misdaadjournalistblog

"De man is in de war. Julie en Melissa hadden allebei heel donker haar. Laetitia en Sabine, die waren blond. Maar die leven nog. Ik twijfel of hij ZELF die foto's ooit heeft gezien."

"Huh, raar verhaal. Die blonde meisjes? Al eens teruggekeken naar de signalementen van Julie en Melissa? Is hij kleurenblind, heeft de journalist slecht geciteerd, of kletst hij gewoon uit zijn nek?"

Reacties van twee verslaggevers die meer dan wie ook weten over Dutroux. Op het bericht van gisteren over criminoloog Cyrille Fijnaut die in een interview in de Volkskrant zei dat hij als bijna enige de foto's van Dutroux-slachtoffers Julie en Melissa had gezien.

Het was sowieso een wat merkwaardig interview, waarin elke kritische noot ontbrak en de interviewer zelf helemaal van toeten noch blazen wist. Hij had in elk geval moeten vragen: beste man, alle Belgische journalisten hebben alle foto's uit het Dutroux-dossier op dvd gekregen, zaten deze er dankzij u niet bij, of vergist u zich schromelijk?

*

Bruinsma heeft Holleeder eventjes ingehaald. Althans, in de boeken-top-tien (HP/De Tijd). De Ferrari van Klaas is de scooter van Willem voorbijgeraasd. Voor zolang het duurt, uiteindelijk zal Holleeder het wel winnen.

Wat bij mij wel de vraag deed rijzen: hoe lang moet Willem nog brommen? Normaal gesproken zou het eerste proefverlof niet ver meer zijn. Of komt justitie nog met een konijn uit de hoge hoed? Er wordt de laatste tijd druk gespeculeerd over de nieuwe beschermde getuige die van alles zou weten over de zogenaamde barbecuemoorden. Dat gaat dan over Jesse Remmers en Moppie R., maar misschien heeft de beste man (of vrouw) ook wel wat te vertellen over Holleeder.

Er doen twee namen de ronde. Ik zet mijn kaarten voorlopig op iemand die volgens La Serpe op het zogenaamde dodenlijstje van Dino en Willem zou hebben gestaan (het bekende, waarschijnlijk onzinnige verhaal uit de Baja Beach Club, of iets wat daarop lijkt). Vorig bericht staat hier

Over scooters gesproken: de invloed van Holleeder (en dan vooral zijn scooter) reikt ver, tot in het Friese land. Getuige dit filmpje van de sterk opkomende Rinus

*

"Nadat we via wat spelletjes waren losgekomen, moesten we in een groep gaan zitten. Daarna gingen twee Amerikaanse presentatoren een bijzonder verhaal vertellen over hun levenservaringen. Al gauw vloeiden er tranen over de wangen. Er ontstond een bijzondere sfeer in de zaal. xe2x80x98Wat is hier aan de hand en waar moet het naartoexe2x80x99, dacht ik."

In het Nederlands Dagblad schrijft student Arnold van der Marel over zijn deelname aan het programma 'Over de streep'. Ik heb er zelf ook met lichtelijk gemengde gevoelens naar gekeken. Aan de ene kant zie ik het nut wel van dat groepsgevoel, maar het heeft ook iets ongemakkelijks.

Anton: "Wil ik als leerling naar mijn leraren kijken als kwetsbaar, meelijwekkend en zielig? Nee! Ik wil dat leraren mij lesgeven; dat ze mij op de zenuwen werken als ze huiswerk opgeven met een onmogelijke deadline. Ik wil dat leraren mij dingen leren. Niets meer, niets minder. Wil ik naar mijn medestudenten kijken als kwetsbaar, meelijwekkend en zielig? Nee! Ik wil dat mijn klasgenoten genieten, alles uit hun jeugd halen en doen wat ze leuk vinden."

Wat ik mij vooral afvroeg: kloppen de verhalen van die Amerikaanse presentatoren wel? Afgelopen week had de ene presentator een huilverhaal over zijn broer die zelfmoord had gepleegd. Hij bracht het alsof hij dat zelf zo had meegemaakt, maar ik moest even denken aan Wim Sonneveld ("Een gluiperd van het zuiverste water" - met dank aan Simon Carmiggelt). Maar gelukkig, het is wel echt waar. Heb het even gecheckt.

"Na een spraakwaterval van twee uur gaat Cyrille Fijnaut (64) plotseling langzamer praten. 'Ik ben een van de weinigen', zegt hij met lichte twijfel in de stem, 'die de foto's heeft gezien van de lijkjes van Julie en Melissa. Ik heb er nooit met een derde over gesproken. Die kleine blonde meisjes…'"

Het zal niemand ontgaan zijn dat er de afgelopen een 'Dutroux-jubileum' was: vijftien jaar geleden werd de man opgepakt. 'De perfecte psychopaat' werd hij genoemd. Zijn advocaat bevestigde dat van de week in een praatprogramma nog eens: de man heeft absoluut geen mededogen of spijt, denkt alleen aan zichzelf.

Het kan zijn dat ik mij vergis, met die foto's waar Fijnaut het over heeft, maar volgens mij hebben honderden – waarschijnlijk duizenden – mensen die foto's gezien. Een van unieke dingen aan het Dutroux-proces was nou juist dat het complete dossier op dvd is gezet en aan alle Belgische journalisten is verstrekt. En indirect dus aan alle journalisten ter wereld, die daar iets mee te maken hadden. Ik moet het zelf ook nog ergens op een computer hebben staan.

In dat dossier zitten – volgens mij – ook echt alle foto's. Niet dat ik die uitvoerig heb bekeken en als Fijnaut zegt dat die van Julie en Melissa er niet in voorkomen, kan hij gelijk hebben: ik heb er niet naar gezocht.

Het interview met Fijnaut was ter gelegenheid van zijn aanstaande pensionering, als criminoloog en 'hoogleraar rechtsvergelijking'. Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen hoge pet op heb van de beste man, voor mij is het een studeerkamergeleerde die een aantal keren heel erg door de mand is gevallen.

Bijvoorbeeld met een rapport over de prostitutie op de Wallen. Die was – volgens dat rapport – geheel in de greep van de Russische maffia.

Volstrekte apekool. Fijnaut en consorten hadden de situatie in Antwerpen onderzocht en waren om de een of andere reden tot de conclusie gekomen dat wat daar gold, ook in Amsterdam opging. En daar wordt dan wel een regerings-, justitie- en politiebeleid op gevoerd.

Nog even de Volkskrant:

"Het is november 1996. Fijnaut zit in de Wetstraat te Brussel gebogen over dossiers van de Bende van Nijvel, als onverwacht Marc Verwilghen, voorzitter van de commissie Vermoorde en Vermiste Kinderen voor zijn neus staat. 'Cyrille, je moet me helpen, we mogen geen dag verliezen.'

De zaak-Dutroux is in een stroomversnelling geraakt. Fijnaut wordt gevraagd om een analyse en een vragenlijst voor rijkswachters, onderzoeksrechters en bestuurders. Een steekkar vol dossiers komt zijn kamer binnen, hij belt zijn vrouw en zegt: 'Ik kom voorlopig niet thuis.'

Op zachte toon: 'In de dossiers zat een enveloppe met foto's over de vondst van die twee kinderen. Ik ben wel wat gewend, heb het nodige gezien als inspecteur van politie: zelfmoorden, afschuwelijke auto-ongelukken. Maar in de context van de verhalen die je over Dutroux hoorde, deden deze foto's me verstommen. Het was zxc3xb3 droevig. Ik heb Verwilghen gebeld en gezegd: 'Dit mag nooit en te nimmer publiek worden. We moeten deze foto's ogenblikkelijk wegsteken in de zwaarste kluis van dit parlement.' Zo is het ook gegaan.'"

Als het echt zo is gegaan, is dit behoorlijk groot nieuws. Dat zou betekenen dat het dossier dat 'iedereen' heeft gekregen, dus niet zo volledig was als iedereen dacht. Dat er bepaalde foto's zijn weggelaten. Of Fijnaut vergist zich en weet helemaal niet wat er na zijn bemoeienis nog in die zaak is gebeurd.

En is het helemxc3¡xc3¡l niet 'zo gegaan'.

Juist niet.

Er zijn maar weinig dossiers waar zoveel gruwelijke foto's in voorkomen – en die openbaar zijn gemaakt – als dat van Dutroux.

Daar komt nog bij: natuurlijk zijn dit gruwelijke foto's en als het niet nodig is kijk je er niet naar. Ik heb er een paar gezien, dat vond ik wel genoeg. Ik kan me alleen niet zo goed voorstellen dat iemand die zijn hele leven al in deze tak van de maatschappij actief is, zo geschokt is. Tal van politiemensen, rechters, advocaten, noem maar op, zien dagelijks zulke foto's.

En dat zijn dan nog de foto's, denk eens aan de mensen die bij de vondst en het opruimen betrokken zijn. 

Ik wil het niet bagatelliseren. Het zijn rotfoto's. En als het om iemand gaat die je kent, bijvoorbeeld ouders die hun kind op deze manier zijn kwijtgeraakt, moet je je ernstig afvragen of je hen daarmee moet confronteren. Het zijn beelden die ze nooit meer kwijtraken. Maar het verbaast mij dat iemand die er beroepshalve bij betrokken is, daar zo op reageert.

"Bij het verlaten van de Franse rechtbank, gefilmd in de Landbank, komt het tot een venijnige woordenwisseling tussen Hauers Heineken en advocaat Max Moszkowicz (Porgy Franssen), die Cor van Hout en Willem Holleeder xe2x80″ in de film dus Rem Hubrechts xe2x80″ verdedigt."

Aldus De Telegraaf. Dat geeft antwoord op de vraag die velen van ons kwelt: hoe lost de regisseur zijn 'Holleeder-probleem' op? Het is bekend dat Willem Holleeder niet wil dat hij in een film figureert, daarom is er voor een trcu gekozen: de 'vijfde ontvoerder' (Martin Erkamps, alias Remmetje) wordt opgevoerd als Holleeder.

'Remmetje' wil ook niet in de film. Ik heb een paar keer contact met hem gehad (hij zit in Panama), maar na zijn aankondiging dat hij stappen ging ondernemen heb ik er niet veel meer van gehoord. Hij is niet zo van communicatie.

*

"Een paar dagen na het uitlekken van de mails dacht ze er zelf ook zo over, bleek tijdens het interview met deze krant. Het kon haar niet stevig genoeg. Toch bleek de twijfel bij de partij nog altijd uit de houding van de aanwezige voorlichtster. Toen Peters haar gemoedstoestand kenschetste als xe2x80x9ewoedendxe2x80x9d, corrigeerde deze: xe2x80x9ebezorgdxe2x80x9d. En de interviewers gingen volgens de voorlichtster soms xe2x80x9ete verxe2x80x9d.

Een intrigerend stukje tekst in NRC Handelsblad, over het gedoe rond Kamerlid Mariko Peters (GroenLinks). Je hoort het vaak, dat er bij interviews met politici een voorlichter bij zit en je schijnt allerlei afspraken te moeten maken. Ik was benieuwd hoe ze dat hier hadden gedaan, hadden ze het 'advies' van de voorlichtster opgevolgd, of was dat vrijblijvend? Dus heb ik het interview nog even opgezocht.

"Peters onderstreept tijdens het interview een paar keer dat het hier om xe2x80x9eeen familiedramaxe2x80x9d gaat waar kinderen bij betrokken zijn. Achter haar publieke stilte blijkt vooral boosheid schuil te gaan. xe2x80x9eIk ben woest.xe2x80x9d Vooral over de manier waarop HP/De Tijd xc3xa9xc3xa9n enkele partij in een familiedrama heeft afgetapt, louter en alleen omdat zij, Peters, een Kamerlid is. Een publieke persoon."

Gelukkig maar, je moet er toch niet aan denken dat een voorlichter bepaalt wat er wel of niet in de krant komt? Maar ik hoor het ook wel eens heel anders. Vooral met voetballers schijnt het erg te zijn. Als je als journalist geen bindende afspraken maakt, ben je uitgerangeerd. 

"Okxc3xa9, ik zeg het nu toch! Toen ik 14 was ben ik weggelopen uit een soort internaat. Ik kwam via via bij een vriend van een vriend. Daar hadden we een beetje gepraat over mijn situatie. Het was beter voor mij weg te gaan uit die stad (noorden) dus ging ik diezelfde avond met onbekenden naar Amsterdam.

Ik kwam terecht bij een onbekende vrouw met een baby. Haar man was/is pooier. Ik heb vana lles gezien. Pistolen zijn onder mijn neus gedrukt en ik kreeg een andere naam. Ik moest op een moment van een sexclub naar een huis toe. Dat was in de Van Spijkstraat. Daar zaten allemaal buitenlandse vrouwen (blanke huidskleur) en er kwamen steeds mannen.

Ik bleef bang in dat kamertje achter waar ik was neergezet. Mijn vriend die toen ook daarheen was gekomen zou mij ophalen om diezelfde nacht weer naar de sexclub terug te gaan en daar te gaan werken.

Het rare: ik was in dat huis wel bang, maar niet bang voor die pooiers. Het waren Koerden, wat ik begreep, en ik hoorde ook dat ik geen problemen moest maken want ze waren van de PKK. Ik wist toen niet wat het was maar er was ooit een moord in mijn eigen woonplaats geweest door PKK'ers dus dacht ik dat het gevaarlijke mensen moesten zijn.

Ik werd die nacht niet opgehaald door die vriend van mij. Later vertelde hij dat hij wel steentjes tegen het raam had gegooid maar ik heb niks gehoord. Ik heb in die nacht gesnuffeld in spullen die in die kamer lagen. Er lagen allemaal paspoorten van verschillende vrouwen, in een tas,  omwikkeld met postbode-elastiek. Ik kon niet lezen in die paspoorten,  die letters leken wel Russisch of iets anders. Ook lagen er sieraden en kleding.

In die kamer zat ik opgesloten. Die andere vrouwen konden niet bij mij komen. Ik heb ook geplast op de grond want moest zo nodig.

Ik heb geluk gehad.

De volgende morgen werd er een inval gedaan door politie. Het erge was: omdat ik Nederlands sprak wilden ze me niet meenemen. Ik smeekte de politie, zei dat ik 14 was en dat ik weggelopen was uit het noorden van het land. Ik had geen bewijs, alleen een buspasje met de zone van mijn streek + gegevens. Nog wilden ze me niet meenemen. Ik zei toen: ik zal op de telex staan. Want dat had de leiding ons verteld, als we weg zouden lopen. Toen zei een politieagent: Okxc3xa9, jij gaat ook mee.

Ik moest middenin zitten, tussen twee van die vrouwen die ook meemoesten. Ik keek in de binnenspiegel en de agent keek naar mij en gaf me een knipoog. Dat deed me zo goed. Ik ben bij een politiebureau in Amsterdam – ik weet niet welke – gebracht en kwam in een hele grote cel in een kantoor van de politie. Vreemd, want ik had al wel eens een cel gezien en dat was in een soort gang, maar hier zat ik gewoon bij hun in een kantoor, apart in een cel.

Ze hebben de directrice van het tehuis gebeld en die heeft me opgehaald.

Het duurde uren, leek het. Nu is er niks met mij gebeurd, ik was voor die lui ook niet bang, ik weet zeker dat ze dat in mij gezien hebben. Maar toch was ik ook erg gexc3xabindigd als er geen inval was gedaan.

Ik moest nog getuigen, maar heb van mijn vader geleerd mij nooit ergens mee te bemoeien en te zeggen dat je niks weet. Omdat ze wisten dat ik erbij betrokken was en ik wel dingen moest weten heb ik het gewoon verteld, maar niks over de PKK.

Ik heb het met mijn eigen ogen gezien dus ik weet dat die dingen wel spelen. Ik vind niet dat mensen gelijk uit moeten gaan van fantasie. Ik herkende een heleboel van die vrouw haar verhaal, ook al heb ik het maar een dag en een nacht meegemaakt."

Deze reactie kwam binnen op een bericht hier naar aanleiding van het boek 'Sarah's leven in de hel' (zie hier)

*

Naar aanleiding van de RKK-documentaire over de moord op Marga Langendoen vroeg ik me af of 'de tegenpartij' nog was benaderd en of er nog contact was opgenomen met de advocaten van Hans L., Arthur van der Biezen.

Niet, dus.

Van der Biezen laat nu weten:

"Niemand heeft mij benaderd of xc3xbcberhaupt iets gevraagd. Ik heb ook niks van client vernomen, ga er vanuit dat ook hij niet benaderd is. Het hele programma was compleet eenzijdig opgesteld. Het ging volledig uit van een scenario dan nog steeds haaks staat op de technische sporen.

Bijvoorbeeld:

1. Als het slachtoffer vermoord zou zijn in de woning, zou er een grote hoeveelheid bloed in de woning traceerbaar moeten zijn geweest (met luminol en speciale lampen), dat ook na schoonmaak door een leek zichtbaar moet zijn geweest. Op de trap, in de gang, de route naar buiten. Niets gevonden!

2.  In de logeerkamer zijn twee minuscule spatjes gevonden. Deskundigen zeggen dat die zo klein waren dat ze zelfs door een vlieg overgebracht kunnen zijn. Het is een hoeveelheid die in ieder normaal huis, door zijn eigen bewoner wordt achtergelaten.

3.  Woning als plaats delict is dus uitgesloten.

4.  De auto die gebruikt is naar Belgixc3xab. Technisch onderzoek heeft daar geen enkel spoor opgeleverd. Geen bloed of dna,  in welke vorm dan ook.

5. De plaats delict in Belgie is nooit onderzocht omdat men (terwijl er een tracer onder de auto zat en er speurhonden zijn ingezet) de plek niet kon vinden.

6.  Technisch heeft men dus niet dat moord in Uden gepleegd kan bevestigen. Noch in Belgixc3xab, noch onderweg daarnaartoe.

Dat ieders onderbuik een veroordeling wenst of zelfs eist, snap ik wel. Maar dit is een goed voorbeeld van een zaak waarin de colleges naar een (onderbuik-) conclusie toegeredeneerd hebben. Het heeft helemaal niets met recht (in technische zin ) te maken. Overigens loopt de zaak nog bij de Hoge Raad."

Aldus Van der Biezen 

Update 21.00 uur:

Meer schietincidenten bij de politie, meldt de politie. Komt door de verruwing van de maatschappij. Maar misschien verruwt de politie zelf ook wel wat, onder invloed van de krachtige taal waar onze leiders zich van bedienen.

In juni verblijdde een van onze correspondenten ons met een overzicht van incidenten waarbij de politie het al dan niet terecht gemunt had op burgers en meerpotige medebewoners van ons vaderland.

Zie hier

*

Er is een hoop te doen over de nieuwe Samsung Galaxy Tab, die te veel zou zijn afgekeken van de iPad. Nederland is een van de weinige landen waar het ding nog wel verkocht mag worden.

 Hoeven we helemaal niet blij mee te zijn. Ik heb zelf de eerste Galaxy Tab. Het is een onding, je kunt er niks mee. Inmiddels vijf keer fabrieksmatig gereset, doet ie het weer een dag. Alles kwijt wat erop staat. Heleboel apps die op de iPad wel werken, doen het op de Galaxy niet.

Zelfs het (bijna) enige waar ik hem voor had gekocht, als e-reader, doet ie niet. Dagenlang met bol.com in de weer geweest, uiteindelijk xc3xa9xc3xa9n boek weten te downloaden (na drie keer betalen). Maar ja, kwijt, na weer een reset. Het ding is opgestuurd naar Korea, konden ze niks vinden. De winkel voelt zich ook niet verantwoordelijk. Kortom, voor mij nooit meer een Samsung Tab.

Aanvankelijk, toen hij het nog wel wat leek te doen, viel de vegrelijking met de iPad nog redelijk gunstig uit voor de Galaxy, maar toen had ik het ook al over een storende fout die deze Tab de nek zou kunnen omdraaien. Is wat mij betreft dus gebeurd. 

Zie eventueel hier 

Een bericht uit 2006, uit de Corriere della Sera, waaruit ik begrijp dat de veelgezochte Franco Cat-Berro (Catberro) is opgepakt toen hij, samen met twee handlangers, op het punt stond te gaan schieten op de politie.

 De vlucht van de 55-jarige Catberro Franco "eindigde prozaxc3xafsch op de parkeerplaats van de supermarkt Carrefour in Assago. Hier, tussen de geparkeerde auto's en karren vol met boodschappen, legde de politie hem de handboeien om. Toevallig: militairen in burgerkleding waren bezig met een preventieve actie, maar kwamen ineens oog in oog te staan met een van de zwaarste criminelen."

Zulks in aanvulling op het bericht van gisteren, over de ontvoerder van Toos van der Valk. Ook nog even wat opgezocht over de schrijfster van het boek over Toos. Daarin vertelt Toos voor het eerst hoe ze de periode van de ontvoering heeft meegemaakt. Het is geschreven door Elle van Rijn. Zei mij niets, maar ze is actrice en ze schreef al een aantal romans. Ben benieuwd.

Toevallig schrijf ik dit in een Van der Valk, ergens in het zuiden. Vanwege een late actie. Soms voel je je zelf bijna een crimineel, als je in het pikdonker in de berm langs een snelweg staat, waar het eigenlijk niet mag. In de naam van de roos. Blij dat er hier niet toevallig 'preventieve acties' waren.

Wie interesse heeft in mijn boek over Van der Valk: kijk even bij het bericht van gisteren hierover.

Een poosje geleden, net voor de vakantie, was ik 's middags in de buurt van Nuland. De Van der Valken hebben hotspots voor internet, dus een mooie gelegenheid voor een lunchje en wat internetten. Tot mijn verrassing zat Toos van der Valk aan een tafeltje achter mij, met een paar vriendinnen.

Dat was lang geleden. Toen ik met het boek over 'De dynastie Van der Valk' bezig was heb ik haar en Gerrit geregeld gesproken, daarna niet meer. Ik heb nu nog wel even met haar gepraat, maar niet erg diepgaand.

Nuland is de bakermat van Gerrit en Toos van der Valk, blijkbaar voelt ze zich hier nog steeds thuis, ondanks haar ontvoering op deze plek, in 1982. De laatste tijd is er weer het een en ander over te doen: de zaak wordt verfilmd. "De producent heeft de rechten verworven van het boek dat later dit jaar over de ontvoeringszaak verschijnt," lees ik.

Ben ik ook benieuwd naar, in mijn boek komt de ontvoering ook vrij uitvoerig aan de orde. Ik heb destijds de hoofdontvoerdr, de Italiaan Franco Cat-Berro, nog gesproken, toen hij in de gevangenis van Scheveningen zijn straf uitzat. Aanleiding was dat er een poging was gedaan hem met een helikopter uit de gevangenis te bevrijden.

Dat liep mis doordat de beoogde piloot een oplichter bleek, die wel het geld opstreek, maar niet van plan was echt te gaan vliegen. Het ging om een nep-figuur die in een pilotenpak op Schiphol rondhing. Ik heb het idee dat alles uit de ontvoeringszaak wel zo ongeveer bekend is, ik weet ook niet wie het schrijft, maar het is in elk geval de moeite waard het in de gaten te houden. Ik neem aan dat de schrijver heeft uitgezocht hoe het met Cat-Berro verder is gegaan en of de man nog leeft.

Overigens zijn er nog steeds wat exemplaren van dit boek verkrijgbaar (12 euro, inclusief verzendkosten). Wie interesse heeft moet even een mailtje met adresgegevens sturen naar misdaadjournalist@hotmail.com

Het eerste hoofdstuk van het boek staat hier 

*

Over oplichters gesproken: dieven en dat volk mogen niet zomaar meer in filmpjes op internet worden gezet. Een winkelier uit Zwolle trekt zich daar nog even niks van aan, maar in de toekomst zal dat lastiger worden.

Privacy. Grappig is hoe sommige media met oplichters omgaan. Eerder deze week hadden we 't hier over NRC Handelsblad dat onbekommerd het relaas van een rasoplichter publiceerde, zonder ook maar iets te checken (het euthanasieverhaal van Johan Visser); gisteren sprong de krant in de bres voor ene Peter van de Lichte die door Tros Opgelicht! wordt neergezet als oplichter en op zijn hielen werd gezeten, met draaiende camera.

Nu wel beter gecheckt, zelfs wederhoor gepleegd bij de Tros, dus ze weten wel hoe het hoort. Maar de teneur was toch vooral: moet dat nou, dat eigen rechter spelen met draaiende camera? Op zich een zeer gerechtvaardigde vraag, ik vind ook dat daar soms veel te gemakkelijk gebruik van wordt gemaakt, maar bij Opgelicht! gaan ze daar behoorlijk zorgvuldig mee om.

Voor als het op school niet wil lukken!, staat in een folder van de AKO, die in een miljoenenoplage wordt verspreid. Het staat bij een advertentie voor het boek 'De BV Bruinsma'.

Wat zouden ze daar nou mee bedoelen?

Als het op school niet wil lukken, kun je altijd nog crimineel worden?

Of: Als het op school niet wil lukken ga je thuis maar een boek lezen?

De tekst kan ook slaan op het andere boek waar reclame voor wordt gemaakt: 'Vermist'.

Als het op school niet wil lukken, kun je altijd nog bij de Tros gaan werken?

(Of bij Panorama).

Ook opmerkelijk: een advertentie in de Bonjo Bajes Bulletin, van advocaat Jillis Roelse en collega's. Meer over Roelse staat hier

*

De vijf mannen die verxc2xaddacht worden van betrokkenheid bij de smokkel van 1.200 kilo cocaxc3xafne op een motorjacht, blijven twee weken langer vastzitten.

Het gaat om de 60-jarige Klaas L. uit Meppel, zijn zoons uit Waalwijk en Heusden (27, 32, en 34) en een 44-jarige Amsterdammer. Klaas L. is geen Drent, maar een Brabander, hij wordt aan Meppel toegeschreven omdat zijn vriendin daar woont.

De Stentor ging bij haar op bezoek.

Eerste correctie: ze is geen 41 jaar, zoals overal stond, maar 40. En de woning op het industrieterrein in Meppel is van haar, niet van Klaas. Ze is net thuisgekoxc2xadmen. 

Dat rechercheurs vorige week alles hebben doorzocht en spullen meenamen "voelt afschuwelijk."

Klaas L. is haar grote liefde, ze was 'totaal verrast' door de berichten. xc2xadZe zat zelf in het buitenland, ze heeft Klaas nog niet kunxc2xadnen spreken, hoe graag ze dat zou willen. Ze gelooft wel in zijn onschuld: "Ik weet het zeker: hij heeft het niet gedaan.xe2x80x9d

*

Een waardevolle documentaire, gisteravond, over de moord op Marga Langendoen-van Diessen. Hoe slecht kan een mens zijn, was de indringende boodschap, hoeveel wolf in schaapskleed.

Hans L. moet totaal verteerd zijn geweest door jaloezie, op zijn sprankelend vrouw die haar eigen leven wilde leiden en niet langer klein gehouden wilde worden. En zich ook niet langer wilde laten mishandelen. 

Ik vroeg me nog wel even af of er een poging was gedaan een reactie van hem of van zijn advocaat te krijgen. Dat zal vast wel, maar dan zijn er twee mogelijkheden: of ze hadden geen behoefte aan een reactie, of de reactie was van dien aard dat het niet de moeite waard was die te vermelden. 

In een tv-recensie in De Volkskrant staat dat er weinig informatie over de zaak zelf wordt gegeven.

Vind ik wel meevallen, maar het zat een beetje verstopt in de verhalen, van onder anderen verslaggever Ad Rijken. Maar misschien ontdekte je dat vooral als je de details al kende. Eigenlijk is er niet veel onduidelijk: Marga wilde weg bij Hans, ze zou ergens anders gaan wonen.

Vermoedelijk is ze in haar slaap beschoten met het zwaarste kaliber windbuks, daarna zo mishandeld dat ze overleed. In een kleed gerold, per auto naar de Ardennen gebracht en daar als oud vuil gedumpt. Maanden later heeft hij haar daar weggehaald om haar in Duitsland beter te verstoppen. Met de grotendeels vergane resten in de kofferbak werd hij aangehouden. Vandaar de titel 'De Udense kofferbakmoord'. Een vlag die de lading niet dekt, maar dat is niet echt van belang.

 Half juli stond in NRC Handelsblad een dramatisch verhaal over 'Johan Visser' die euthanasie wilde plegen omdat hij kanker had, maar zich op het laatste nippertje bedacht omdat hij verliefd was geworden.

Kostte hem nog een flink bedrag. 'Johan' beweerde onder meer dat hij lid was geweest van de Italiaanse maffia-organisatie 'Ndrangetha.

Dat deed wat belletjes rinkelen: dat was wel erg onwaarschijnlijk.

Het was in de week dat de aanklacht van Manou/Ansou, de 'loverboy' van Maria Mosterd, was afgewezen. Het was voor mij aanleiding er een 'opiniestuk' over in te sturen naar NRC. Dat zou geplaatst worden, een beetje ingekort, de redacteur vroeg of ik daarmee akkoord ging en stuurde dat toe. Leek mij prima. Bovendien zou hij het 'Johan-Visser-verhaal' doorspelen aan de ombudsman van de krant.

Er ging een week overheen zonder dat het geplaatst werd. Mailtje gestuurd, om eens te informeren. Sorry, de redacteur was met vakantie gegaan, de collega's hadden het laten liggen. Of het goed was dat alleen het Maria-gedeelte alsnog geplaatst werd. Dat stond er dus afgelopen week in.

Ik dacht: ik wacht de zaterdag nog maar even af of de ombudsman nog iets doet aan 'Johan Visser'. Niet dus. Vandaar dat ik mijn 'ingezonden' hier nu maar plaats.

Over Johan Visser komen overigens nog steeds reacties binnen. Staan onder het verhaal.

Wie maalt er nog om waarheid?

Justitie wijst de aanklacht wegens smaad en laster jegens Maria Mosterd, Lucie Mosterd en Mariaxe2x80x99s uitgever af. De man die de klacht ruim een jaar geleden indiende wordt in de boeken van Maria en haar moeder neergezet als Mariaxe2x80x99s loverboy. Hij zou haar op haar twaalfde hebben ontmaagd, daarna tot prostitutie hebben gedwongen, hij zou leider zijn van een grote criminele organisatie en een  aantal moorden hebben gepleegd.

Toen in mei 2010, na onderzoek door twee misdaadjournalisten, onomstotelijk vaststond dat Mariaxe2x80x99s aantijgingen jegens deze Manou volkomen ten onrechte waren, diende de man de klacht in. Justitie wijst deze af. Niet omdat er onduidelijkheid is over het waarheidsgehalte, maar omdat Maria een gefingeerde naam heeft gebruikt. xe2x80x9cOp deze wijze is geen sprake van laster of smaad. Het is derhalve ook niet relevant of Maria (xe2x80xa6) in dit boek de waarheid heeft weergegeven.xe2x80x9d

Iedereen die Manou kende, herkende hem in de boeken van Maria (xe2x80x98Echte mannen eten geen kaasxe2x80x99 en xe2x80x98Bindixe2x80x99) en die van haar moeder Lucie (xe2x80x98Ik stond laatst voor een poppenkraamxe2x80x99). De boeken  kregen  de code NUR 402 mee (xe2x80x98waargebeurde verhalenxe2x80x99). In een filmpje op Youtube, gemaakt op het kantoor van Mariaxe2x80x99s uitgever, noemde Maria de echte naam van Manou en herhaalde ze de beschuldigingen die ze in haar boeken doet. Justitie is er in een heel jaar tijd niet in geslaagd vast te stellen wie er precies verantwoordelijk is voor dit filmpje, dus ook dat is geen reden voor vervolging.

Dat het deze kant uit zou gaan met deze uitspraak was te verwachten, evenals de lauwe reacties in de media. Men vindt het wel goed zo. Vrijwel niemand is gexc3xafnteresseerd in wat xe2x80x98loverboy Manouxe2x80x99 zelf ervan vindt. Maria Mosterd is ondanks alles kennelijk nog steeds het boegbeeld van de slachtoffers van een loverboy, daar moet niet te veel aan worden getornd.

Het is wat merkwaardig gesteld met xe2x80x98waarheidxe2x80x99 in de media. NRC Handelsblad publiceerde zaterdag 16 juli het relaas van Johan Visser, in het kader van xe2x80x98Het laatste woordxe2x80x99. Hij zag op het laatste nippertje af van euthanasie. Dat zal waar zijn, al blijkt nergens uit dat de verslaggever enige moeite heeft gedaan het verhaal te verifixc3xabren. Maar dat wil ik dan nog wel aannemen. Dat de man in kwestie beweert dat hij lid is geweest van de Italiaanse maffia-organisatie xe2x80x98Ndrangheta is echter volstrekt ongeloofwaardig.

De prangende vraag is: mag een krant dit dan wel zo publiceren? Of valt dit onder een andere soort xe2x80x98journalistiekxe2x80x99, die ik de laatste tijd veel vaker tegenkom. In damesbladen en glossyxe2x80x99s, waar iemand een persoonlijk xe2x80x98waargebeurd verhaalxe2x80x99 vertelt, waarbij niet de moeite is gedaan ook maar iets te verifixc3xabren.

xe2x80x98Wederhoorxe2x80x99 als journalistiek principe heeft afgedaan als de namen van andere betrokkenen maar niet voluit worden genoemd. Al wordt de grootst mogelijke onzin als feiten gepresenteerd. Dit is al zo ingeburgerd dat je bang wordt er iets van te zeggen. Toen ik pas tegen zoxe2x80x99n mevrouw zei dat ik vind dat dit geen journalistiek is, reageerde ze oprecht verontwaardigd.

Ik zeg niet dat het verhaal van Johan niet had moeten worden gepubliceerd en ook niet dat je elke bewering uitentreure moet checken, maar ik had het toch erg prettig gevonden als er ergens was aangegeven dat er moeite was gedaan het onderdeel over xe2x80x98Ndrangheta even tegen het licht te houden. Bijvoorbeeld in een reactie van een xe2x80x98maffiadeskundigexe2x80x99.

De redactie van de krant heeft dit blijkbaar niet nodig gevonden. Het kan zijn omdat de bewering wxc3xa9l is gecheckt en men tot de overtuiging is gekomen dat het klopt en dat het niet nodig was dit expliciet te vermelden. Dat zou mij zeer verheugen.

Een andere overweging kan zijn geweest dat men vindt dat de lezer mans genoeg is zelf te beoordelen wat wel en niet waarschijnlijk is aan zoxe2x80x99n verhaal.

Daar zou ik al iets minder blij mee zijn.

Of:
Dit is een inmiddels geaccepteerde vorm van journalistiek en publiceren waarbij het er niet toe doet of iets waar is of niet.

Goedgekeurd door justitie.

Met dank aan Maria Mosterd."

Aldus de bijdrage.

Hoe staat het met de ziekte van Johan? Leeft hij nog, of heeft hij echt alles gelogen? Twee recente reacties:

"Oplichter is het. Dat bedrag wat ie voor die euthanasie heeft betaald… Is het een van de bedragen die hij van mijn vriendin heeft afgetroggeld, omdat ie zei dat zijn advocaat mij wel vrij kreeg? Later troggelde die ook nog eens 1300 euro af om mijn zogenaamde borg te betalen om mij vrij te krijgen…

Maar was allemaal oplichterij.. Hij gaf mijn vriendin dus hoop dat ik vrij kwam maar ondertussen lichtte hij haar voor dik 3100 euro op… Het is een laaie lichter en ik hoop dat die kanker van hem hem lang genoeg levend houd om een vreselijke dood te krijgen.. Als ie al kanker heeft natuurlijk. Het is een praatjes maker 1e klas en hoorde ook al dat de "grote" dingen die hij wel gedaan heeft gewoon informant is geworden…"

Andere:

"Die Johan werkte in de bar Second Chance in de Damstraat. Naar zijn zeggen was ie een neef van Johan Verhoek en Nico Visser. Mooie verhalen, waar een hoop mensen zijn ingetuind. Schermde ook met zijn goede contacten met belangrijke Angels. Toen, die Angels dat vernamen en langs kwamen, was ie snel verdwenen. Nu weer een mooi verhaal in de NRC. Johan figureerde overigens in een programma wat Metje Blaak voor AT5 maakte."

Zie ook een link naar een andere site waar h
ij figureert

*

Van vele kanten word ik gewezen op een serie die vanavond begint over vier dramatische moordzaken, te beginnen met 'de Udense kofferbakmoord' op 'Marga Diessen'. Wij kennen haar vooral als 'Marga Langendoen', zoals ze heette, maar ja, de dader heet ook zo en dat doen ze dan maar niet.

Overigens is het woord 'kofferbakmoord' voor mij ook nieuw: Marga is in de slaapkamer doodgeschoten en ergens op de hei in Belgixc3xab gedumpt, ik ben daar nog bij een reconstructie wezen kijken. Toen haar echtgenoot het lichaam had opgegraven en het elders nog beter wilde verbergen, hield de politie in Duitsland hem aan. Toen lag het lichaam inderdaad in de kofferbak.

Juridisch gezien is het meest opmerkelijke in deze zaak het feit dat de dader blijft ontkennen, tegen de klippen op. Hij beweert dat het een ongelukje was, toen ze daar op de hei een goed gesprek wilden voeren. Alleen de nadere onderzoeken en de reconstructies die daarom gedaan moesten worden hebben de belastingbetaler minstens enkele tonnen gekost, maar zo gaan die dingen.

Ik kan heel goed begrijpen dat de nabestaanden van het slachtoffer gefrustreerd zijn door de houding van de dader, in mijn ogen een pure psychopaat. Ik houd zelf niet zo van 'slachtofferverhalen': het is vaak ook zo gemakkelijk om mensen leeg te laten lopen over hun verdriet, terwijl het de oplossing niet dichterbij brengt, maar er is wel een markt voor. 

*

John van den Heuvel schrijft in zijn column in De Telegraaf dat hij Mink Kok in Beiroet even heeft kunnen spreken, in een cellenblok onder het paleis van justitie. 

"Kok bleek ondanks de netelige positie waarin hij is verzeild, opmerkelijk rustig. xe2x80x9eIk heb hier echt niets mee te maken,xe2x80x9d bezwoer hij. Volgens Kok zat hij met zijn Libanese zwager Ali een kopje koffie bij Starbucks te drinken, toen Ali werd gebeld dat een kennis door de politie was opgepakt. xe2x80x9eToen we gingen vragen wat er aan de hand was, werd ik aangehoudenxe2x80x9d, vertelde de wat bleke, ongeschoren Kok op een manier alsof hij er nog steeds verbaasd over was. xe2x80x9eHet zal allemaal wel goed komenxe2x80x9d, probeerde de Amsterdammer zichzelf laconiek wat moed in te praten. Maar Kok besefte zelf ook dat zijn reputatie van notoire drugsen wapenhandelaar zijn zaak er niet makkelijker op maakt. Minks zwager Ali en echtgenote Siba, die buiten in twee grote SUVxe2x80x99s stonden te wachten, bleken wat optimistischer. xe2x80x9eWe hebben een goede advocaat voor Mink geregeldxe2x80x9d, vertelde de met een duur Cartier Santos horloge en lederen Gucci tasje getooide Libanees met Nederlands paspoort zelfverzekerd. xe2x80x9eDit berust allemaal op een vergissing. Binnen een paar weken is hij weer vrij.xe2x80x9d

John bezocht gisteren met een Libanese gids de beruchte Beeka-vallei bezocht, het domein van machtige hasjbaronnen die geen enkele invloed of controle dulden van de Libanese regering. Volgens de gids is hier "echt alles te koop" en een familielid van de gids vroeg of Mink Kok of zijn familie veel geld heeft: "In dat geval loopt hij over een paar weken namelijk zo de gevangenispoort uit. Dan is er plotseling vast wel iemand die hem vrijpleit of verdwijnen er ineens belangrijke bewijsstukken."

Je hebt Farida Zargar en Farida Fargat. Twee mooie jonge asielzoeksters met hun roots in Afghanistan. In mei stonden ze op xc3xa9xc3xa9n dag onder elkaar in de berichten op deze site (zie  hier).

Farida Zargar uit Spijkenisse omdat ze spoorloos verdwenen was en haar Nederlandse ex-vriend een op z'n minst wat merkwaardige sleutelrol zou spelen. Farida Fargat uit Helmond omdat ze het slachtoffer was van Faig B., die zojuist in Zwijndrecht drie mensen had vermoord. Hij was boos op een van de dochters, omdat ze de relatie met hem had verbroken.

Diezelfde Faig had ook een relatie gehad met Farida uit Helmond, hij stalkte haar en haar moeder al jaren, noemde zich haar 'loverboy'. In De Volkskrant van zaterdag staat een aangrijpend verhaal over wat deze Farida in Nederland allemaal is overkomen en hoe niemand haar kon of wilde beschermen. 

Het lichaam van Farida Zargar is nooit gevonden. Een van de opties was dat ze in opdracht van haar vader  – die teruggekeerd was naar Afghanistan – is ontvoerd en teruggehaald, of dat ze het slachtoffer is geworden van een relatieprobleem.

Die andere Farida, Fargat en haar moeder Sarah, leidden sinds 2001 een zwervend bestaan, vechtend voor een verblijfsvergunning. Moeder en dochter werden constant achtervolgd door foute mannen. Op 20 mei werd Farida dood gevonden in Helmond, in het huis van Faig B.(25), de 'loverboy'  die haar jaren stalkte en ook de drie vrouwen in Zwijndrecht vermoordde.

In januari van dit jaar had Farida de Volkskrant gebeld omdat zij en haar moeder uit hun woning in Amsterdam zouden worden gezet. Het verhaal komt er niet: een vervolgafspraak wordt uitgesteld wegens ziekte, er is nog contact via sms'jes, daarna blijft het stil.

Moeder Sarah en Farida kwamen in september 2001 aan in Nederland. De autoriteiten geloofden hun verhaal niet. Tien jaar zwierven ze van opvangcentra en asielzoekerscentra naar onderduikadressen, in Zwolle, Almelo, Groningen, Appingedam, Delfzij, Emmen, Burgum, Geeuwenbrug en Luttelgeest.

Farida wilde tv-presentatrice worden. Op een Iraans feest begin 2010 in Rotterdam loopt ze een modeshow en komt ze in contact met tv-producent Masoud Khan, die haar strikt voor zijn Holland's Next Bollywood Model. Farida groeit uit tot de ster van de show, het programma wordt volgend jaar in heel India uitgezonden.

In 2005 had Farida de vijf jaar oudere Faig B. leren kennen. Ze weet zich aan hem te ontworstelen, maar hij begint haar en haar moeder te stalken. "Ik ga jullie laten achtervolgen en laten verkrachten. Daarna zullen ze jullie wurgen en dan zullen ze jullie lijken naar mij brengen, dan verkracht ik jullie lijken." In een mailtje bekent hij een loverboy te zijn. "Ooit gehoord van loverboys? Jij bent gewoon slachtoffer. Wees gelukkig dat je nog leeft na al die maanden met een gangsta als ik."

Farida doet aangifte, Faig krijgt een taakstraf van veertig uur. Zijn oom werkt in het asielzoekerscentrum waar zij zich wekelijks, vanuit hun onderduikadres in Amsterdam, moeten melden. Vanaf 2009 wonen ze illegaal in Amsterdam. In de winter van 2009/2010 ontfermt het Amsterdams Solidariteits Komitee Vluchtelingen zich over de twee. Ze krijgen een kleine bovenwoning en wat leefgeld. Na ruim een jaar moeten ze de woning verlaten: anderen zijn aan de beurt. Ze kunnen terecht bij de nieuwe vriend van Farida, Ashkan Ahmadi uit Iran, die met zijn moeder in IJmuiden woont. Alles lijkt goed te komen: de twee zijn gelukkig en willen trouwen.

Donderdag 12 mei reist Farida naar Amsterdam, waar ze een afspraak heeft met een vriendin. Daar komt ze nooit aan.