In de nieuwe 'Koud Bloed' komt de Amsterdamse 'supercop' Jan van Looijen voor het eerst zelf aan het woord, in een interview met Siem Eikelenboom. Van Looijen heeft de hele opkomst en ondergang van Klaas Bruinsma van dichtbij meegemaakt.
In mijn boek 'De BV Bruinsma' heb ik ook een hoofdstuk aan hem gewijd, maar daar zijn het vooral anderen die vertellen over hun ervaringen met hem. In Koud Bloed blijven vele vragen onbeantwoord, maar dat kan niet anders: je kunt niet verwachten dat een man als Van Looijen echt uit de school gaat klappen, maar er blijft genoeg interessants over.
Van Looijen vertelt:
"Ik liep met een collega op het Leidseplein. Toen we langs Americain liepen werd er tegen het raam getikt. Binnen zat Bruinsma met wat andere mannen. Hij vroeg: "Zou ik een keer een kopje thee met u mogen drinken?" Hij sprak heel deftig. Van dat kopje thee is het nooit gekomen.'
Was Van Looijen de man van het 'strategisch lekken', het informatie over onderzoeken tegen Bruinsma doorsluizen aan Bart Middelburg, voor diens artikelen in Het Parool, die uiteindelijk leidden tot de ondergang van Bruinsma?
Die vraag werd niet gesteld, maar dat zal niemand verbazen. Ook staat er niet in voor wie dat geld was dat Bruinsma op de avaond van zijn dood bij zich had, de 9500 gulden. Bart Middelburg weet het misschien niet, Van Looijen misschien wel, maar ook dat is geen populair gespreksonderwerp. Kom ik zelf later op terug.
Op de foto hierboven, uit Koud Bloed: Van Looijen in het midden. Samen met twee andere CIE'ers van de 'achterbankgesprekken' op weg naar de Bunker
*
Hans Beerekamp (NRC) vindt 'actrice Georgina Verbaan echter dan moordvrouw Troeta' en Jean-Pierre Geelen (Volkskrant) klaagt dat hij na twee uitzendingen over hetzelfde onderwerp nog niet weet wat de waarheid is. Geelen schrijft ook nog dat de spraakzaamheid van Troeta misschien ook te verklaren is "uit het feit dat ze hoopte op strafvermindering in hoger beroep."
Tja. Recensenten zijn geen journalist, ze hoeven niks te weten, niks te onderzoeken, ze zien iets, ze denken wat, ze bedenken wat en daar maken ze dan een leuk stukje over. Al weten ze van toeten noch blazen.
Beerekamp vindt het verhaal in Van God Los beter: "Zo klopt het wel." Ja, dat is lekker. Juist dat wat Beerekamp vindt kloppen, is totaal in strijd met de werkelijkheid. Het staat vast dat Joyce niet zwanger was van Jack, Troeta zegt dat ze niet wist dat Joyce zwanger was en uit niets blijkt dat ze daarover liegt. Maar dramatisch gezien klopt het dan beter. Of iets waar is, doet er niet toe. Ook al zullen de meeste kijkers denken dat het wxc3xa9l zo gebeurd is. Er is hier veel te doen geweest over rekening houden met nabestaanden. Jessica Villerius heeft de betrokkenen vooraf op de hoogte gesteld, BNN nam voor Van God Los die moeite niet.
Geelen weet niet wat 'de waarheid' is. Nee, dat weet niemand. Er zijn bijvoorbeeld helemaal geen sporen van bleekmiddel in het bloed van Joyce aangetroffen, het staat niet vast dat ze xc3xbcberhaupt iets naars heeft moeten drinken.
Hoe de moord precies is gepleegd is ook niet bekend. Gebeurt wel eens vaker, dat er moorden worden gepleegd waarbij lang niet alle vragen worden beantwoord. In een dramaserie verzin je dan zelf maar wat, "dan klopt het wel."
Geelen schrijft ook dat Troeta hoopt op strafvermindering. Dat is niet alleen dom, maar ook kwaadaardig. Er is niets van wat Troeta zegt gebruikt of uitgezonden vxc3xb3xc3xb3r het hoger beroep.
Dat blijkt uit alles, maar als je daarover nog twijfelt: dat was eenvoudig te checken. Maar ja, dat hoeft een recensent niet te doen, die mag gewoon maar wat denken en wat schrijven, of het klopt doet er niet toe, het is zijn mening. En dan klopt het natuurlijk wel.
Overigens: vanavond is er weer een documentaire van Jessica. De Reclassering, 21.00 uur, Nederland 3. Gaat over hoe de reclassering ex-gevangenen begeleidt na hun straf. Wedden dat Geelen daar niks over schrijft?
Het is mij al vaker opgevallen dat hij iets tegen Jessica heeft, als hij over haar schrijft is het altijd naar en zuur. Maar dat is de vrijheid van de recensent: je mag gerust belachelijke onzin over iemand vertellen – zoals hij eerder over Jessica deed. Dat is ook 'een mening'. En dan klopt het wel.
misdaadjournalistblog 
Ach ja, Maurice de Hond laat Louwes aan het woord en Jessica Villerius iemand anders. Zoek de verschillen.
Een overeenkomst is dat het in beide gevallen geld en aandacht over de rug van de slachtoffers en benadeelden oplevert.
9.500 euro? Dat is toch gewoon wisselgeld voor een man van zijn kaliber? Ik kan mij goed voorstellen dat hij dat dagelijks in zijn zak had…
Beste Maurits,
Het was 9500 gulden. Gaat er meer om voor wie het was.
Hendrik Jan
Zolang nog journalist, noch recensent, nog rechter er bij is geweest, blijft het altijd gissen naar de waarheid. Het kan natuurlijk best dat een gedramatiseerde documentaire dichter bij de waarheid komt/staat dan een interview met de verdachte.
Een verdachte kan, zoals ieder, een verhaal verkleurd vertellen, mogelijk om daar om wat voor manier dan ook voordeel uit te halen. Dat kan ivm de rechtszaak zijn, maar het kan ook andere redenen hebben.
Iedereen heeft meningen, zo vond HJK laatst nog iemand schuldig omdat Peter de Vries dat zei. Ook dat is een mening.
Of Geelen iets tegen Villerius heeft weet ik niet, maar het zou best kunnen. Villerius, heeft -zoals ik zelf mocht ondervinden- de neiging persoonlijk te worden als iemand het niet met haar eens is. Ik confronteerde haar op deze site eens met wetenschappelijk onderzoek dat iets anders over aonrexia liet zien dan wat zij beweerde.
Uiteindelijk kwam haar tegenargument neer op dat ‘mannen zoals ik anorexia veroorzaken’. Sindsdien neem ik het waarheidsgehalte van haar documentaires met een flinke korrel zout
Over die foto met van Looyen: zijn volgens mij andere heren dan die van de achterbank gesprekken!
Ik kom maar even terug op het bleekwater in de zaak van Joyve en ben naar het oorspronkelijke vonnis gegaan (LJN: BH1072). Daaruit blijkt Amalia heeft verklaard dat Troeta Joyce dwong om pillen te slikken en een vloeistof te drinken. Volgens Amalia zei Joyce na dat drinken dat het bleekwater was.
Nou kan Joyce zich natuurlijk vergist hebben of gelogen hebben (waarom zou ze), maar feit blijft dat Troeta Joyce dwong iets te drinken en dat zal geen kop thee geweest zijn.
Over er al dan niet bleekwater is aangetroffen in het weefsel bij de sectie weet ik niet. Weet ook niet of daar onderzoek naar is gedaan, maar dat het niet is aangetroffen zegt niet zoveel.
Feit blijft dat Troeta een zwangere vrouw heeft vermoord. Wat haar probleem met Joyce ook mocht zijn, niets daarvan is een reden iemand te vermoorden.
Ik kan voorts ook nog vaststellen dat het verhaal van Troeta in de documentaire, afweek van wat Amalia bij de politie heeft verklaard (afgaande op het vonnis)
Exc3xa9n van de twee zussen liegt dus.
De docu’s van Villerius hebben iets belerends en moralistisch. Tenminste, dat vind ik. Alsof je eigen normen en waarden altijd bepalend of zelfs universeel zijn. Vanavond was dat heel goed te zien in haar documentaire over de reclassering. Met grote ogen hoort ze dan een jonge vrouw aan die geen spijt betuigt van haar misdaad. Zij heeft haar mening klaar. Dan klinkt het: ze ziet nog niet in dat ze fout was. Beste Jessica, niet iedere vrouw kan haar kinderen in een bakfiets naar school brengen en terugvallen op vriendinnen als het leven tegen zit. Wake up! De rechter oordeelt over de daden van mensen. Jij hoeft ze niet als persoon nog eens af te zetten tegen wie jij bent. Als je echt zo’n weldoener bent ga dan vrijwilligerswerk in de gevangenis doen. Dat doe ik ook. Dan zie je de mens achter de mens. Zonder camera en zonder podium. Je krijgt er geen geld of bekendheid door. Maar wel veel meer mensenkennis. Of klinkt dat heel belerend?
Beste Lennie.
Ik heb er ook naar gekeken, wat mij vooral trof was de uitzichtloosheid, die zielloze figuren die anderen de schuld geven van hun ellende. Je zal maar in de reclassering werken.
Hendrik Jan
Wat ik zo bijzonder vindt aan de docu’s van Jessica Villerius, is dat ze de dader alle ruimte geeft voor hxc3¡xc3¡r kant van het verhaal, een kijkje in de hun wereld geeft, hoe zij de wereld ervaren, waarom ze tot bepaalde keuzes zijn gekomen. Tegelijkertijd krijg je als kijker een (geromantiseerde?) nagespeelde weergave van de feiten zoals die in het onderzoek zijn geconstateerd en die zijn gebruikt in de rechtzaal. Op deze manier creeert ze een bepaalde afstand die je kunt gebruiken als kijker om een eigen mening te vormen over het delict en alles daarom heen. Dat is denk ik wat we willen zien.. We willen dit graag begrijpen, dat kan misschien voor wat veiligheid zorgen. Daar is niets mis mee, denk ik ! Ik vond het heel interessant en een goede docu!
De film/aflevering met Georgina is geen documentaire en volgens mij ook niet echt als zodanig bedoeld, dus die twee zijn als appels en peren… en ik vond dat ze verrassend goed acteerde! Slachtoffer ook, de film maakt meer emotie los en lijkt daarom al snel ‘echter’, want onze waarheid is gebaseerd op hoe we de werkelijkheid ervaren (voelen dus 🙂 )
Hi Lennie,
Ik kan me me voorstellen dat het zo heeft gevoeld en dat was zeker niet de bedoeling. Ik heb juist ongekend veel waardering voor mensen die zich zo durven open te stellen, zeker als er camera’s bij zijn. Maar soms is het even noodzakelijk om de dingen in perspectief te zetten, anders was me weer verweten dat ik ‘meehuil’ met iemand. Zo is het natuurlijk nooit goed 🙂 Maar: ik waardeer je mening!
Overigens doe ik heel veel vrijwilligerswerk, ik weet inderdaad uit ervaring hoe waardevol dat is. Ook ben ik regelmatig -ook buiten mijn werk- in gevangenissen en instellingen om met mensen te praten en hun verhaal te horen. Je advies zit dus nauwelijks naast de werkelijkheid.
Vriendelijke groeten,
Jessica Villerius
Hi Lennie,
Ik kan me me voorstellen dat het zo heeft gevoeld en dat was zeker niet de bedoeling. Ik heb juist ongekend veel waardering voor mensen die zich zo durven open te stellen, zeker als er camera’s bij zijn. Maar soms is het even noodzakelijk om de dingen in perspectief te zetten, anders was me weer verweten dat ik ‘meehuil’ met iemand. Zo is het natuurlijk nooit goed 🙂 Maar: ik waardeer je mening!
Overigens doe ik heel veel vrijwilligerswerk, ik weet inderdaad uit ervaring hoe waardevol dat is. Ook ben ik regelmatig -ook buiten mijn werk- in gevangenissen en instellingen om met mensen te praten en hun verhaal te horen. Je advies zit dus nauwelijks naast de werkelijkheid.
Vriendelijke groeten,
Jessica Villerius
Dank voor je reactie Jessica. Ik pleit er juist voor om niet mee te huilen, omdat je de situatie juist dan weegt vanuit je eigen referentiekader/perspectief.
Ik miste in de docu motieven vanuit de te begeleiden personen. Waarom kwam Gerdi te laat? Waarom schendt ze afspraken? Dat blijft onbeantwoord. Je ziet alleen de consequenties van haar gedrag.
Het leek wel een promotiefilm voor de reclassering. Die zeker respect verdient maar qua aanpak duidelijk zoekende is. De belevingswereld van begeleider en client ligt mijlenver uit elkaar. Daar verandert die camera niets aan, de kloof wordt eerder groter.
Hendrik Jan,
Grappig, dit is precies wat ik bedoel: jij bestempelt hen als zielloze figuren met een uitzichtloos bestaan. Zijn dat hun woorden? is dat hun beleving? Wie ben jij, of ik, om zo over mensen – die we vaak niet eens kennen – te oordelen?
Objectieve journalistiek is verdomd moeilijk. Maar wel na te streven, op zijn minst.
Beste Lennie,
Ik kom ook nogal wat deze personen tegen, het lijkt mij vooral uitzichtloos om ze een beetje fatsoenlijk te laten functioneren in de maatschappij.
Hendrik Jan
Pfff, net de doc bekeken van Jessica. En met mag het mij verwijten maar ik denk dat het er hetzelfde uit zou hebben gezien (inclusief begeleidende teksten) als het nu is gepresenteerd. 3 mensen, 3 levens waarbij iig ‘ik’ al vanaf het begin van de doc voel dat de reclasseringsambtenaren bijkans tegen de stroom oproeien. Nauwelijks zelfinzicht bij de mensen die in beeld gebracht worden, ik denk dat dat mij het meest geraakt heeft. Deze 3 mensen zijn m.i. slachtoffer van hun eigen emoties en hebben daar mensen in mee getrokken. Door roofovervallen te plegen, door geweld te gebruiken, door te verkrachten. En juist de 2 die mij de meeste zorgen baarden, zijn dus vrijgesproken van TBS. Giechelen om het niet gebruiken door Nabil van een GESTOLEN ROZE telefoon, alsof het normaal zou zijn! En dan bedoel ik niet dat diefstal TBS zou moeten opleveren, maar dat deze dude zich kennelijk opnieuw op een fout pad begeeft. Zo ook met de verkrachter. Deze man kan zijn emoties niet handelen, hij slaat direct door richting bezitterigheid zodra hij een vriendin heeft. Vast ook de hoofdreden van zijn eerdere straf en TBS. Heeft hij geleerd te praten over wat hem beweegt? Tuurlijk. Maar vervolgens gebruikt hij dat weer als excuus om iemand te stalken en zich opnieuw op te dringen (100 smsjes per dag, OMG)
Lennie? Pamper rustig door hoor, en hard blijven hopen dat zulke mensen NOOIT te dicht degenen die je liefhebt zullen komen. En sommige mensen hebben geen vrijwilligerswerk nodig om conclusies te kunnen trekken. Dat heet gewoon common sense en is van alle tijden.
Escuses voor de foutjes, heb teveel opnieuw geschreven en heb daarbij wat domme twists over het hoofd gezien, zie ik net.
@ Jessica… Zo had mijn doc er ook uit gezien. Mensen laten praten, uiteindelijk de puurste vorm van journalistiek. Laat je niet gek maken door de azijnpissers hier!
Respect.
reclasering/maatschappij
als je deze mensen meer houvast wil geven, is het beste wat je kan doen ze op een laagdrempelige manier hun eigen geld laten verdienen, zodat ze niet meer afhankelijk zijn van uitkering e.d. iets waar ze na elke terugval weer op “terug kunnen vallen” dan worden ze op den duur zelfstandig.
maja hbo-ers controleren en domineren nou eenmaal graag.
trouwens die man van die zedenzaak, kan me niet voorstellen dat ie zich goed op zo’n gesprek kan concentreren, had er zelf al moeite mee, tering
xe2x80x9cxe2x80xa6..het lijkt mij vooral uitzichtloos om ze een beetje fatsoenlijk te laten functioneren in de maatschappij.xe2x80x9d
Dat is precies het probleem, en daarmee beschrijf je de gedachten van de(ze) reclasseringswerkers. Hun belevingswereld ligt mijlenver bij die van de clixc3xabnten vandaan. Er zat weliswaar een belerende toon in de documentaire, maar die was niet afkomstig van Jessica Villerius als wel van de reclasseringswerkers.
De meest zinnige bijdragen waren afkomstig van de clixc3xabnten zelf, die af en toe heel goed wisten te verwoorden waar en hoe de hulpverlening tekort schiet.
Reclasseringswerker Erwin, lacht de ideexc3xabn van zijn clixc3xabnt Nabil nogal gxc3xaanant weg, en Sylvia begint herhaaldelijk, waar haar clixc3xabnt bij zit, xc3xb3ver hem te praten. De beste man zit erbij aan tafel, hoe kleinerend is het wanneer er in jouw bijzijn, twee vrouwen xc3xb3ver je praten i.p.v., mxc3xa9t je. Alsof het geen volwaardig mens is.
Reclasseringswerker Renate spant wat mij betreft de kroon in haar aanpak van Gerdi. Ze zit op een totaal andere golflengte dan haar clixc3xabnt. Als ze wil wachten tot Gerdi haar afspraken netjes gaat nakomen, kan ze nog heel wat belerende gesprekken voeren en wachten tot ze een ons weegt, maar Gerdi zal nooit 100% in het gareel (kunnen) lopen.
xe2x80x9cEen beetje fatsoenlijk functioneren in de maatschappijxe2x80x9d is precies onze verwachting die eigenlijk volstrekt aan de capaciteit en dus realiteit van deze mensen voorbij schiet. Concreet betekent dat voor ons: een eigen inkomen en zelfstandig (kunnen) functioneren en daarbij leven volgens xc3xb3nze waarden en normen, maar dat is in veel gevallen niet haalbaar. Desondanks is dat zeker niet uitzichtloos, maar, door dat te erkennen en accepteren, zou je met een andere, minder belerende benadering, veel meer bereiken.
In het geval van Gerdi zou ze wellicht ook eens kunnen ervaren dat ze iets goeds en of zinvols kan doen. De lat lijkt nu veel te hoog te liggen. Gerdi kan, doordat haar emoties op en neer lijken te vliegen, niet of nauwelijks aan de verwachtingen voldoen en dat leidt dan weer tot de nodige frustratie bij haar reclasseringswerker.
De gesprekken met Jessica Villerius waren overigens veel persoonlijker en oprechter. In deze documentaire leek dat haast een verademing te zijn tussendoor: de belerende gesprekken afgewisseld met iemand die (oprecht) gexc3xafnteresseerd is en luistert naar wat er wordt gezegd en daarbij niet in die malle molen die de reclassering heet hoeft mee te draaien. Gewoon een gesprek van mens tot mens. Dat vond ik mooi!
Ada, ik pamper niet. En wie weet ben ik zelf slachtoffer en heb ik gesprekken met daders gevoerd. Jij hecht waarde aan ‘gezond verstand’ (van wie?)maar ik vraag me af of je je realiseert dat ervaring soms zinvoller is dan zelf bedenken hoe iets werkt.
Mensen met andere ervaringen of meningen als azijnpisers bestempelen, vind ik vrij kortzichtig. Waarom word je, als je kritiek hebt op basis van argumenten, op deze site meteen ‘afgezeken’? Komt dat voort uit datzelfde gezonde verstand?
Annet, dank voor jouw bijdrage. Je hebt gelijk: het zijn vooral de mensen van de reclassering die die belerende toon hanteren. Maar Villerius is als maker van de documentaire wel degene die keuzes maakt uit het opgenomen materiaal. Haar te korte gesprekken met de clienten kunnen de balans niet herstellen.
Typerend (en bovendien zorgelijk) om te horen en lezen hoe tevreden de reclassering zelf is met het beeld dat ze uit hebben gedragen. Terwijl vooral de boodschap blijft hangen: wat een stakkers die ex-gedetineerden en wat fijn dat er mensen zijn die hier, tegen beter weten in, hun tijd en energie in steken. Ik blijf erbij: het is een soort promo-filmpje geworden. Waar vooral het gepromote product blij van wordt.