misdaadjournalistblog

Update 13.15 uur:

Het is niet echt een verrassing: Sjoerd Kooistra heeft zelfmoord gepleegd. Huisvriend Oscar Hammerstein vertelde gisteren al dat er op drie plekken afscheidsbrieven waren gevonden, dus het was ook geen impulsieve daad. Dat de familie er een liquidatie van wil maken zegt waarschijnlijk meer over de familie dan over het slachtoffer. Het lijkt erop dat er niet veel geld te halen zal zijn: Kooistra had veel schulden. Jan-Dirk Paarlberg, de vastgoedhandelaar die ook al zo in de hoek zit waar de klappen vallen, zou een lening nog wel op tijd hebben teruggekregen.

Meer achtergronden over Kooistra & Hammerstein staan hier

Een medewerker van het waterschap Reest en Wieden die bezig was met het bestrijden van ratten, heeft vorige week in het water van de Steenwijker Aa bij Wapserveen een zak met lichaamsdelen gevonden.

Het is een extreem afgelegen plek, maar je kunt er wel met de auto komen. Er werd meteen al gedacht aan een van de meest  geruchtmakende vermissingszaken van dit jaar, waarbij duidelijk was dat de betreffende persoon om het leven was gebracht. Sinds februari was de Turkse Halil Erol (34) uit Steenwijk spoorloos verdwenen. Zijn auto werd uitgebrand teruggevonden in Haren. Erol had regelmatig contact met familie in Nederland en Turkije, maar liet plotseling niets meer van zich horen. Het blijkt nu inderdaad om zijn lichaam te gaan.

Op zaterdag 6 februari verdween Halil spoorloos. Hij had die middag samen met zijn gezin een schoolvriendin van zijn ex in Meppel bezocht, tegen twee uur zei hij ineens dat hij weg moest omdat hij een afspraak had. Het is niet bekend met wie.

Op maandagavond 8 maart werd zijn auto, een grijze Daewoo Lanos (16-HG-TJ), brandend aangetroffen op een parkeerplaats bij het Groningse Haren. De kentekenplaten waren verwijderd. Uit het onderzoek bleek dat zijn telefoon zich op de dag na zijn verdwijning, zondag 7 februari, in het grensgebied met Duitsland, bij Zevenaar, bevond. Zijn twee mobiele telefoons en zijn laptop waren zoek.

*

De inbraak in het kantoor van Spong & Hammerstein, om vier uur 's nachts, zal vast geen verband houden met de dood van Hammerstein's op dit moment meest in het oog springende clixc3xabnt: cafxc3xa9melker Sjoerd Kooistra. Al is het wel zo dat Hammerstein op dat moment in 'de villa des doods' in Ubbergen was.

Wat aanvankelijk een appeltje-eitje leek (zelfmoord) dreigt een mysterie te worden. Je zou zeggen: als iemand weet wat er aan de hand is – en dat naar buiten wil brengen – is het advocaat Oscar Hammerstein. En hij was het die meteen riep dat Kooistra door Heineken 'was vermoord'. Dat bedoelde hij in overdrachtelijke zin: het zakelijke conflict met de bierbrouwer zou Kooistra tot wanhoop hebben gedreven.

Dat lijkt nog steeds de meest logische optie. Kooistra was geen geliefd persoon, door zijn keiharde en onsympathieke manier van zakendoen, op de rand van de wet (en tegen afpersing aan). Hij had bijna geen vrienden – en de paar die hij wel had waren ook van de herenliefde. Wel veel vijanden. Maar een liquidatie, in zijn eigen huis, om een zakelijk geschil? Ik zie de ogen van Tomas Ross al weer glinsteren: een complot met als opdrachtgever een directeur van Heineken en wat chantage in de homo-erotische wereld, hoe moeilijk kan het zijn?

Ik vraag me wel af waarom een man als Kooistra in zee ging met een advocaat als Hammerstein. Het kan ook toeval zijn, maar de paar keer dat ik mij beroepshalve heb bezig gehouden met zaken waarbij Hammerstein was betrokken, kreeg ik de indruk dat hij daar niet altijd even gelukkig opereerde, om het zwak uit te drukken. Bijvoorbeeld in het conflict van Henk Rommy met Bertus Luske, over panden van Rommy. Luske is overigens wxc3xa9l geliquideerd. Misschien kan Tomas Ross dat nog wel meenemen in zijn thriller.

Een paar fragmenten uit een reportage die ik destijds maakte over 'de praktijken van Oscar Hammerstein' in het onroerend goed.

In december 2002 vertelde advocaat Oscar Hammerstein dat hij 'desnoods zelf lijsttrekker' zou willen worden. Eerder gaf hij aan dat hij wel minister van justitie zou willen zijn. Maar is de gewezen topadvocaat daar geschikt voor? In zijn carrixc3xa8re als advocaat was hij wel erg vaak betrokken bij praktijken die niet erg lijken te passen bij een verantwoordelijke positie in de politiek. Twee keer tikte het Hof van Discipline hem gevoelig op de vingers en ook zijn werkzaamheden voor topcrimineel Henk Orlando Rommy, alias de Zwarte Cobra, verdienen allesbehalve een schoonheidsprijs.

'…bewust een aantal feiten heeft verdraaid…'

'…geen blijk van heeft gegeven zijn laakbare handelwijze te betreuren of de verantwoordelijkheid daarvoor te willen nemen…'

Citaten over advocaat Oscar Hammerstein uit de uitspraak van het Hof van Discipline, de 'interne rechtbank voor advocaten', van 8 november 2002. Met eenparigheid van stemmen legt het Hof Hammerstein een voorwaardelijke schorsing op van vier weken, met een proeftijd van twee jaar. Het is de op xc3xa9xc3xa9n na zwaarste strafmaatregel die het Hof in huis heeft. Hammerstein was ingehuurd om problemen rond cafxc3xa9 The Victory op het Rembrandtplein in Amsterdam op te lossen, maar hij maakte er -populair gezegd- een zootje van.

In een procedure die twee voormalige werknemers hadden aangespannen tegen The Victory had Hammerstein in elk geval onmiddellijk bexc3xabindiging van het arbeidscontract moeten vorderen. Maar hij deed niets. Aankondigingen van kort-gedingen, beslagleggingen, er werd geen actie ondernomen. Met als gevolg dat er bijvoorbeeld voor xc3xa9xc3xa9n werknemer 18 maanden rond de 4000 gulden bruto werd doorbetaald en dat zijn clixc3xabnt enorme schade leed.

Hammerstein was in deze zaak ingeschakeld door de schoonvader van Ajax-voetballer Richard Witschge, horecea-ondernemer Rien Huis in 't Veld. Samen met een andere Amsterdamse horeca-uitbater, Tjalling de Romph, was hij sportcafxc3xa9 The Victory begonnen, maar het werd geen succes. Bierleverancier Bavaria draaide de kraan dicht en liet beslag leggen op de privxc3xa9woningen van De Romph, Huis in 't Veld en Richard Witschge.

'Ik heb daar helemaal geen verstand van,' zegt Witschge, 'ik heb hun toen geholpen met die zaak, ik was voor 10 procent aandeelhouder, daarom heeft Bavaria mij ook aansprakelijk gesteld, maar ik heb me er verder helemaal niet mee bemoeid, ik zeg: ik blijf lekker voetballen en zoek het maar uit.'

Volgens Noud Swinkels, directeur van Bavaria, ontbrak het vooral aan communicatie. 'De post die wij stuurden werd gewoon niet beantwoord, er werd helemaal niet gereageerd.' Met als gevolg de beslagleggingen. Er moest uiteindelijk ruim een miljoen op tafel komen. Volgens een aantal betrokkenen waren de beslagleggingen helemaal niet nodig geweest als er direct een regeling was getroffen. Dat was ook een stuk voordeliger geweest. Swinkels beaamt dat: 'Dit was de duurste oplossing.'

De hele reportage staat hier (achter een betaalding, dus bespaar je de moeite)

Update 10.15 uur:

Onze Amsterdamse correspondent heeft weer eens wat bekends gezien, in een filmpje over de moord in de Bethanixc3xabndwarsstraat.  De 63-jarige Hans, verwoed verzamelaar van Dinky Toys, is dood in zijn bovenwoning aangetroffen. Volgens een buurtbewoner was het zeker geen natuurlijke dood. Hans was invalide (zie karretje).

Onze correspondent kent degene van wie dat bakfietskarretje links op de voorgrond is, eet regelmatig in het 'Indian restaurant'  wat verderop en loopt 'de helft van de zaterdagen  door dit straatje, op weg van antiquariaat Kok naar The Cotton Club.' Afgelopen zaterdag niet, zegt hij, 'ik heb een alibi.'

Sjoerd Kooistra,de omstreden Amsterdamse cafxc3xa9melker, is dood. Hij is onder verdachte omstandigheden aangetroffen in zijn villa in het Gelderse Ubbergen. Het is de vraag of ik mij hier mee mag bemoeien: is het wel misdaad?

Groninger Kooistra, die vooral bekend werd door zijn activiteiten in het Amsterdamse horecawezen, lag de laatste tijd onder vuur. Hij stond bekend als een harde, maar wel rechtlijnige zakenman, niet iemand die de boel belazerde.

Is zijn strijd tegen de Amsterdamse ambtenarenmaffia hem teveel geworden en heeft hij bij zichzelf de tapkraan dichtgedraaid? Voorlopig houd ik het op: geen complot, geen afrekening, geen liquidatie, maar 'iets in de relatiesfeer'.

Aanvulling: dit bericht is van gisteravond, inmiddels lijkt het erop dat Kooistra zelfmoord heeft gepleegd. Vraag is dan nog: waarom: zakelijk of privxc3xa9?

*

Verstand van voetbal laat ik graag over aan deskundigen en mijn voorspellingen komen zelden uit, dus daarom niet getreurd, maar ik ben bang dat 'wij' er vrijdag tegen Brazilixc3xab uitvliegen.

Een van de weinige keren dat ik iets met voetbal heb gedaan was in 2001. In maart ben ik toen twee weken naar Brazilixc3xab geweest, voor een portret van de Nederlands-Braziliaanse voetbalmakelaar annex zanger annex horeca-ondernemer Jacob Kurc (op de foto rechts, in gesprek ergens in het Braziliaanse binnenland met de vader van een talentvolle voetballer)

Er zijn mij twee dingen bijgebleven.

Ten eerste het verschil in beleving: voor de meeste Nederlanders is voetbal niet veel meer dan 'een spelletje'. Wel belangrijk, en interessant soms, maar niet zoals voor de Brazilianen: zij leven voor het voetbal.

Ten tweede: Het veelgeroemde 'straatvoetbal' was toen eigenlijk al een beetje achterhaald. Het 'intelligente Europese combinatievoetbal' was een stuk efficixc3xabnter.

Welk voetbal de Brazilianen nu spelen, weet ik niet. Ik heb het er ook niet met Jacob Kurc over gehad, ik weet wel heel zeker dat hij en bijna alle andere Brazilianen zich in hun hart helemaal geen zorgen maken over de wedstrijd tegen Nederland. Als gezegd: ik hoop dat hij ongelijk krijgt.

*

De afgelopen dagen waren er wat reacties van mensen die 'loverboy-moe' zijn en niks meer van mij willen lezen over Maria Mosterd en aanverwant. Dan is er maar xc3xa9xc3xa9n oplossing: wegwezen! Ik blijf het volgen en er op gezette tijden over schrijven, omdat het mij wel interesseert en ik het belangrijk vind.

De Zembla-documentaire over Mowitha (die vanmiddag wordt herhaald) is vooral zo interessant omdat hij de kern van het probleem zo goed aangeeft: de rol van de moeder. Het was niet Mowitha die zei dat ze slachtoffer was van een loverboy, het was haar moeder die de media en hulpverleners uit alle macht dat idee probeerde te geven. Zodat haar in feite niks te verwijten viel: zij was geen slechte moeder, het lag niet aan de thuissituatie, maar aan die foute Afrikaanse jongens.

Datzelfde geldt in de zaak-Mosterd: ook hier is het de moeder die erover begint dat 'Manou' de kwade genius is en zij weet dat zo op Maria over te brengen dat die dat zelf ook lijkt te gaan geloven. Met alle gevolgen vandien. Mowitha als Maria zochten beiden de aandacht die ze thuis tekort kwamen ergens anders, waar ze die als jonge meisjes het gemakkelijkst konden krijgen. Maria had al jong meerdere 'wisselende contacten', Mowitha hield het in eerste instantie bij xc3xa9xc3xa9n vriend.

De meisjes zelf kun je niet over xc3xa9xc3xa9n kam scheren, de manier waarop ze in verkeerde kringen terechtkwamen lijkt wxc3xa9l veel op elkaar. Dat kun je de moeders ook maar ten dele verwijten, in mijn ogen heeft 'de hulpverlening' hier ernstig gefaald. En daar blijf ik nog wel even mee bezig, of mijn hardcore-crimelezers dat nu wel of niet prettig vinden.

Bizar, de Zembla-documentaire 'Meisje Vermist', over de Mooie Mowitha die volgens haar moeder – en vele anderen – vanaf haar twaalfde in de handen van een loverboy zou zijn gevallen. Waar kennen we dat verhaal van?

Bizar om twee redenen: om de informatie die er wxc3xa9l in zat, maar vooral om wat er nxc3xadet in voorkwam. De naam van Maria Mosterd werd zorgvuldig gemeden, terwijl het verhaal van Mowitha daar als twee druppels water op lijkt.

De uitzending van Peter de Vries werd niet genoemd, mijn boek niet, de documentaire van Jessica Villerius over 'Manou' niet, terwijl daar toch alle reden toe leek. Dit nog afgezien van het feit dat de samensteller, Erwin Otten, destijds tegelijk met mij op de redactie van Peter de Vries werkte. Het is niet echt aannemelijk dat het Mosterd-verhaal hem geheel is ontgaan, dus moet er een andere reden zijn geweest waarom Zembla het niet over Maria wilde hebben. Jalousie-de-mxc3xa9tier ligt wat te veel voor de hand, of zou het zijn dat de VARA dit heikele onderwerp liever wilde vermijden omdat het zich van alle televisiezenders uitgerekend met Maria op journalistiek gebied het meest heeft vergaloppeerd?

Als twee druppels water…

De ouders scheiden als Mowitha acht maanden is, ze heeft haar vader nooit meer gezien.
Rond haar twaalfde begint ze sterk te veranderen. Ze draagt 'andere kleren', dat vindt moeder niet goed.

Volgens haar vriendinnen viel ze op oudere jongens, die vond ze stoer.

Moeder maakt zich zorgen, ze gaat zoeken naar de oorzaak van 'de verandering'. Ze vraagt zich af: "Wat is er aan de hand?" Ze komt het woordje loverboy tegen, daar gaat ze over  lezen, ze herkent punten, ze gaat zich er verder in verdiepen.
Op school begint men zich ook zorgen te maken over Mowitha's veelvuldig spijbelen en haar  verdachte omgang met oudere jongens.

Moeder verneemt dat Mowitha omgang heeft met een oudere man, waar ze seks mee heeft. Dat kan moeder niet accepteren.

In juni 2006 komt Mowitha een keer 's nachts niet thuis, moeder doet aangifte van vermissing.
Als Mowitha zelf wordt gehoord zegt ze dat er geen sprake is van dwang, ook de politie en de rechter concluderen dat er in geen enkel opzicht sprake is van een overwichtsituatie.
In november 2007 loopt Mowitha weer weg, vanaf dat moment is moeder niet weg te slaan uit tv-programma's als Tros Vermist en schreeuwt ze om hulp en over loverboys, politie en rechters zien dat anders, maar: "De beeldvorming lijkt het van waarheidsvinding te winnen." Moeder blijft roepen dat Mowitha al vanaf haar twaalfde in een loverboycircuit zit.

Zembla spoorde Mowitha op. Ze vertelt dat ze met oudere meisjes omging, in de puberteit ruzie met haar moeder had over te laat thuiskomen, "ik begrijp moeder wel, het enige wat ik niet begrijp is waarom ze alles op het loverboycircuit afreageert."
In het tv-programma van Sylvana wordt verteld dat Mowitha seks moest hebben met vijf mannen, dat er een 'lovergirl' bij was die het geld regelde. Allemaal onzin, zegt Mowitha, en ook de politie heeft daar niets van kunnen vinden.

Moeder zelf vertelt dat Mowitha's eerste jongen een loverboy was, "omdat ze op haar twaalfde al gebruik van haar maakten. Dat hoor je in veel verhalen over loverboys." Moeder wijt het gedrag van Mowitha niet aan dat van een opstandige puber: "Nee, die kan niet zover gaan."

Mowitha zelf: "Misschien ben ik wel door hem het verkeerde pad op gegaan, maar dat had totaal niet met loverboys te maken." Ze gebruikte drugs (wiet),  maar niet alleen met hem,  ook met vriendinnen en vrienden.
Moeder constateerde dat Mowitha een duur telefoontje van haar vriend kreeg, en gaat "al die punten bij elkaar tellen."

In september 2006 wordt de Mutsaers Stichting ingeschakeld. Die concludeert dat de oorzaak van de problemen vooral zit in de opvoedingsrelatie moeder-dochter. Die conclusie bevalt moeder niet. Het advies de Stichting Jeugdzorg erbij betrekken, bevalt moeder evenmin, zij haakt af.

Op school vangt men signalen op dat Mowitha wordt verkocht aan klanten: ze zien haar bij oudere jongens in een auto stappen. Er ontstaat een donkerbruin vermoeden dat Mowitha in de prostitutie zit enm dat wordt doorgegeven aan moeder. In januari 2007 verhuizen moeder en dochter van Venlo naar Maastricht. Als Mowitha ook daar 's nachts wegblijft, denkt moeder dat de loverboys haar vanuit Venlo zijn gevolgd.

Mowitha zelf vertelt dat moeder juist vaak van huis was, en een verkeerd voorbeeld geeft over de omgang met mannen. Geeft moeder ook toe: ze was op zoek naar een relatie, ze wilde graag een gezin zijn, als de ene relatie niet lukt, dan probeer je het met een andere, een kind ziet dat moeder dan weer die vriend vriend heeft en dan weer een ander. De Raad voor de Kinderbescherming concludeert dat het ontbreken veilige thuishaven een risico was voor een goede ontwikkeling. Moeder is het daar niet mee eens: volgens haar wil men niet inzien "dat het aan buiten lag."
Zembla vroeg een oud-kinderrechter om commentaar. Die concludeert op basis van het dossier dat het wel duidelijk is dat het probleem ligt in de relatie moeder-dochter en dat moeder niet openstaat voor hulp voor zichzelf en niet naar zichzelf kan of wil kijken. "Omdat zij haar rol in het geheel niet wil oppakken, moet er iets met het kind aan de hand zijn, dat is ook vervelend, 'loverboyproblematiek' ligt dan voor de hand."

Als twee druppels water…

Ook Mowitha gaat naar India, het zogenaamde Valor-project van De Hoenderloo Groep. Net als Maria Mosterd, die er zelfs twee keer heen mocht. Ben ik overigens ook nog wat dingen over aan het uitzoeken.

Ook opmerkelijk: net als Manou in het geval van Maria komt 'loverboy' Sem op verzoek van de moeder ook bij hen thuis. Maar dat bevalt de nieuwe vriend van moeder niet, die wijst hem de deur, vervolgens lopen Mowitha en Sem weg, en moeder doet aangifte van vermissing en noemt Sem 'een loverboy'.

xe2x80x98Meisje vermistxe2x80x99 wordt  dinsdag 29 juni om 14.30 uur herhaald (Nederland 2).

Gisteren plaatste ik een stuk van Koen Hakvoort over deze kwestie. Hij verwees naar de column in Elsevier, van Gerlof Leistra. De link naar het stuk was weggevallen. Overigens was het stuk ook verwijderd uit de zoekfunctie en dat is te begrijpen als je het leest. En ook waarom Elsevier geen aandacht besteedt aan mijn boek: iets te pijnlijk.

Omdat je je bij Elsevier eerst moet registreren plaats ik het stuk hier maar, het verscheen op zondag 29 maart 2009.

"In een radiostudio in Hilversum ontmoette ik vorige maand Lucie Mosterd. Zij is de moeder van Maria Mosterd, van wie in 2008 een boek verscheen over haar jaren in handen van een 'loverboy': Echte mannen eten geen kaas (Van Gennep).

Die dag zou Lucie Mosterd het eerste exemplaar ontvangen van haar eigen boek over deze hel: Ik stond laatst voor een poppenkraam. Als je dochter i
n handen valt van een loverboy (Van Gennep). Het geplande onderwerp ging helaas niet door vanwege het vliegtuigongeluk op Schiphol, maar ik beloofde Lucie haar boek te lezen.

Gehersenspoeld
Eerst las ik het boek van Maria Mosterd. Ik begon er met lichte huiver aan, want de meeste levensverhalen zijn slecht geschreven en ontstijgen niet de particuliere ervaring.

Al snel was ik echter door haar verhaal gegrepen. Het is rauw en schokkend en roept veel vragen op. Hoe is het mogelijk dat een meisje van 12 jaar al op de eerste dag van de middelbare school in handen valt van een 'loverboy'? Waarom greep de school niet in toen Maria steeds meer spijbelde? En waarom merkte Lucie niets aan haar dochter? Vier jaar werd Maria verkracht en misbruikt. Aan het eind was ze volledig gehersenspoeld.

In toegankelijke taal beschrijft Maria hoe ze in de greep raakte van xe2x80x98Manouxe2x80x99, een Afrikaanse kindsoldaat. Een puberaal verlangen naar spanning en sensatie werd bijna haar ondergang.

Soms vind ik het echter moeilijk haar te geloven. Bijvoorbeeld waar ze schrijft dat Manou ook homoseksuelen liet verkrachten en xe2x80x98verdwijnenxe2x80x99. Het verhaal speelt zich af in Zwolle, maar ik ben benieuwd hoeveel homoxe2x80x99s daar daadwerkelijk zijn verdwenen.

Maar het is het verhaal van een kind. Vermoedelijk wist Manou haar doodsbang te maken met dit soort verhalen.

Psychologische oorlog
Vervolgens las ik het boek van Lucie Mosterd en dat is een fraaie en goed geschreven aanvulling op het verhaal van Maria. Dat ze lange tijd niets merkte, was omdat het zich allemaal onder schooltijd voltrok en de schooldirectie geen alarm sloeg over het veelvuldig spijbelen van Maria.

Het is ontroerend te lezen hoeveel moeite het kostte om haar dochter los te weken uit de klauwen van de hyena. Het is een psychologische oorlog die bijna niet te winnen valt. Des te knapper is het dat moeder en dochter hun strijd uiteindelijk hebben gewonnen door te gaan schrijven.

Beide boeken zouden verplichte kost moeten zijn voor alle pubers, hun ouders en docenten. Deze verhalen laten je niet los. Maria werkt inmiddels aan een vervolg. Het liefst zou ik daarnaast een boek lezen over de strafzaak tegen Manou, maar ik ben bang dat deze levensgevaarlijke crimineel en kinderpooier nog steeds vrij rondloopt en nieuwe slachtoffers kan maken.

Dat mag niet gebeuren. Bij wijze van preventie zou de overheid een dubbeleditie van de boeken van Lucie en Maria moeten financieren voor een zo breed mogelijk lezerspubliek."

Aldus Gerlof Leistra.

"Deze door mij genomen foto stuurde ik een maand geleden aan twee vrienden en aan het Parool," schrijft onze Amsterdamse correspondent. Zat-ie gisteren in zijn/onze stamkroeg de krant door te bladeren, ziet hij zijn foto. Zonder bronvermelding en zonder een financixc3xable tegemoetkoming.

Tja, het kwaad straft zichzelf, dit overspel: wxc3xa9l Het Parool en niet naar mij! Al sluit ik niet geheel uit dat ik ook bij een van die twee 'vrienden' hoorde, al denk ik eerder dat hij heeft gedacht dat het te weinig met misdaad te maken heeft.

Overigens had Het Parool hem nog wel bedankt voor het toezenden van de 'interessante foto' en eerlijk gezegd vind ik dat kranten voor spontaan toegestuurde 'burgerfoto's' niet hoeven betalen (doe ik ook niet).

Bij mij loopt overigens wel een fotoprobleem: twee jaar geleden heb ik een keer een knipsel uit de krant gebruikt, met een foto erin. De fotograaf stuurde mij, via een advocaat, een schadeclaim van 1100 euro. De procedure wordt niet doorgezet als ik binnen vijf werkdagen 400 euro zou overmaken. Dat is een vorm van chantage waar ik niet voor bezwijk, dan laat ik het er maar op aankomen, al loop ik het risico dat het dan nog veel meer gaat kosten. We zullen zien.

*

Vanavond besteedt Zembla aandacht aan de 17-jarige vermiste Mowitha Wittmer (tien voor tien) "Het bevestigt hergeen jij in je boek beschrijft over loverboys," schrijft Alex Scheijbeler. Meer hierover op zijn weblog.

Ook Koen Hakvoort – die aan de basis lag van het Maria-Mosterdverhaal – blijft dit soort verhalen volgen. Het was mij ook opgevallen dat het blad Elsevier geen aandacht had besteed aan mijn boek. Al zou ik het ook kunnen hebben gemist, het is het enige opinieblad dat ik niet lees. Maar ook de misdaadjournalist van dit blad heeft zich bij de neus laten nemen door Maria en dat blijft even slikken. Verder is het qua publiciteit ook nogal rustig geworden: er zijn wat teveel collega's met boter op hun hoofd en wat volgens mij belangrijker is: het echt slachtoffer in deze zaak is een Afrikaanse neger, daar gaat de blanke Nederlandse pers zich toch niet druk over maken?

Hoe dan ook, hier de bijdrage van Koen Hakvoort.

"Doorklikkend op de diverse Genova-links kwam ik nog bij een 1vandaaguitzending met allerlei figuren die aan de typisch Nederlandse loverboy-hype hebben bijgedragen maar nu na de ontmaskering van Mosterd braaf en genuanceerd tot het bewandelen van een middenweg oproepen. Ook beelden van de vernietigende uitwerking van de uitzending van De Vries op Anita van StopLoverboysNu. Of zij al dan niet met reden snikt, feit is dat geen land ter wereld zo loverboybewust is als Nederland; het bijdragen aan de bewustwording van het probleem waarmee menig schrijfster haar boeken aanprijst moet dan ook louter als reclamemiddel gezien worden. Een echte voorlichtingsfunctie hebben dergelijke boeken niet meer en waarschijnlijk hebben ze die zelfs nooit had. Meestal is het niets anders dan drama: gewoon even lekker griezelen.

Eigenlijk geldt dit voor de voorlichting over loverboys in zijn geheel; effect heeft die nooit gehad want hoe meer er voorgelicht werd, des te meer loverboys Nederland telde. Eigenlijk een schaamteloos bang maken en manipuleren van onwetende massa's waarvan alleen de bangmakers – politiek, media en zogenaamde voorlichters – beter zijn geworden.

Minder bekend maar minstens zo interessant is de bewondering die de misdaadjournalist van Elsevier het werk van Maria Mosterd vorig jaar ten deel liet vallen. Na de ontmaskering repte Elsevier met geen woord meer over de schrijfster. Men haalde wel haar naam uit de zoekindex want met de zoekfunctie was het artikel niet meer te vinden. Gelukkig had ik de link ernaar een keer op deze site geplaatst. Dit ter illustratie van het feit dat de meeste misdaadjournalisten vooral dat schrijven wat hun lezers willen lezen.

Onduidelijk is of de bewuste Sertan (uit het boek van Maria Genova) inderdaad voor feiten jegens de Anna uit het boek is veroordeeld. Misschien dat het boek hierover uitsluitsel geeft. Blijkens deze pagina speelt echtscheidingsproblematiek m.b.t. een gemeenschappelijke zoon in het verhaal van Anna een rol, een goede reden het boek met de nodige argwaan te benaderen. Veel van de zogenaamde loverboytoestanden moeten tegen de achtergrond van stukgelopen relaties met labiele vrouwen gezien worden wat overigens ook voor het verhaal van Maria Mosterd geldt.

Zeker als het om minderjarigen gaat heeft het zelden iets met prostitutie en mensenhandel te maken. Twee loverboyverhalen die op dit weblog aangehaald werden om te demonstreren dat er wel degelijk een loverboyprobleem is hebben evenmin met mensenhandel te maken: het ene verhaal gaat over een puber die achteraf spijt heeft van deelname aan groepsseks en het andere gaat over een jonge vrouw die door het aangaan van een schuld in een dubieuze wapendeal door een criminele clan macht over zich laat uitoefenen.

Niemand bestrijdt dat pubers en adolescenten soms in gevaarlijke situaties belanden, er ontucht met hun gepleegd wordt en een aantal van hun opwindende verhalen verzint maar al die zaken horen niet onder het kopje mensenhandel thuis. Door te alerte hulpverleners worden loverboyverhalen snel serieus genomen en belanden de dames in kwestie te gemakkelijk in de statistieken van mensenhandelslachtoffers.

Dit heeft er mede toe geleid dat in Nederland het aantal getelde slachtoffers ongeveer even groot is als in de Bondsrepubliek; eigenlijk uitermate komisch maar je zou er ook om kunnen huilen omdat het praktiseren van effectbejag met allerlei bijbedoelingen kennelijk zelfs door officixc3xable instanties bedreven wordt. Hulpverleners zijn in feite totaal ongeschikt om misdrijven in kaart te brengen. Het is dan ook een schande dat hun bevindingen zonder dat de politie voor de nodige waarheidsvinding er aan te pas is gekomen, in genoemde statistieken belanden, temeer omdat dergelijke tellingen in VN-rapporten gebruikt worden (via de route Coxc3xb6rdinatiecentrum Mensenhandel (Comensha)=>Bureau Nationaal Rapporteur Mensenhandel=>UNODC) en er in den lande beleid op wordt gebaseerd.

In een landje waar media en politiek verslaafd zijn aan drama is veel mogelijk; drama verkoopt nu eenmaal meestal beter dan de waarheid

Filmpjes! Zo zijn ze er nog, zo zijn ze weg. Gisteravond linkte ik naar een filmpje van de Amsterdamse cameravoerder Frank Buis, over een wat agressief voorval op straat waarbij een agent wat meer uit zijn dak gaat dan een uitgaander. Filmpje is nu ineens weg. Dan maar een andere. Afgelopen week was Rex van P. in het nieuws, die drie hulpverleners neerstak, van wie er xc3xa9xc3xa9n overleed en twee zwaargewond raakten.

Deze Rex was een vriendje van rapper Ishmael Gumbs, die in september in de Bijlmer werd doodgeschoten bij een ruzie. In dit filmpje over Gumbs komt vriend Rex ook voor (hij is de jongen die met het pak melk op schoot zit). Ik zou 'm wel willen balken, maar ik weet niet hoe dat moet bij filmpjes. 

In de muziekwereld is de moeder van Rex weer wat bekender: zij was vroeger achtergrondzangeres bij Herman Brood (ook al dood) & His Wild Romance.

Het vonnis staat hier

Update 18.45 uur:

Agressie op straat: komt wel vaker voor, maar het gebeurt niet zo heel vaak dat er iemand met een goede camera in de buurt is. Frank Buis, actief voor AT5, is wel veel op straat. Hier een recent filmpje uit nachtelijk Amsterdam.

Het is geen groot nieuws, maar het was wel opmerkelijk stil: dinsdag meldde ik – op gezag van Bondtehond – dat er een ontsnapping was geweest uit de vrouwengevangenis in Nieuwersluis. Er zouden tijdens het sporten drie dames de benen hebben genomen. Het kwam uit een betrouwbare bron, van een ons ook zeer bekende dame die daar enigszins tegen haar zin vertoeft en die ik niet al te lang geleden nog in De Bunker zag opdraven.

Hoe dan ook, het leek haast niet waar, je las er niks over. Maar gistermiddag wist De Telegraaf dan toch te melden dat er een ontsnapping was geweest. Een 31-jarige Italiaanse, die verder niet gevaarlijk was, had weten te ontsnappen. Exc3xa9n, dus geen drie. Of die andere twee komen nog, of ze zijn zo snel weer opgepakt dat ze niet tot de vluchtenden gerekend werden.

*

Over De Bunker gesproken: het 'tattoo-killersproces' stond aanvankelijk gepland in De Bunker, maar er was in elk geval xc3xa9xc3xa9n persmens die daar voor een dichte deur kwam gistermorgen: omdat toch geen van de verdachten erbij wilde zien, was het verplaatst naar de Parnassusweg. Ik ben er even geweest, maar het was niet erg spectaculair. Eigenlijk nauwelijks de moeite van het beschrijven waard. Om heel eerlijk te zijn: ik ben niet eens de zaal binnen geweest, ik kwam er eigenlijk om iemand te spreken en er was net een schorsing. De collega's zouden me op de hoogte houden als er iets te melden viel. Niks gehoord. Tekenaar Aloys Oosterwijk is inmiddels al vijf keer (of daaromtrent) voor niks naar zo'n zitting geweest, maar als de verdachten niet komen valt er weinig te tekenen.

*

Het is geen misdaad, maar ik moet me soms ook even met andere dingen bemoeien. Voetbal bijvoorbeeld. Het cabaret van Johan Derksen en Wilfried Genee is vermakelijk, maar waarom is Jan van Halst zo weinig te zien? Van de week was hij xc3xa9xc3xa9n keer ergens en dat was meteen weer goed, dat wil je na elke wedstrijd.

Ik kom op het voetbal door een stukje in De Volkskrant, van recensent Arjan Peeters. Hij schreef over 'voetbal en literatuur'. Voetballers lezen nauwelijks, zo had Peeters vernomen van Foppe de Haan. En als ze iets lezen, is het De ontvoering van Alfred Heineken, van Peter de Vries. "Veel schot zit er niet in de zaak, sinds de tijden dat Johan Cruijff op de vraag naar zijn xe2x80x98laatst gelezen boekxe2x80x99 steevast antwoordde: De klop op de deur, de familie-roman van Ina Boudier Bakker uit 1930." Schrijft Peeters dan.

Ik begrijp wel dat hij mijn stukjes op internet niet leest, had hij dat wel gedaan, dan had hij deze nogal domme fout niet gemaakt. Ik citeer mijzelf maar even: "Mijn gesprekspartner wist te melden dat Cruyff, als hem gevraagd werd welk boek hij het laatst had gelezen, hij altijd zei: xe2x80x98De klop op de deur'. Een boek dat ooit erg bekend was, ook verfilmd is, geschreven door Willard Motley. Ik moet bekennen dat ik er nog nooit van had gehoord. Het grappige is dat het bij Cruyff altijd dit boek was, hetgeen te veronderstellen gaf dat dit ook het enige boek is dat hij kende of misschien zelfs ooit gelezen had.

Plus dat hij de titel – geheel Cruyffiaans – niet correct weergaf. Origineel is het xe2x80x98Knock on any door', het verscheen in een Nederlandse vertaling als xe2x80x98Klop maar op een deur'. In de Nederlandse literatuur kennen wij xe2x80x98De klop de deur' wel, maar dat is een historisch werk van Ina Boudier-Bakker, door een van mijn onderwijzers altijd hogelijk geprezen als het enige christelijke literaire boek. Dat heb ik dus nooit gelezen. Bovendien: na zo'n titel kan de inhoud alleen maar tegenvallen.

De kans dat ik xe2x80x98Klop maar op een deur' nog eens lees, is iets groter. Al is het alleen al vanwege Cruyff. Mijn gesprekspartner moet zijn exemplaar nog ergens in een doos hebben liggen, hij kocht xe2x80x98m in San Francisco bij een boekenkraam. Hopelijk wel in de Nederlandse vertaling."

De vergissing van Arjan Peeters is dus wel begrijpelijk, maar niet helemaal logisch. De kans dat Cruyff dat boek van Boudier-Bakker bedoelde was wel erg klein, dat kun je alleen denken als je niet van dat boek van Motley hebt gehoord. Een recensent zou dat toch moeten weten.

(overigens moeten we het vandaag zonder foto's doen, internet onderweg – in dit geval Rotterdam – werkt toch zelden zoals het zou moeten)

In Zutphen was gistermiddag een zitting waar de tbs van Ronald van Z. moest worden verlengd. Hij is een van de twee broers die destijds door 'Jolanda' werd beschuldigd van de meest bizarre praktijken: van groepsverkrachting tot moord.

Ik vond het toen al onvoorstelbaar dat de zwakbegaafde Ronald zich zonder slag of stoot in de tbs liet duwen, maar 'de geest van Epe' had alle werkelijkheidszin verdrongen: bij advocaten, rechters en de meeste media. Het enige dat misschien klopte was dat Ronald xc3xa9xc3xa9n keer een lichte vorm van ontucht had gepleegd met een buurjongen.

Daar zit hij nu al 18 jaar voor vast. Tegenwoordig onder de hoede van de Pompe-kliniek, in een gevangeniscomplex in Vught. Op de longstay-afdeling. Twee jaar geleden, bij de verlenging, had de rechtbank uitdrukkelijk gevraagd om een behandelplan, want eigenlijk gebeurt er niks met Ronald. Hij blijft een gevaar voor de maatschappij, al werd mij niet duidelijk waaruit dat gevaar zou bestaan.

Er was een psychologe van de Pompe-kliniek die zich in alle mogelijke bochten moest wringen om toe te geven dat zij het ook niet weten, maar dat ze er ook niks aan doen. Pas toen kort voor de zitting een rapportje moest worden opgemaakt, waren ze maar eens met Ronald gaan praten. Hij vond het 'teleurstellend' dat hij weer twee jaar erbij kreeg, maar het was wel een goed gesprek: misschien kon hij op den duur wel naar een vorm van 'begeleid wonen'. Dat vond Ronald een goed vooruitzicht, dat wil hij graag. Zijn advocaat mr. Ipo de Vos vond dat hem een worst was voorgehouden.

Het was helemaal een bizarre vertoning. Papieren die er hadden moeten zijn, waren er niet. De psychologe dacht dat ze die wel had doorgestuurd. Het waren eigenlijk dezelfde papieren als twee of drie jaar eerder, er veranderde toch bijna niks, er was wel iets veranderd maar ze wist zo niet wat. Eigenlijk maakte het niemand iets uit.

Er is de laatste jaren het een en ander te doen over 'Epe'. Deskundigen pleiten voor algehele herziening van deze grootste miskleun uit de gerechtelijke geschiedenis. Professor Wagenaar schreef een hoofdstuk in zijn voorlaatste boek 'De Slapende Rechter – over de broers Gerrit en Ronald, hij vond dat de zaak moet worden voorgedragen voor herziening. In 'Koud Bloed' staat een achtergrondartikel over de fantasiexc3xabn van Jolanda, ook met betrekking tot de broers.

Maar of iemand daar gistermiddag in Zutphen van op de hoogte was? Ronald leek sowieso nergens van te weten, niemand had het erover en ook zijn advocaat had nergens iets van vernomen. Hij meende wel dat er destijds bij de strafzaak wat vraagtekens waren bij de verklaringen van Jolanda, maar dat had hij niet meegemaakt, hij is alleen voor de tbs en dan gaat het niet om de veroordeling, alleen om de verlenging.

Die Ronald zit nog wel even.

Ter afsluiting een citaat uit de column van Arnon Grunberg, vandaag in De Volkskrant:

"Evidente waarheden verkondigen kan gevaarlijk zijn in een democratie. Het volk wil nu eenmaal verleid, misleid en nu en dan verkracht worden."

Over de oorlog in Afghanistan, niet over Epe.

*

Mensen kunnen heel lang dood in huis liggen zonder dat er een haan naar kraait. Meestal gaat het dan om teruggetrokken levende figuren, die ruzie hebben met hun familie en waar niemand naar omkijkt. Vele jaren geleden heb ik mij eens beziggehouden met een vrouw in Luik die twaalf jaar dood in bed had gelegen, dat was wel een record, toen.

In het Friese Minnertsga is er iets heel anders aan de hand: hier lag een gezinslid vier jaar dood in een zolderkamer van een rijtjeshuis waar op de benedenverdiepingen zijn familieleden woonden. Dat lijkt mij wel een wereldrecord. Kluizenaars in een normale woonwijk. Het komt veel vaker voor dan de meeste mensen denken, maar toch niet op deze manier.

*

"Eigenlijk is het best een trieste ontwikkeling om boeken met anti-boeken te bestrijden in plaats van met kritische artikelen of ingezonden brieven als daar een aanleiding voor is. Een goed boek schrijven kost minstens een jaar en ik vraag me af wie de mensen zijn die al hun creatieve energie in een anti-boek stoppen. Ik ben de laatste die beweert dat de waarheid bestaat, want de waarheid wordt altijd gekleurd door je ervaringen, maar om boeken met boeken te bestrijden vind ik een stap te ver."

Schrijft Maria Genova in een reactie. Zij schreef het boek 'Man is stoer, vrouw is hoer', met als ondertitel: Twaalf jaar getrouwd met een loverboy.' Het boek vertelt het waargebeurde verhaal van de Bulgaarse Anna die slachtoffer werd van een mensenhandelaar.

Maria Genova onderhoudt warme banden met Lucie en Maria Mosterd, zij is het dus niet erg eens met mijn boek 'Echte mannen eten wxc3xa9l kaas' waarin duidelijk wordt dat er niet veel klopt van het boek van Maria Mosterd.

"Volgens Korterink is het niet aannemelijk xe2x80x98dat politie en gezagsdragers in Nederland meedoen met het toedekken van dit soort loverboypraktijkenxe2x80x99. Helaas zijn er te veel dingen niet aannemelijk en toch gebeuren ze wel. Toen Anna uit het boek xe2x80x98Man is stoer, vrouw is hoerxe2x80x98 voor het eerst naar me toe kwam, weigerde ik ook te geloven dat dit soort dingen in Nederland gebeuren. Na veel research kan ik alleen maar bevestigen dat Nederland een slavenland is, een spil in de internationale handel in vrouwenvlees. Als nette burgers willen we niet geloven dat vrouwen verkracht en als vee verkocht worden, terwijl de politie machteloos toekijkt. En toch gebeurt dat wel. Dagelijks. De haren rijzen je ten berge als je hoort hoeveel ellende jonge meisjes, haast kinderen, moeten doorstaan."

Schrijft Maria Genova.

Ik heb haar boek nog niet gelezen, maar ik geloof best dat er hele nare dingen gebeuren op dat gebied. Er zijn inderdaad heel veel slachtoffers van loverboys, mensenhandelaren, pooiers, uitbuiters, noem het maar op. Ik zal de laatste zijn om dat te bagatelliseren. Alleen: die xc3xa9chte slachtoffers hoor je haast nooit. Die zijn doodsbang. Die worden bedreigd. Die durven niet in de publiciteit. Daarvan ken ik er ook genoeg, heb ik er ook heel wat van gesproken. Maar juist zij hebben moeite met het boek van Maria. Omdat dat niet klopt, omdat Maria helemaal geen slachtoffer is van een loverboy.

"Korterink probeert de loverboy van Maria te verdedigen door te zeggen dat hij onschuldig is en dat hij helemaal geen loverboy is. Wat een toeval dat Sertan uit het boek xe2x80x98Man is stoer, vrouw is hoerxe2x80x99 zichzelf ook helemaal niet als een loverboy ziet, ook al werd hij tot vijf jaar celstraf veroordeeld. En nu xe2x80x98Man is stoer, vrouw is hoerxe2x80x98 een bestseller blijkt, beginnen mijn vermoedens waar te worden. Zijn-ex vrouw Anna belde me gisteren op om te vertellen dat er misschien een tegenboek komt. Niet dat ze zich daar zorgen om maakte, maar ze wilde het even melden. Elk succesvol boek een tegenboek? Vast wel, zolang
er journalisten en schrijvers zijn die zich daarvoor lenen."

Aldus Maria Genova.

Over Sertan kan ik niet oordelen, ik weet alleen dat ik geen aanwijzingen heb gevonden dat de Manou van Maria een loverboy is. Over een 'tegenboek' weet ik niks, ik ben daar in elk geval niet mee bezig. Ik heb overigens ook wel gehoord dat er op het verhaal van die Anna en dat boek het een en ander af te dingen is en de ondertitel op zich roept al vraagtekens op: twaalf jaar getrouwd met een loverboy? Maar nogmaals, ik houd me daar (nog) niet mee bezig.

Meer over Maria Genova en haar boek staat hier:

www.strafloverboys.hyves.nl

ww.mariagenova.nl

http://twitter.com/genova2