Mooi werk van John van den Heuvel en Bert Huisjes van de Telegraaf: ze spoorden de beruchte vrouwenhandelaar Saban Baran op in Turkije. Duidelijk is nu ook waarom hij niet op de lijst met ‘Most Wanted’ stond: justitie wist ook al waar hij zat. Anders dan Nederland levert Turkije geen onderdanen uit aan andere landen (de EU is nog ver weg daar). Op zichzelf is daar nog wat voor te zeggen, maar dan zou hij in Turkije gestraft moeten worden. Tien jaar in een Turkse gevangenis is misschien helemaal niet zo’n slecht idee, maar de vraag is of dat er ooit van komt en zo nee, waarom niet?
De rechten van verdachten. En advocaten. Daar hoor je de laatste tijd toch vreemde dingen over. Advocaten klagen steeds vaker over stukken uit het dossier die ze niet krijgen, of veel te laat. In Apeldoorn – bij de liquidatie van Gert Nijkamp – bestaat het onderzoeksdossier uit tenminste honderd ordners, waarschijnlijk zelfs tweehonderd. Waarvan de rechtbank en de advocaten er maar dertig hebben gekregen: de officier van justitie bepaalt welke stukken relevant zijn. Allerlei onderzoeksrichtingen die zijn uitgeplozen maar niet met de huidige verdachten te maken hebben, worden buiten het dossier gelaten.
Juist omdat het motief volstrekt onduidelijk is, is het merkwaardig dat driekwart van al het politiewerk domweg onder de pet wordt gehouden. Dat heeft met waarheidsvinding niets te maken, dat heet ‘tunnelvisie’. Alleen is dat woord de laatste jaren zoveel door advocaten gebruikt dat het zijn waarde heeft verloren.
*
Over vrouwenhandel en loverboys gesproken: afgelopen week was Lucie Mosterd bij de ‘Moraalridders’ Knevel & Van de Brink. Lucie blijft bij haar verhaal dat dochter Maria (‘Echte mannen eten geen kaas’) vier jaar lang door ‘loverboy Manou’ is misbruikt en dat de school beter had moeten opletten.
Inmiddels is Lucie boos op mij (en Maria waarschijnlijk ook), zo bleek mij uit een telefoontje van een Duitse journalist die voor RTL bezig was met een item over loverboys en Lucie aan het interviewen was. Toevallig was ik gisteren zelf in die zaak ook op pad, in het kader van de waarheidsvinding en mijn in mei hierover te verschijnen boek, maar dat was tegen het zere been. Lucie aarzelt nog over hoger beroep, na haar verloren proces tegen de school. En ze wil alsnog aangifte doen tegen Manou. Lucie vindt dat ik ‘de belangen behartig’ van Manou. We zullen zien.
Nog even over rechten van verdachten. Ik had dezer dagen een discussietje met iemand die nogal lang in de gevangenis had gezeten in een grote drugsaffaire. Die vertelde dat je als verdachte recht heb op je eigen dossier. Hij heeft veel in de clinch gelegen met advocaten die weigerden dat te geven. Dat laatste hoor ik veel vaker. Weet iemand hoe dat precies zit? Waar heb je precies recht op? In veel omvangrijke zaken passen de ordners bij lange na niet in een cel, zelfs niet in de bibliotheek van de gevangenis. Heb je altijd recht op inzage?
misdaadjournalistblog 
Leave a Reply