Het Hollands Diep, daar rijd ik weleens over. Knap gedaan, denk ik dan. Vorige week stond in een tijdschriftenoverzicht dat in ‘Hollands Diep’ een verhaal staat over de jonge jaren van Nexc3xaarlands roemruchtste ontvoerder. Was ik wel nieuwsgierig naar, maar als het om dit soort tijdschriften gaat woon ik in een zwart gaatje.
Ik heb meteen mijn Amsterdamse correspondent op stap gestuurd, maar die loopt ook niet meer zo hard en de winkels zijn ook weleens dicht. Gisteravond kwam het dan toch tot mij.
De eerste optie was: voorlezen, de tweede: met zijn ritsratsklik de pagina’s fotograferen. Ik geef toe: het is een beetje ‘karrespoor’, maar was het in de Jordaan vroeger beter? Nou dan! En bijna alles is leesbaar.
Het is geschreven door Auke Kok, dan weet je meteen al dat het wel goed zit. Inderdaad, een prachtig verhaal.
Een paar stukjes heb ik eruitgelicht. Als gezegd: net leesbaar, maar zo hoef ik het niet over te tikken. De conclusie: Willem blijft toch altijd een van ons, ze zijn nog best een beetje trots op hem en die Heineken moe(s)t niet zeuren: hoe erg is dat nou helemaal, een paar weken opgesloten zitten?
*
Ook nog altijd een beetje ‘karrespoor’: bellen met bajesklanten. De opmerkzame bezoeker zal de advertentie voor ‘Jailphone’ niet ontgaan zijn, maar hoe werkt dit in de praktijk? Wie naar de website gaat kan een account aanmaken. Daarvoor heb je de naam, de geboortedatum, het registratienummer van de gedetineerde en een werkend e-mail adres nodig van degene die de aanvraag doet.
De aanvrager krijgt een inlogcode. Vervolgens kan er een eerste storting worden gedaan, bij voorkeur via iDeal (telebankieren). Per e-mail komen dan de gegevens die moeten worden doorgegeven aan de gedetineerde: de inbelnummers en het kaartnummer voor de voicemail en conferencebox.
Ik ken zelf een paar mensen die hiermee werken, ik vind het ideaal: je kunt een boodschap inspreken voor iemand en dan word je zo snel mogelijk teruggebeld.
JailPhone is in 2006 ontstaan toen een goede vriend van oprichter Jeroen in mei 2006 werd opgepakt door de nationale recherche en uiteindelijk werd veroordeeld tot acht jaar
gevangenisstraf.
Jeroen: "Toen kreeg ik heel vaak de vraag om belkaarten te halen (cobra, lips, eurocity). Dat irriteerde mij altijd zwaar omdat hij het voor elkaar kreeg om op de meest onmogelijke momenten te bellen (vrijdagmiddag 15.00 uur) dan moest ik naar Amsterdam rijden, een parkeerplek zoeken, zo’n louche Turkse belwinkel in en hopelijk voor 16.00 weer terug zijn om de nummers van deze belkaarten door te geven, maar ja anders kon hij niet bellen."
"Een andere vriend van mij had toen een telecombedrijfje en had mij een keer verzocht om naar nieuw soort PBX (telefooncentrale) te kijken. Toen heb ik in al mijn onschuld zo’n centrale gexc3xafnstalleerd, een 0800 nummer genomen en mijn vriend doorgegeven dat hij maar voortaan via dit 0800 nummer op mijn kosten moest bellen. Op dit systeem had ik voor de gein ook een voicemailbox en een conferencebox geactiveerd voor deze vriend. Het hek was van de dam, binnen de kortste keren had ik de halve afdeling op mijn kosten bellen en had ik allerlei afspraakjes met mensen buiten de muren om contant geld in ontvangst te nemen."
"Kortom, nog steeds geen ideale situatie maar we waren wel tot de conclusie gekomen dat er op zich vraag was naar zo’n dienst. Toen heb ik samen met een programmeur een programma ontwikkeld om de kosten per gesprek te verrekenen en een website om beltegoed op te waarderen en JailPhone was geboren."
Wie meent dat je met belkaarten net zo goed uit de voeten kunt (nog afgezien van het feit dat je daar geen voicemail hebt): kijk eerst even naar Tros Radar
misdaadjournalistblog 
Leave a Reply