Maandag 14-12: Natascha's 686 dagen

xe2x80x9cU mag straks die grote deur uit.xe2x80x9d Op vrijdagmiddag 7 oktober 2005 wordt er bij het gerechtshof in Arnhem in hoger beroep vervroegde uitspraak gedaan. Dat is meestal een goed teken: vrijspraak. Natascha Duim* kan het haast nog niet geloven, maar na 686 dagen onschuldig te hebben vastgezeten lijkt het erop dat het recht heeft gezegevierd en dat ze over een paar uur haar kinderen zal kunnen zien en eindelijk weer vrij buiten kan lopen.

Dan zegt de openbare aanklager: xe2x80x9cMevrouw moet eerst nog even iets aftekenen.xe2x80x9d

Natascha begrijpt niet wat hij bedoelt, wel is duidelijk dat ze niet meteen weg mag. xe2x80x9cIk werd in een kantoortje opgesloten, even later kwam er iemand die zei dat ik toch de parketbus in moest, ik moest eerst terug naar Nieuwersluis. Ik werd boos, ik begreep niet waarom en ze wilden het niet vertellen, het enige dat ze zeiden was: xe2x80x98Je hoort het straks wel.xe2x80x99 Hoe vaak ik dat in de afgelopen jaren niet had gehoordxe2x80xa6 Altijd: straks. Altijd: wachten.

In het parketbusje vertelde ik de chauffeur wat er was gebeurd, dat ik was vrijgesproken maar dat ik nog niet weg mocht. Hij zei: xe2x80x98O, maar dan weet ik het wel!xe2x80x99 Hij is met een noodgang, soms over de vluchtstrook, naar Nieuwersluis gescheurd. Het was vrijdagmiddag, als het niet voor vijf uur was geregeld zou ik het hele weekend nog binnen moeten zitten, de administratie zou pas op maandagmorgen weer open gaan.

Het bleek dat er nog een verkeersboete van openstond van een paar jaar geleden. 320 euro, of zes dagen hechtenis. Ik had net 686 dagen onschuldig gezeten, maar daar kon dat natuurlijk niet mee worden verrekend. Ik werd opnieuw aangehouden, bij aankomst in Nieuwersluis moest ik ook weer worden gevisiteerd, xe2x80x98dat zijn de regelsxe2x80x99, vrijspraak of niet. Mijn vriend Gerard was intussen onderweg om de boete te betalen, dat moest voor kwart voor vijf. Dat lukte net, op de minuut af.

Het was tien voor vijf toen in Nieuwersluis doorkwam dat het geregeld was, maar toen moest ik al mijn spullen nog uit mijn cel halen. Al die gangen door, echt vlot gaat dat niet. Gelukkig hadden de meiden van mijn afdeling alles voor mij verzameld en in een vuilniszak gedaan. Ik ben door de gangen gerend met die zware zak. Niemand hielp en voor ik naar buiten kon moest alles ook nog weer onderzocht worden. Om xc3xa9xc3xa9n minuut voor vijf rende ik naar buiten, naar de poort.

Toen ging de vuilniszak stuk, de spullen lagen helemaal verspreid. Als de poort dichtging, zou ik het hele weekend nog binnen moeten blijven. Gelukkig was er xc3xa9xc3xa9n bewaker die wilde helpen, hij riep: xe2x80x98Rennen! Ik neem die spullen wel mee!xe2x80x99 Precies op tijd kon ik door de poort, hij kwam even later met de spullen. Het was voor mij de zoveelste mensonterende ervaring van de afgelopen jaren. Er is zoveel tegen me gelogen, er is mij zoveel onrecht aangedaan, dat maakt je boos en verdrietig, maar je staat machteloos. Je kunt huilen, maar dat helpt allemaal niet.xe2x80x9d

Als het zo uitkomt besteed ik aandacht aan een hoofdstuk uit mijn nieuwe boek ‘Vrouwen in het kwaad’. Vandaag hoofdstuk 3, over Natascha Duim uit Vollenhove. Ze is na het uitkomen van het boek ook meegeweest naar ‘Spijkers met koppen’, het VARA-programma op Radio 2, zaterdagmiddag tussen 12 en 2 uur, met Felix Meurders en Dolf Jansen.

Natascha was veroordeeld omdat ze werd verdacht van betrokkenheid bij de (mislukte) moordaanslag op haar man Gerrit. Zij zat 686 dagen onschuldig vast, met de echte daders (Johan en zijn vriendin Gerlinde) ging justitie een stuk soepeler om. Johan had uit wraak – omdat Natascha geen relatie met hem wilde – valse verklaringen afgelegd over Natascha, waardoor zij werd opgepakt. Diezelfde Johan stond bekend als vluchtgevaarlijk, was opdrachtgever voor de moordaanslag, maar kreeg samen met Gerlinde verlof om hun woning leeg te halen, ze konden niemand anders vinden die dat wilde doen. Ze namen meteen de benen en justitie deed geen enkele poging hen te achterhalen.

Ze werden bij verstek veroordeeld, en gingen bij verstek in hoger beroep, dat kan allemaal. Terwijl Natascha, moeder van drie jonge kinderen, ondanks al haar smeekbedes en verzoeken, nooit xc3xa9xc3xa9n dag verlof kreeg, bijvoorbeeld voor een verjaardag. Daar gaat het in dit hoofdstuk vooral om: de machteloosheid van het individu. Weten dat je onschuldig bent, toch opgesloten. Gelukkig was er voor haar gerechtigheid in hoger beroep. 

Natascha zat als niet-afgestrafte in huizen van bewaring. Daar kom je van alles tegen, ook tbs-klanten die wachten op plaatsing in een kliniek. Verder veelplegers en junks. "Of juist heel extreem: vrouwen die moorden hadden gepleegd. Er zat niet veel tussenin, zoals bij mannen, met xe2x80x98gewonexe2x80x99 geweldsmisdrijven. Vrouwen zijn als het op agressie aankomt minder impulsief dan mannen, ze doen het meer met voorbedachte rade, dus als ze een delict begaan is het ernstiger. Een van de weinigen van wie iedereen vond dat ze onschuldig vastzat, was Lucia de B. met wie ik vrij regelmatig te maken heb gehad: eerst in Breda, later in Nieuwersluis, waar ze die hersenbloeding  kreeg.xe2x80x9d

Op Wanda Rikkers, de moeder van xe2x80x98het meisje van Nuldexe2x80x99, had Natascha het minder begrepen. xe2x80x9cToen ze voor het eerst binnenkwam wilde ik niet met haar aan xc3xa9xc3xa9n tafel. Ik ben xe2x80x98De glimlach van een kindxe2x80x99 gaan zingen, de anderen deden mee, dat werd haar te veel.xe2x80x9d

Een van de meest bizarre moorden uit de Nederlandse misdaadgeschiedenis is die op de 62-jarige xe2x80x98Tonxe2x80x99 uit IJmuiden, door het lesbische stel Janna(49) en Sophie (42). In november 2000 werd zijn lijk in het schuurtje van een woning aan de Eikenstraat gevonden. Het inspireerde Renate Dorrestein voor haar boek xe2x80x98Het Hemelse Gerechtxe2x80x99. De dames terroriseerden de buurt al sinds ze daar in 1987 waren komen wonen. Ze hadden luidruchtig ruzie met elkaar en met de meeste buren. Na een zoveelste conflict – waarbij iemand met een mes had gezwaaid – zaten ze op het politiebureau om te kalmeren toen Sophie opbiechtte dat hun vroegere huisgenoot Ton onder de tegelvloer in de schuur begraven lag, sinds februari 1999.

Ton, voormalige soldaat van het Leger des Heils, was in 1995 met een huurschuld zijn huis uitgezet en had samen met zijn 23-jarige zoon onderdak gevonden bij de vriendinnen. Vermoedelijk kenden ze elkaar uit het drugscircuit. Toen de zoon in 1998 zijn uitkering kwijtraakte, werd hij de deur uitgezet. Huisgenoot Ton werd als slaaf gebruikt. Als hij alleen thuis was, zat hij opgesloten, hij ging nooit alleen de deur uit. Soms hoorden buren hem gillen, als hij werd mishandeld, maar zolang hij zelf geen aangifte deed, deed de politie niets. In de periode vxc3xb3xc3xb3r
zijn dood was Ton broodmager geworden, de oorzaak is niet bekend.

Natascha: xe2x80x9cMet xc3xa9xc3xa9n van die twee potten heb ik in Zwolle gezeten, met de ander in Nieuwersluis. Een van de twee was slachtoffer geweest van die psychiater uit Zetten, die in de inrichting meisjes had misbruikt. Ze zaten allebei te wachten op plaatsing in een tbs-kliniek. Ze waren zo gek als een deur. Zo zaten ze in geuren en kleuren te vertellen dat ze hun huisgenoot hadden gemarteld en vermoord. Ze hadden onderling ruzie gekregen en toen had de xc3xa9xc3xa9n tegen hem gezegd: xe2x80x98Je mag mijn vriendin wel misbruiken.xe2x80x99 Dat had-ie gedaan, maar later hebben die meiden daar ruzie over gekregen en toen hebben ze hem doodgeslagen. Na twee jaar hadden ze hem opgegraven om te kijken of hij wel echt dood was.xe2x80x9d

Tot zover een paar fragmenten uit dit hoofdstuk.

Misschien zijn er ‘ervaringsdeskundigen’ die zeggen: hallo, je weet toch zelf wel of er nog boetes openstaan? Heb ik later met Natascha nog wel even over gehad. Ze had haar advocate gevraagd het te controleren, die had navraag gedaan en te horen gekregen dat alles in orde was. Foutje van justitie, de papieren bevonden zich op een andere afdeling.