Zaterdag 24-10: Moord in Meppel & Schuinesloot

Op dinsdag 16 juni is de 88-jarige Jannie de Kruys-Deen dood aangetroffen in haar kamer in een zorgcentrum in Meppel. Ze is vermoord door een insluiper die door de dienstdoende verpleegsters rond 03.30 uur wordt betrapt in haar kamer. De insluiper slaat op de vlucht. De politie houdt er rekening mee dat de dader een zedenmisdrijf wilde plegen, aangezien het slachtoffer gedeeltelijk ontkleed is gevonden.

Pas afgelopen week is er in Opsporing Verzocht aandacht aan besteed en kwamen er details naar buiten. Ik had zelf de zaak vanaf het begin gevolgd, maar de politie deed er erg geheimzinnig over. Uit de eerste berichten kon je amper opmaken dat er sprake was van een serieus misdrijf, je kon nog denken dat een oude vrouw zich was doodgeschrokken van een inbreker, maar de werkelijkheid lijkt vele malen gruwelijker.

Of de politie dat niet in de gaten had of dat er enig strategisch doel is gediend met het onder de pet houden van de feiten is mij nog niet duidelijkheid, wel dat er op zijn minst een paar erbarmelijke amateurs bij het onderzoek betrokken zijn. De dader is vermoedelijk gevlucht op een fiets. Misschien wel zijn eigen fiets. Wie herkent de fiets? Maken ze een foto met struiken op de achtergrond, waardoor je de fiets amper kunt herkennen. Hetzelfde geldt voor de schoen: de tegels voor het politiebureau zijn beter herkenbaar dan de zool.

Als ik Op-sporing Verzocht goed heb begrepen hebben we hier te maken met een zeer veront-rustend type moordenaar waar niet snel genoeg jacht op kan worden gemaakt, dit is een man die dxc3xb3xc3xb3rgaat, een behoorlijk verknipt figuur. Het lijkt erop dat hij zijn slachtoffer nadat hij haar had vermoord nog wilde verkrachten, maar werd betrapt door het personeel.

In een van mijn oudere boeken, ‘Moord in Nederland’, staat een kort overzicht van buitenlandse seriemoordenaars. Voor de ‘herkenning’. Daar komen ook een paar ‘bejaardenmoordenaars’ in voor.

Tussen de zomers 1974 en 1976 worden in een bejaardenhuis in New York vijf oudere vrouwen vermoord; aanvankelijk heeft niemand argwaan omdat de vrouwen gestikt zijn en een natuurlijke dood voor de hand ligt. Pas als nummer zes, een vrouw van 79, wordt aangetroffen, met haar eigen kousen vastgebonden, met een mes in de rug gestoken en verkracht, begint een politie-onderzoek. Nog drie moorden volgen. Na de negende ziet een kamermeisje hoe een lange zwarte man de brandtrap afrent. Dankzij haar beschrijving kan Calvin Jackson worden aangehouden. Hij werkte in het tehuis als portier en woonde er samen met een vrouw. Jackson vertelde de psychiater dat hij genoot van het doden: het was net seks. Hij zei dat de duivel in hem gevaren was en dat hij hem op deze manier probeerde uit te drijven.

De Stockwell Strangler

In de Zuid-Londense stadswijk Stockwell verkracht en wurgt de 24-jarige halfbloed Kenneth Erskine vier bejaarde mannen en drie vrouwen, tussen april en juli 1986. Erskine genoot van het doden, aldus een politiewoordvoerder. Hij sloop de kamers binnen en verraste de slachtoffers in hun slaap. Hij wordt verdacht van nog twee moorden, maar de bewijzen waren niet overtuigend. Statistisch gezien is het verkrachten en vermoorden van bejaarden het enige seksuele misdrijf dat door zwarten vaker wordt gepleegd dan door blanken. Als Erskine wordt aangehouden zegt hij: ‘Ik wilde beroemd worden. Waar bleven jullie? Ik dacht dat jullie me nooit te pakken zouden krijgen.’ Op 21 december 1993 slaagt Erskine erin uit de beruchte Broadmoor gevangenis te ontsnappen, maar hij wordt meteen weer opgepakt.

Wurger van Parijs

Op donderdag 13 januari 1994 arresteert de Parijse politie de 23-jarige werkloze Claude Lastennet. In de voorgaande zes maanden zou hij tenminste vijf bejaarde vrouwen hebben vermoord. De jonge Fransman bekent een dubbelleven te hebben geleid. ‘Ik ben een nette jongen, maar een andere kant van mij houdt ervan te moorden, te wurgen. Dat geeft me een bijzonder plezier,’ aldus Lastennet, nadat hij in een pension net buiten Parijs van zijn bed is gelicht.

Zijn eerste slachtoffer was een 88-jarige vrouw, in augustus 1993. Hij volgde haar nadat ze uit de bus was gestapt, drong achter haar het huis binnen en kneep haar keel dicht. Lastennet verklaarde daarna verslaafd te zijn geraakt aan het machtsgevoel van mensen doodmaken. Hij sloeg na zijn eerste keer nog vier keer toe vxc3xb3xc3xb3r zijn arrestatie. Een 77-jarige, een 73-jarige, een 92-jarige en een 83-jarige vrouw stierven in zijn handen. In zijn kamer worden allerlei bizarre herinneringen aan zijn moorden gevonden. De moordenaar had een soort rariteitenkabinet ingericht, waarin onder meer een radio en een ketting van de door hem vermoorde vrouwen werden tentoongesteld.

De Boston Strangler

De Boston Strangler, Albert DeSalvo, was geen typische bejaardenmoordenaar, in dit geval is hij interessant omdat een opmerkelijke ontwikkeling doormaakte: hij begon met het vermoorden van bejaarde vrouwen, daarna bedreef hij onuitsprekelijke gruweldaden met jonge vrouwen en in zijn laatste fase pleegde hij verhoudingsgewijs zachte verkrachtingen, zonder lichamelijk geweld. Psychiater Hjalmar van Marle zei daarover: "Wij zeggen het hier wel eens onder elkaar, over iemand die eerst gebouwen in brand steekt en later vrouwen verkracht: Hij is toch gegroeid. Die Boston Strangler is er blijkbaar in geslaagd te rijpen tot iemand voor wie heteroseksualiteit ook bestaat, en dat is al een stuk gezonder dan het verkrachten van oude vrouwen. Je zou het – en dat moet niet verkeerd worden opgevat – als een rare vorm van psychotherapie kunnen zien. Sommige situaties kunnen een mens rijper maken."

Dat de Wurger van Meppel maar snel gepakt moge worden.

                                                                 *

Het internet brengt schimmen uit het verleden tot leven. De moorden in Schuinesloot hebben heel wat rimpels door het dorp getrokken en door de levens van met name de zes kinderen. Het meest intrigerende aan het verhaal van Maria de Munnik vind ik dat het al die jaren zo’n taboe is geweest, dat ze nooit over het drama mochten praten, dat het werd weggemoffeld. Dat blijkt ook uit een reactie die vandaag binnenkwam.

"Jeetje wat een verhaal! Ik heb zelf in Slagharen gewoond toen ik kind was, mijn ouders hadden daar een bistro en Maria werkte bij ons thuis samen met haar zus. Ik heb dit nooit geweten, ik was ook nog heel jong. Vandaar natuurlijk. In 1981 zijn wij op Gran Canaria gaan wonen, ik was toen 10 jaar en pas een maand geleden heb ik voor het eerst weer contact gehad met Maria en haar zus. Dit vond ik heel bijzonder, aangezien we ondertussen 28 jaar verder zijn. Veel liefs van mij."

Van Stephanie Veenendaal