Vrijdag 11 september: Jesse toen en nu & Dutroux' documaakster

"Ik wens gebruik te maken van mijn zwijgrecht. Sorry."

Veel zei Jesse Remmers gistermiddag niet in de Bunker, maar wat hij zei onderscheidde zich nogal van de andere drie verdachten. Ze beriepen zich allemaal op hun zwijgrecht waardoor er tot grote ergernis van president Lauwaars ‘eenzijdige spookgesprekjes’ ontstonden, maar Jesse deed het beleefd. Respectvol, zou je haast zeggen, zulks in tegenstelling tot Freek S. die bij de president het bloed onder de nagels weghaalde door elke keer te vragen of hij wel had moeten komen, of het nou nodig was dat hij morgen weer kwam ("Dan moet ik mijn werkgever bellen"). "We zijn hier niet bij de politierechter, het gaat hier om een ernstige moordzaak!" brieste de president, maar Freek S. toonde zich niet erg onder de indruk.

Panorama heeft deze week een spannend verhaal over de jeugd van Jesse, als lid van The Black Panther in Vinkeveen. Oud-leden van die – ja, wat is het? Zoiets als ‘Pietje Bell en de Bende van de Zwarte Hand’ – blikken terug op hun jeugd en hun contacten met Jesse en de familie Remmers. Jesse was een jongen die bij zijn moeder geen kwaad kon doen en toch wel anders was dan anderen, in zichzelf gekeerd, iemand die zich ook heel goed alleen kon vermaken.

Diezelfde Jesse is nu samen met Moppie R. hoofdverdachte in de zaak van de moord op de Amsterdamse sportschoolhouder Tonnie (Tonny?) van Maurik, in 1993. Daar ging het gisteren om in de Bunker. Vandaag komt La Serpe daar opdraven. Een uitvoeriger verslag komt in de loop van de ochtend online, ik had nog geen tijd het uit te werken, ben een paar dagen onderweg geweest voor andere dingen. Op www.crimesite.nl staat al het een en ander. Overigens waren er gisteren meer verdachten dan verslaggevers. Als het goed is zijn vandaag twee dames aanwezig die verslag uitbrengen, gisteren waren ze te laat om het nog mee te maken.

                                                            *

De Volkskrant Online hapert nogal eens, met als gevolg dat ik dinsdag de tv-recensie van Jean-Pierre Geelen had gemist. Wat heeft dat nou te maken met het bericht dat Marc Dutroux even uit de gevangenis mocht om zijn oude huis met de gruwelkelder in Marcinelle te bekijken?

Maandagavond werd ‘Gooische Mannen’ uitgezonden, een luchtig uitstapje van documentairemaakster Jessica Villerius (op de foto voor het huis van Dutroux in Marcinelle. Dat huis wordt afgebroken, Dutroux mocht als ‘eigenaar’ afscheid nemen van zijn pand, de man zou emotioneel van slag kunnen raken door dit verlies).

Met recensies is het zo: je bent het ermee eens of niet. Meestal kan ik me wel aardig vinden in de observaties van Geelen, al was het alleen al omdat hij 3,5 jaar geleden zo aardig was een stukje over mijn toen pas begonnen weblog te schrijven. Maar dinsdag sloeg hij de plank behoorlijk mis.

Lees even mee:

"Jessica Villerius (aan haar spijkerbroek, naveltruitje en vlecht door het blonde haar te zien duidelijk nog geen Gooisch meisje, maar de ambitie spatte ervan af) mocht eropuit. Maar waarop uit eigenlijk? Ze leek het zelf niet te weten. Want Doc 3 ging goedbeschouwd helemaal nergens over."

"Het was, kortom, allemaal borrelpraat. Letterlijk, want Villerius schoot de meeste mannen op terrasjes en de Blaricumse kermis. De aangekondigde xe2x80x98humorxe2x80x99 moest vooral komen van een blonde vrouw bij een verwijfde kapper, met rode bubbels koutend over de zeden en gewoonten in hun buurt. Het stijlmiddel was dat van Gordon: een grap plaatsen en het dan zelf uitproesten. Meid, hou op."

Als tv-recensent hoef je niet alles te weten, maar helemaal niks? Een klein beetje huiswerk mag toch wel gevraagd worden? Als je verder alles hebt gemist, kun je toch xc3xa9xc3xa9n keer googelen op Jessica Villerius? Dan weet je dat ze een uitstekende en in Belgixc3xab en Nederland uitgezonden documentaire heeft gemaakt over Marc Dutroux.

Dat ze als enige journaliste de man zelf te spreken kreeg, een brief van hem kreeg, tal van familieleden sprak.

Dat ze op het IDFA was met een documentaire over Glenn Helder, ook niet de makkelijkste jongen om een verhaal mee te maken.

Dat ze voor de KRO onlangs een schrijnende documentaire heeft gemaakt over anorexia waarbij ze erin was geslaagd voor het eerst de verhalen van de meisjes zelf in beeld te brengen.

Dat ze niet een uit de kast geplukte presentatrice is, maar haar eigen productiemaatschappij heeft en meestal alleen achter de schermen opereert. 

‘Aanschieten op terrasjes…’ Heeft een recensent er nou werkelijk geen benul van hoe veel tijd en moeite het kost om de juiste mensen te vinden en over te halen? Hij zou eens een dagje met Jessica mee moeten lopen (ik zal haar eens vragen of dat mag, maar dat wil hij natuurlijk niet, dan is hij niet objectief meer).