misdaadjournalistblog

De rechtbank in Arnhem heeft Corrie van der Valk officieel doodverklaard op de dag na haar verdwijning, in 2001. Het nieuws wordt op 3 mei 2008 bekendgemaakt. De familie Van der Valk heeft altijd mijn warme aandacht gehad, ik heb er zelfs een boek over geschreven (De dynastie Van der Valk) maar daar kwamen Nico – de echtgenoot van Corrie – en Corrie niet in voor. Nico was ‘maar’ een achterneef en hij werkte in de keuken van Motel Nuland. Corrie werkte bij de receptie van hetzelfde motel. Peetvader Gerrit en peetmoeder Toos waren daar toen al vrij lang uit beeld verdwenen.

Over de verdwijning van Corrie deden veel speculaties de ronde. Eigenlijk waren er twee opties: of ze heeft zelfmoord gepleegd door in de nabijgelegen Maas te springen, of ze zit bij een vage sekte in India of Egypte. Ik heb er ooit een reportage over gemaakt waarin wat feiten tegen het licht worden gehouden en waarin ook de rol van Nico ter sprake komt. Hij gold als verdachte, maar dat was vooral een gevolg van wat slordig denkwerk bij de politie.
De reportage staat hier

Update 13.15 uur:

In de nacht van 14 op 15 maart 2007 is Zwollenaar Jan Popke Karsten (53) op zijn woonboot vermoord. De zaak heeft regionaal wat aandacht getrokken. Het leek een tamelijk willekeurige uit de hand gelopen inbraak. Alle junks en daklozen die Zwolle kent zijn onder de loupe genomen en nogal rigoureus tegen het licht gehouden. Op het randje af. Gelukkig was er dna-spoor van een van de vermoedelijke daders: haren in een rode pet. Twee keer werd er een verdachte aangehouden die zonder dat ontlastend dna-materiaal vermoedelijk niet zou zijn vrijgelaten.

Afgelopen week ineens een verbazingwekkende ontwikkeling. Vorig jaar was er een daderprofiel opgesteld door de Gedragsxc2xadkundige Recherche Ondersteuning van de Nationale Recherche. De daders zouden twee niet al te snuggere, gexc2xadvoelloze mannen zijn, tussen de 15 en 25 jaar, afkomstig uit Zwolle. Hoe mis kan men een plank slaan. De nu aangehouden vermoedelijke daders (ze hebben bekend) zijn de 30-jarige E.H. en 39-jarige H.S. uit Vroomshoop. Het motief: een conflict in de relationele sfeer dat al langere tijd speelde. De twee zijn naar aanleiding daarvan in de auto gestapt en naar Zwolle gerexc2xadden. Karsten is verxc2xadvolgens op zijn woonboot aangexc2xadvallen, neergestoken en doodgexc2xadbloed. E. H. is de zoon van de zwaxc2xadger van het slachtoffer. E.H. en H.S. zijn ook weer zwaxc2xadgers, de rode pet is van H.S.

De eerste keer dat Nederland werd opgeschrikt door een daderprofiel was in de ontvoeringszaak Gerrit-Jan Heijn, door ‘de werkloze ingenieur’ Ferdi E. uit Landsmeer. Toen was de analyse dat er sprake moest zijn van een dadergroep bestaande uit vijf personen. Ik heb toen zelf voor Panorama nog een verhaal gemaakt, op basis van de analyse van iemand die bij de zaak betrokken was geweest, dat het vermoedelijk het werk was van xc3xa9xc3xa9n man. Bleek een paar weken later inderdaad zo te zijn, maar zelfs nadat Ferdi E. had bekend was het sommige mensen (onder wie onderzoeksleider Henk Munting) nog maar moeilijk aan het verstand te krijgen dat het echt om een eenmansactie ging.

Als je als Nederlandse journaliste de Belgen nog wil verrassen met nieuws over Dutroux, dan moet je toch echt wel wat hebben. Vorige week kondigde ik het al even aan: programmamaakster Jessica Villerius heeft een documentaire gemaakt over ‘de wortels’ van Marc Dutroux. Ik heb daar een bescheiden rolletje in gespeeld. Vandaag artikelen in Het Laatste Nieuws in Belgixc3xab en in Nederland pakt Metro fors uit, beginnend op de voorpagina.

De Belgische seriemoordenaar Fourniret zei tegen een slachtoffer dat hij ‘erger dan Dutroux’ was. Is misschien ook zo, als je naar het aantal slachtoffers kijkt. En ook in perversiteit en ziekelijkheid doen de twee niet veel voor elkaar onder, maar zoveel stof als Dutroux heeft doen opwaaien zal hem niet lukken. Als hij dat al zou willen.

Het proces tegen Fourniret gaat nog een paar maanden duren. Veel nieuws zal er niet uitkomen, vrees ik, Fourniret zelf houdt zijn mond.

Op zoek naar de roots van Dutroux. De afgelopen jaren zijn we heel wat keren in dorpjes als Obaix en Pont-a-Celles geweest, sommige weggetjes en huizen kunnen we dromen. Af en toe liet ik er wel iets van doorschemeren, zoals op 20 januari. Jessica stond toen in de Quote als ‘businessbabe’. Zo gaat dat tegenwoordig met jonge vrouwen die zelfstandige initiatieven ontplooien.

Maar uiteindelijk gaat het toch alleen om de inhoud en het blijft toch het meest interessante wat er is, voor een journalist: zoeken naar de dingen die zijn blijven liggen, praten met mensen die Dutroux als kind hebben meegemaakt. Voor mij zat er veel verrassends bij, terwijl ik de affaire toch behoorlijk goed heb gevolgd.

Deze reportage heeft in januari 1995 (in een iets kortere versie) in Panorama gestaan. Omdat het toen nog om verdachten ging, werden niet de volledige namen (Herman Dubois en Wilco Viets) genoemd. Een aantal details is inmiddels achterhaald, maar dit geeft een vrij duidelijk beeld van de situatie toen. De twee werden pas na het uitzitten van hun straf, in 2002, vrijgesproken en kregen een schadevergoeding. Aanleiding voor het online zitten van deze reportage is het boekje van Nataschja van der Stelt, vriendin van Christel, in mei 2008 (zie bericht zondag 18 mei)

Op zondagmiddag 9 januari 1994, tussen kwart over vier en zes uur, wordt de 23-jarige stewardess Christel Ambrosius op gruwelijke wijze verkracht en vermoord in het huisje van haar oma in Putten. Twee mannen zijn ervoor veroordeeld: Herman D.(34) en zijn zwager Wilco V.(23). Maar behalve politie en justitie zijn er maar weinig mensen die geloven dat deze twee keurige Puttenaren de daders zijn: op en bij het slachtoffer zijn sporen aangetroffen van een onbekende: haren, sperma, een melktandje van een kind, afdrukken van voetstappen. ‘Herman is geen vechter,’ zegt zijn vrouw Anja(29), ‘als iemand tien keer tegen hem zegt dat hij het wxc3xa9l heeft gedaan, zegt hij: okay.’

De zondagmiddagen van de familie S. uit Putten verlopen volgens een vast patroon: op bezoek bij oom Gerrit en tante Teunie. Anja en Evelien zijn pleegdochters van Gerrit en Teunie: hun echte vader is een broer van Gerrit. Anja is getrouwd met Herman D.; ze hebben twee zoontjes, van 7 en 10 jaar. Evelien is verloofd met Wilco V.. Een van de vaste bezoekers is ook Willem B. Hij huurt het tuinhuisje achter de woning van Gerrit S. Willem B. spoort niet helemaal. De labiele, sociaal gehandicapte Willem heeft twee zedendelicten op zijn naam staan, waaronder de verkrachting van een oudere vrouw. De vrouwen mogen hem niet erg. ‘Hij kijkt je nooit aan,’ zeggen ze, en ze zorgen ervoor dat ze nooit met hem alleen zijn. De mannen doen er niet moeilijk over. Herman heeft hem zelfs aan een baantje geholpen. In de loop van de middag gaan de vier mannen steevast met de oude groene Mercedes van Gerrit het bos in om de honden uit te laten. Bij de benzinepomp kopen ze een paar flesjes bier, die ze onderweg leegdrinken, en aan het eind van de middag keren ze terug.

Op zondagmiddag 9 januari, terwijl op televisie de Europese Kampioenschappen schaatsen worden uitgezonden, gaat stewardess Christel Ambrosius op de fiets naar oma. Oma is niet thuis, maar Christel gaat vast naar binnen: de sleutel van de achterdeur hangt in het schuurtje. Als oma tegen zes uur thuiskomt, krijgt ze de schrik van haar 80-jarige leven: kleindochter Christel ligt half ontkleed, doodgestoken en gewurgd in de woonkamer.

Het eerste raadselachtige detail is dat de achterdeur op slot was en dat de sleutel in het schuurtje hing, terwijl er geen sporen van inbraak zijn gevonden: de dader moet de sleutel hebben teruggehangen. Alleen bekenden wisten dat die sleutel daar hing.

Er wordt een recherchebijstandsteam gevormd, dat wegens ruimtegebrek opereert vanuit het gemeentehuis in Putten. Sinds het drama van Putten, waarbij in de oorlog 600 mannen en jongens door de Duitsers zijn weggevoerd en waarvan slechts een enkeling terugkeerde, had het Veluwse dorp niet meer zo op z’n kop gestaan. Anja: ‘Herman was ‘s maandagsmorgens naar de benzinepomp geweest. Eerst werd verteld dat het om een oudere vrouw ging. Iedereen praatte erover. Dat zoiets in Putten kon gebeuren. ‘s Middags hoorden we dat het om een jonger iemand ging, maar niemand van ons kende dat meisje.’ Het huis van oma staat aan de Driewegenweg, aan de rand van het dorp, aan een van de uitvalswegen naar het bos. Iedereen die daar op de bewuste zondagmiddag in de buurt is gesignaleerd, is in principe verdacht. De groene Mercedes van Gerrit S. wordt blijkbaar ook genoemd. Niet zo verwonderlijk: de auto reed elke zondag in die omgeving.

Op dinsdagmiddag 8 februari komen er twee rechercheurs bij Herman en Anja aan de deur. ‘Ze zeiden dat het ging over de moord op 9 januari. Ze vroegen waar wij die dag waren geweest. Ja, hoe weet je dat nou zo ineens, wat je vijf weken eerder precies hebt gedaan. Ze zeiden dat er toen schaatsen op televisie was geweest. Dat zei me nog niet veel. Dan ga je opnoemen wat je elke zondagmiddag doet: naar Oom Gerrit en Tante Teun, en dat de mannen dan naar het bos gaan.’

Vervolgens wordt er een buitengewoon onhandige afspraak gemaakt: als de politie nog weer komt, zullen ze zeggen dat ze die middag niet naar het bos zijn geweest, om Willem B. een beetje in bescherming te nemen: gezien zijn verleden kan de politie het hem nog knap lastig maken. De politie vat het feit dat deze afspraak is gemaakt op als een vorm van schuldbekentenis. Op 10 februari hoort Anja van haar zus dat Wilco meteen uit zijn werk is opgepakt en dat Oom Gerrit en Tante Teun op het politiebureau zitten.

‘Ze kwamen maar niet terug, dus ik ben naar het politiebureau gegaan om te kijken waar ze bleven. Vooral om Tante Teun maakte ik me ongerust: ze komt nooit ergens, ze heeft last van duizelingen. Ze zou in het gemeentehuis zijn, maar daar zeiden ze dat er niet was. Ik moest de arrestantenwacht in Apeldoorn maar bellen. Tegen vreemden noem ik Tante Teun moeder, dus ik vroeg waar mijn moeder was.

De man aan de telefoon begon te lachen.

"Mammie, mammie, ben je hier? Nee, je moedertje is er niet."

Dat was zxc3xb3 vernederend.

Ik zei: "Ik vind het fijn voor u dat u plezier heeft in uw werk, maar begrijpt u niet dat wij heel erg in spanning zitten? Ik vind dit heel ongepast."

LEES MEER:

In het Volkskrant Magazine een portret van advocaat Jan-Hein Kuijpers. Ik heb zelf een paar weken geleden een interview met hem gemaakt, voor Aktueel (‘Holleeder voor de kerst vrij’). De Volkskrant gaat meer in op zijn historie als advocaat, zoals zijn ruzie met Paul Bovens. En hoe hij als advocaat in het leven staat. ‘Privxc3xa9 ben ik een open, aardige kerel’ zegt hij en dat kan ik wel beamen.

De rubriek in Aktueel komt ook ter sprake. Soms schrijft hij ‘m zelf, meestal ben ik zijn ghostwriter, wegens tijdgebrek. Dan is het af en toe lastig ‘de journalist in mij’ te onderdrukken: het is zijn verhaal, maar het gaat natuurlijk vaak over zaken waar ik heel anders tegenaan kijk. ‘Hij was toch wel onschuldig, hxc3xa8?’ of ‘Ja, met zo’n slechte jeugd kun je ook niet anders.’

De rol van een advocaat wek bij nabestaanden vaak ook nogal wrevel en dat kan ik me goed indenken. Het meest storend vind ik het als advocaten vrolijk lachend en ginnegappend door de rechtszaal lopen, waar de familie van het slachtoffer bij zit. Nu zul je Kuijpers daar niet snel op betrappen, maar er zxc3xadjn advocaten… Hij is overigens niet erg gecharmeerd van het spreekrecht van slachtoffers, hij vindt dat rechters daar toch door bexc3xafnvloed kunnen worden. Lijkt mij juist de belangrijkste reden om er wxc3xa9l voor te zijn, in de rechtszaal draait het mij meestal toch al veel te veel over de zieleroerselen van de verdachte.

                                                                        *

Wie zich een zondagje wil verdiepen in complottheoriexc3xabn: bij de ‘reacties’ kan men zijn of haar hart ophalen.

De rubriek ‘De schepping van…’ in De Journalist gaat dit keer over mijn nieuwe boek over Thea Moear, ‘De Godmother in Panama.’ Is eigenlijk alleen bestemd voor vakbroeders en -zusters, maar wellicht vinden mijn bezoekers het ook nog wel aardig om even te lezen. Staat zelfs een foto bij. Is vorig jaar in Thailand gemaakt. Daar moet je een helm dragen als je op zo’n scootertje rijdt, en een zonnebril tegen stof, dus helaas is ‘t niet al te herkenbaar. Voor wie ‘t wil lezen: als je op de afbeelding klikt, wordt-ie groter.

Hij was een gerespecteerd man: er was geen geruchtmakend proces of zijn expertise werd ingeroepen, vakgenoten prezen zijn inzicht. Toen ging er iets mis en voor velen viel hij van zijn voetstuk. Ook collega’s die hem hoog hadden zitten waren van oordeel dat hij hier een beetje de plank had misgeslagen. Het was gemakkelijk te herstellen geweest als hij dat zelf had toegegeven, in plaats daarvan gooide hij de kont tegen de krib en ging hij op zoek naar eerherstel, haast tot in het absurde.

We hebben het uiteraard over Ruud Bullens, de pedagoog die zo ongelooflijk miskleunde in de Schiedammer parkmoord. Hij heeft een civiele rechtszaak aangespannen tegen de staat en officier van justitie Frits Posthumus. Bullens vindt dat zijn eer en goede naam zijn aangetast, hij wil rehabilitatie.

In 2005 werd Bullens bekritiseerd door de commissie-Posthumus die onderzocht hoe een onschuldige kon worden veroordeeld voor de Parkmoord. Bullens begeleidde Maikel (11), de jongen die in 2000 met de vermoorde Nienke in een park was gevonden. Ze waren beiden slachtoffer geworden van een zedendelinquent. Bullens gaf de politie een geluidsopname van een vertrouwelijk gesprek tussen hem en Maikel en vertelde rechercheurs dat de jongen een xe2x80x98groot geheimxe2x80x99 had. Daardoor kwam Maikel even in beeld als verdachte. Ook is Bullens verweten dat hij niet ingreep toen de politie Maikel keihard verhoorde. Bullens zelf vindt dat hij weinig verkeerd heeft gedaan: er is sprake van een samenzwering, met als doel de schuld van de Parkmoord af te schuiven op een relatieve buitenstaander.

Zijn beroepsvereniging kwam in 2006 tot de conclusie dat het terecht was dat hij niet ingreep tijdens de verhoren; dat zou niet de taak zijn van een pedagoog. Hij kreeg wel een officixc3xable waarschuwing voor het overtreden van richtlijnen. In de Volkskrant zegt advocaat Trooster: xe2x80x98Bullens had net als het OM direct moeten toegeven dat hij fouten heeft gemaakt. Dan was dit niet zoxe2x80x99n probleem voor hem geworden.xe2x80x99

Wat Bullens volgens de richtlijnen precies fout heeft gedaan weet ik niet, als mens is hij voor mij door de mand gevallen door zijn houding jegens Maikel en zijn ouders. De jongen is aan een soort nazi-verhoor onderworpen, was volkomen onschuldig, had zelf een gruwelijke traumatische ervaring meegemaakt en Bullens zat erbij en keek ernaar: hij vertrouwde Maikel niet. Ik kan me alle haatgevoelens van de ouders richting Bullens levendig voorstellen, maar hij vertikte het om excuus aan te bieden. Dan ben je hxc3xa9xc3xa9l klein. Ook deze procedure getuigt van een houding ‘tegen beter weten in’: alles voor je ego en je gelijk.

Toen ik dit stukje zat te tikken, schoot mij de naam van Freek de Jonge te binnen. Ook hij was zo’n icoon, de dominee van het cabaret, een autoriteit, boven alles en iedereen verheven. Wee degene die het waagt zijn steeds humorlozer grappen en zijn gepreek te bekritiseren. Met Marc-Marie Huijbregts ging hij ongenadig in de fout. Dat had opgelost kunnen worden als hij zijn excuus had aangeboden, maar nee hoor, in plaats daarvan ging hij wild om zich heenslaan. Met als laatste hoogtepunt dat hij getergd het Boekenbal verliet. Het is eenzaam aan de top.

In juni 2006 schreef ik over de affaire Bullens:

Ruud Bullens liegt, Nova heeft gelijk en twee waardeloze NRC-journalistes laten zich wat wijsmaken. Of: Bullens spreekt de waarheid, Nova liegt en NRC heeft gelijk. Of ik ben gek. Of iemand moet nog een variant kunnen verzinnen. In het dagboek van 21 april schreef ik over de uitzending van Nova (Schiedamse parkmoord) hoe de vader van Maikel (foto rechtsonder) uit de doeken deed hoe Bullens zijn zoontje voor leugenaar had uitgemaakt en onder druk had gezet. Ik schreef toen:

Iemand die zichzelf ‘zeer deskundig’ noemt, moet tamelijk wanhopig zijn. Zelden iemand zo genadeloos door de mand zien vallen als gedragsdeskundige Ruud Bullens gisteravond in Zembla. Hij was aanwezig bij de verhoren van Maikel, in de Schiedamse parkmoord. Liegen, voor politieagent spelen en critici de mond proberen te snoeren, het is haast onvoorstelbaar.En daar tegenover Ron, de vader van Maikel, die de redelijkheid zelve is en met een fatsoenlijk excuus genoegen had genomen. Je zou zeggen dat een gedragsdeskundige als geen ander zou moeten weten hoe hij met mensen moet omgaan, ook in zo’n situatie, maar je ziet het vaker: zodra het over henzelf gaat, is de ‘deskundigheid’ ineens ver te zoeken. Het lijkt mij dat zijn naam voorgoed besmet is.

Dat was toen. Vandaag behandelt de beroepsvereniging van pedagogen (NVO) een officixc3xable klacht tegen Bullens. De klacht is op verzoek van Bullens zelf ingediend. Voor Bullens is dit, zoals hij het zelf zegt, de enige manier om zijn handelen te laten toetsen. Wat lees ik in NRC Handelsblad, gistermiddag, in een artikel van de redactrices Sheila Kamerman en Rinskje Koelewijn? "Wat had ik moeten doen," vraagt Bullens. Hij zat achter spiegelglas toen de rechercheurs Maikel verhoorden. "Had ik ertussen moeten springen?" En: Maikel was onder druk gezet zijn verklaringen aan te passen. Bullens was daar niet bij.

Het staat er echt.

Hebben de dames redactrices de uitzending van Nova niet gezien, of is mijn geheugenkaart aangetast? Ik meen me toch stellig te herinneren dat ik Bullens tegen Maikel tekeer zag gaan op de meest vreselijke wijze waarop ik ooit een kind behandeld heb zien worden door een deskundige. Ik mag toch hopen dat die uitzending van Nova niet uit het collectief geheugen is gewist. Kan zijn dat ik het allemaal verkeerd zie, dan ben ik rijp voor deskundige hulp. Bij Bullens kan ik niet terecht, vrees ik. NRC meldt: "Het is even stil geweest, zegt Bullens, maar inmiddels liggen de dossiers waarin justitie zijn oordeel vraagt weer in stapels op zijn bureau."   

Word nooit rechtbankverslaggever in Belgixc3xab. Een moordzaak die er bij ons in xc3xa9xc3xa9n middag wordt doorgejaagd (de dubbele moord in Melissant) duurt daar minstens een week en als er een jury aan te pas komt is het helemaal niet meer te overzien. Het proces tegen seriemoordenaar Fourniret gaat maanden duren en de man zelf zegt waarschijnlijk niks: hij wilde dat de zaak achter gesloten deuren zou worden behandeld. Veel van de gruwelijke details zijn al bekend, na een paar dagen is bijna niemand meer gexc3xafnteresseerd, maar de verslaggever moet op zijn post blijven.

Het proces tegen Dutroux in Aarlen was ook zo’n crime. Voor mij was het aardig een dagje te gaan kijken, de Belgische collega’s waren na afloop (eigenlijk: kort na het begin) al volkomen Dutroux-moe. Begrijpelijk, maar meer dan Fourniret is Dutroux altijd blijven fascineren. Niet omdat het zelf zo’n interessante man is, maar omdat hij uit zo’n ‘normale familie’ komt. Dat was twee jaar geleden voor Jessica Villerius, programmamaakster, aanleiding op zoek te gaan naar het verleden van Dutroux, naar zijn familie: hoe kijken zij tien jaar later aan tegen ‘het Monster’.

Ik ben vaak met haar meegeweest. Dit is precies wat mij zelf ook boeit: de achtergrond van een misdadiger, de vraag: hoe kan iemand zo worden, wat is er in die familie gebeurd, is daar een verklaring te vinden? Bijna had ze Dutroux zelf aan de telefoon gehad, we hebben uren zitten wachten, met alle apparatuur stand-by, maar op het laatste moment had er kennelijk toch ergens iemand iets geblokkeerd. Wel heeft ze een brief van hem gekregen waarin hij ingaat op de schuldvraag, de relatie met zijn vader, de (ontbrekende) band met zijn moeder, over xe2x80x98de belangrijkste persoon in zijn levenxe2x80x99 (verrassing) en over de zelfmoord van zijn broertje. Meer informatie op www.poshproductions.nl 

Foto links: Jessica aanbellend in Marcinelle, niet ver van het Huis der Gruwelen

                                                                          *

Dan kun je dus beter rechtbank- of misdaadverslaggever in Nederland zijn. Een dagje naar de Bunker, ‘even Holleederen?’ Als het zo uitkomt. Gisteren was er weer een pro forma-zitting. Velen vroegen: ga jij er niet heen? Nee hoor, ik heb wel wat anders te doen en als Eric van crimesite verslag doet hebben jullie mij niet nodig.

Ik vraag me wel af of zijn conclusie niet iets te voorbarig is: van de geloofwaardigheid van La Serpe blijft niks meer over, het was prijsschieten voor de advocaten. Dat was te verwachten, maar aan de andere kant: ik denk dat het Openbaar Ministerie het echte kruit nog even droog houdt, tot de inhoudelijke behandeling op 14 april. La Serpe heeft intussen betrokkenheid bij nog vier nieuwe liquidaties bekend. Daar zou ik nog wel iets meer over kunnen zeggen, maar dat is nou net kruit dat ik nog even droog moet houden.

Wat wel min of meer grappig is: La Serpe zegt dat hij die aanslag op Houtman wel moest plegen, om te bewijzen dat hij geen informant was. Zoiets zal heus wel eens gebeurd zijn, ik hoorde het pas ook nog, maar het lijkt een heel klein beetje een broodje-aap.

Update 21.00 uur:

Fitna loopt vast na vijf minuten, zal wel te druk zijn. Wat ik er tot nu toe van gezien heb valt me nogal tegen, qua indringendheid. Ik kan precies zo’n filmpje maken met teksten uit de bijbel. Terwijl de meeste christenen (net als de meeste moslims) een tamelijk vredelievend volkje zijn. Maar misschien zit het venijn in de staart. Tot zo.Met dat Fitna wordt het voorlopig niks, hij loopt steeds vast. Eerlijk gezegd vind ik het tot nu toe een tamelijk dom filmpje en ik zie er tegenop het helemaal af te kijken. Maar het zal toch moeten! Dan maar even doorbijten.

Update 11.30 uur:

Het begint haast een straatgevecht te worden: Koen Scharrenberg is behoorlijk ‘pissed off’ over de reactie van Peter R. de Vries over het Patrick-verhaal. Hij reageerde gisteren bij mij zo:

"Dit begint erg zielig te worden. Het ego van Peter R. is inmiddels dermate gezwollen, dat het te groot is geworden voor Panorama. En andere bladen met journalisten die niet onmiddellijk hallelujah roepen als onze zelfverklaarde maker van een ‘wereldscoop’ zijn mening debiteert. Eigenlijk ook te groot voor Nederland. Wie niet onvoorwaardelijk en kritiekloos voor me is, is tegen me. Bijna aandoenlijk. Wat moet dat eenzaam zijn."

Henk Strootman mengt zich nu ook in de strijd en citeert Koen, die nog wat olie op het vuur gooit. Wordt het een uitslaande brand of kan de boel nog worden geblust?