misdaadjournalistblog

Op woensdagmorgen 5 september 2007 wacht Huib van O.(31) uit Melissant zijn vrouw Renate(31) op als ze xe2x80x99s morgens de trap af komt. Hij slaat haar met een hamer op het hoofd, probeert haar te wurgen en steekt haar dood met een mes. Dan slaat en steekt hij de hond Luna, vervolgens gaat hij naar de slaapkamer van hun dochtertje Elisa (3). Hij probeert haar te wurgen, maar ze komt weer bij. Hij loopt naar beneden om een mes te pakken en begint haar te steken. Als ze het bloed op haar pyjamaatje ziet, zegt ze: "Papa, heeft u een nieuw shirtje voor me?" Hij snijdt haar de keel door.

Drie dagen lang doet Huib alsof er niks aan de hand is, met de twee lijken in huis, dan geeft hij zich aan bij de politie. Het motief: schulden en schaamte om daarover met iemand te praten.

Dinsdag 4 maart staat Huib van O. in Rotterdam terecht. Het is een vreemde zitting. In tweexc3xabnhalf uur wordt de hele zaak afgeraffeld, veel vragen blijven onbeantwoord. Presidente van de rechtbank is mevrouw mr. M.C. van der Kolk, de officier van justitie is mevrouw mr. J.M. Bonnes en de advocate is mevrouw mr. E.P.N. Pieterse.

Er zijn twee brieven: xc3xa9xc3xa9n van de ouders van Huib dat ze niet bij de zitting aanwezig zullen zijn omdat ze dat zowel lichamelijk als emotioneel niet aankunnen en een brief van de ouders van Renate.

Tijdens de zitting huilt Huib veel, hij zet voortdurend zijn bril af en heeft een doekje om zijn tranen te drogen. Hij mompelt en fluistert, is op de voorste rij xe2x80″ waar de pers zit xe2x80″ met heel veel moeite te verstaan en soms niet, de familie van Renate krijgt er helemaal niks van mee. De rechter doet geen enkele poging hem tot verstaanbaarheid te manen.

De officier begint met de tenlastelegging: dat hij op woensdagmorgen 5 september 2007 opzettelijk en met voorbedachte rade eerst Renate met een hamer op het hoofd heeft geslagen en daarna gewurgd en met een mes gestoken. Vervolgens heeft hij hond Luna met de hamer geslagen en gestoken, daarna heeft hij dochtertje Elisa (geboren op 24 juni 2004) bijna gewurgd. Toen ze daarvan bijkwam heeft hij haar met een mes doodgestoken.

De rechter vraagt: wat gaat er door u heen als u dit hoort?

Huib: Van alles.

Rechter: We gaan dit bespreken, het zal zwaar zijn, maar het moet wel. Het dossier roept vragen op. Het begint ermee dat op vrijdag 7 september op het politiebureau Hellevoetsluis een man binnenkomt die zegt dat hij iets ergs moet vertellen, maar dat hij dat niet kan. Hij heeft een brief op zijn lap-top staan. U heeft de lap-top bij u, u laat de brief lezen. U heeft pleisters op uw lichaam en bloed op uw overhemd, u bent aangehouden. Wat stond er in die brief?

Huib: (stilte)

Rechter: Zal ik het zeggen?

Huib: (fluistert) Ja.

Rechter: Het is een soort afscheidsbrief. Er staat dat u dinsdagnacht een zware nacht had gehad, dat er schulden waren en dat uw hele gezin van de aarde moest verdwijnen. De politie gaat dan naar het adres in de Fabiusstraat 68. Ze vinden uw vrouw beneden, uw kindje boven. Wat is hieraan voorafgegaan? U was net terug van vakantie in Duitsland. Werkte u nog?

Huib: Ik zat al in de ziektewet, ik had lichamelijke klachten.

Rechter: U werkte bij Systemate Numafa in Numansdorp (als administrateur, hjk) Het hoofd personeelszaken vertelt over u dat u een rustige stille man was en dat er tot april 2007 geen ziekmeldingen waren. In april kreeg u rug- en darmklachten en bent u bij de bedrijfsarts geweest. U ging wel op vakantie. Hoe was de situatie toen?

Huib: Zenuwslopend. We kregen telefoontjes van de bank, aanmaningen. Toen zijn we op vakantie gegaan. (naar Center Parcs in Sauerland, hjk)

Rechter: Van welk geld?

Huib: Ik dacht dat we het al vooruitbetaald hadden, maar dat was niet zo. Dat merkten we toen we daar aankwamen.

Rechter: Verder is het een leuke vakantie geweest?

Huib: Het was een uitvlucht naar rust.

Rechter: Waar dacht u het van te betalen? (het antwoord is niet te verstaan, blijkbaar heeft hij ter plekke toch iets geregeld)

Rechter: Hoe was de vakantie?

Huib: Leuk, ontspannen.

Rechter: Wat heeft u gedaan?

Huib: We zijn op het park gebleven.

Rechter: Omdat de hond mee was.

Huib: Ja.

Rechter: Op 31 augustus kwam u thuis. En dan?

Huib: Dan liggen er stapels rekeningen. Dan ben je jezelf niet, daar schrik je van.

Rechter: Heeft u daar met Renate over gepraat?

Huib: Ja. We zouden proberen het op te lossen.

Rechter: Op maandag 3 september moet u werken. U meldt zich ziek. Dinsdag gaat u wel, voor een gesprek met de bedrijfarts. Heeft u toen uw financixc3xable p[roblemen besproken?

Huib: Nee.

Rechter: Dat staat wel in het dossier.

Huib: Ik heb wel een gesprek gehad met de arts, niet over de financixc3xable problemen. De arts zou contact opnemen met de werkgever.

Rechter: Op dinsdag 4 september bent u wel naar uw werk geweest, u bent er een paar uur geweest, toen bent u naar huis gegaan. En toen?

Huib: Ik ben naar huis gegaan. (lang stil)

Rechter: Hoe laat?

Huib: Vxc3xb3xc3xb3r de normale tijd.

Rechter: Was Renate al thuis?

Huib: Dat weet ik niet.

Rechter: En de rest van de avond?

Huib: Er waren aanmaningen…

Rechter: Ik bedoel of Renate thuis was. Jolanda X woont naast u. Ze had om half vier de sleutel bij Renate gebracht, toen was ze al thuis. Renate lachte, ze zat aan de telefoon. Hoe ging het xe2x80x99s avonds?

Huib: Ik heb met Renate gesproken over de rekeningen. De financixc3xable problemen zagen er een aantal maanden geleden beter uit.

Rechter: U had een paar keer leningen overgesloten. Nu waren er weer aanmaningen.

Huib: Ik wist niet wat ik moest verzinnen. Alles zou vanzelf wel op zijn pootjes terecht komen.

Rechter: Met wat voor idee is Renate naar bed gegaan? Hoe lang heeft het gesprek geduurd?

Huib: Een uurtje.

Rechter: U ging niet tegelijk naar bed, u ging altijd wat later. Wat heeft u gedaan?

LEES MEER:

ZONDER BEKENTENIS WAS INA NIET VEROORDEELD

(reportage uit Panorama, 1987)

Aanleiding: het positieve advies van een commissie aan de Hoge Raad over een herzieningsverzoek, zie hiervoor het bericht van donderdag 20 maart 2008

"Waarom kunnen mensen wel begrijpen dat ik een moord heb gepleegd, maar niet dat ik onder grote geestelijke druk een valse bekentenis heb afgelegd?" Bejaardenverzorgster Ina Post(31) is veroordeeld voor moord op een oude dame. Bewijs was er niet, wel een bekentenis. Zit Ina Post onschuldig vast?

Het vaste ploegje doorgewinterde rechtbankverslaggevers verblikte noch verbloosde toen op die dinsdagmiddag de 25ste november van het jaar 1986 een jonge vrouw een wanhopige noodkreet slaakte. "Wat moet ik doen om mijn onschuld aan te tonen?" smeekte ze. De rechter vond het niet eens nodig een antwoord te verzinnen en de verslaggevers achtten het overbodig dit aspect in hun artikelen te verwerken. Een verdachte die op de zitting ontkent, is dat niet onuitsprekelijk vermoeiend? Bovendien: ze had toch al bekend. Bijna een jaar later, begin oktober 1987, komen wij via de reclassering van het Leger des Heils in Den Haag bij Ina Post terecht: zij is die jonge vrouw. In de Bijlmerbajes spreken we met haar.

Gedetineerden die beweren onschuldig te zijn, zijn bij kranten en weekbladen een bekend fenomeen. Meestal is het nauwelijks de moeite waard er aandacht aan te besteden, maar "de zaak-Post" is van ‘t begin af anders. De man van de reclassering, toch ook niet de eerste de beste amateur, zegt: "Ik zit al 25 jaar in dit werk, maar ik heb dit nog nooit meegemaakt. Vanaf het eerste begin heeft Ina de indruk gewekt dat ze ‘t niet gedaan heeft. Er zit iets niet goed, het past niet in het plaatje."

Eerst wat feiten. Op vrijdagavond 22 augustus 1986 wordt de 89-jarige mevrouw A.M. Kolstee-Sluiter vermoord in haar flat in Duivenvoorde, Leidschendam. Ze wordt gewurgd. Later blijkt dat er uit de woning twee kascheques en enkele giro-betaalkaarten zijn gestolen. De kascheques worden de volgende morgen, zaterdag de 23ste, verzilverd bij het postagentschap van de Bijenkorf in Den Haag, elk voor vijfhonderd gulden.

Omdat de cheques op een verborgen plekje in een kast lagen, denkt de politie dat ze gestolen zijn door iemand die in huis goed bekend was. Het onderzoek richt zich daar dan ook op. Iedereen die wel eens bij mevrouw Kolstee binnenkwam wordt ondervraagd, ook de bejaardenverzorgster Ina Post(30).

Alle getuigen moeten een schrijfproef doen, waarbij ze in twee verschillende handschriften moeten schrijven. Het ‘schoolhandschrift’ van Ina Post blijkt de meeste overeenkomsten te vertonen met de valse handtekening op de twee verzilverde kascheques. Op grond daarvan wordt ze op maandagmorgen 8 september in alle vroegte door een ware politiemacht uit huis gehaald en opgesloten. Na drie dagen uitputtend verhoor bekent ze alles wat de rechercheurs willen.

De volgende dag, bij de Officier van Justitie, ondertekent ze de bekentenis, maar diezelfde dag bij de rechter-commissaris ontkent ze. Drie dagen later weer tegenover de rechercheurs bekent ze opnieuw. Dat ze daarna steeds zal blijven ontkennen maakt niet meer uit. Ze hangt. Op grond van de bekentenis wordt ze veroordeeld tot zes jaar cel.

Een van de leiders van het onderzoek, inspecteur J. Welfing, chef recherche van Leidschendam: "Zonder de bekentenis zou ze inderdaad niet veroordeeld zijn." Wat is namelijk het geval? Er is zelfs niet het minste spoor van bewijs.

LEES MEER

In januari 1994 speelt in Zutphen het proces in de zaak Jolanda van B. In hoofdstuk zes en zeven worden de broers Bert en Rob van Zalk door de rechter verhoord. Aanleiding voor het plaatsen is een opmerking van professor Wagenaar in het televisieprogramma Pauw & Witteman, op donderdag 20 maart 2008: de broers zitten nog steeds in de tbs.

HOOFDSTUK ZES

DE TWEEDE OCHTEND: BERT

Bert van Zalk, geboren op 24 december 1964 in Epe. Bert en zijn broer Rob trokken samen op met ‘huisvriend’ Ad Hermans. Ze werden aanvankelijk als getuigen genoemd, maar met name Rob legde onverwacht zoveel belastende verklaringen af, ook over zichzelf, dat ze als verdachten werden aangehouden. Behalve betrokkenheid bij dezelfde feiten als waar Hermans van wordt verdacht, zou Bert ook de kinderen van Jolanda en Evelien hebben misbruikt en de dochter van Ad, Cynthia Hermans. De kinderen van Jolanda, Petra en Dino, waren ten tijde van het vergaande seksueel misbruik respectievelijk twee en drie jaar oud. Cynthia Hermans was twaalf jaar; bij haar bleef het bij ontuchtige handelingen.

Bert is een stevige, slanke, vrij lange man. Hij ziet er niet onaardig uit.

Rechter: We gaan de zaak behandelen. Op de vragen die u gesteld worden, hoeft u geen antwoord te geven, u mag zwijgen als u dat wilt, maar het is wel van belang dat u goed oplet.

Bert: Ik weet niet of ik het goed kan verstaan, ik ben aan xc3xa9xc3xa9n kant doof.

Rechter: Ik zal harder praten. Als u ‘t niet kunt verstaan, moet u ‘t zeggen.

De Officier van Justitie geeft een korte samenvatting van de dagvaarding, met als toevoeging dat Jolanda ook is vastgehouden, geschopt of geslagen en als nieuw feit ontucht met het dochtertje van Evelien. De Officier wil twee punten buiten deze rechtszaak houden: de ontucht die Bert heeft gepleegd met Cynthia Hermans, de minderjarige dochter van Ad, en punt 5: dat hij van 1985 tot 1990 heeft deelgenomen aan een organisatie met o.m. Arie en Dinie, Wouter, Ad Hermans en zijn broer Rob, met als oogmerk het plegen van misdrijven, ‘namelijk het verkrachten van Jolanda van Bergen en/of andere vrouwen of meisjes.’ Op die punten is het onderzoek nog niet afgerond. Deze gedeelten moeten later afzonderlijk worden behandeld. De advocaat van Bert, mr. P.P. Verdoorn, is het daar niet mee eens. Hij vindt dat het nu allemaal behandeld moet worden en komt met een 300 pagina’s tellend dossier op de proppen, zijnde de uitgetypte verslagen van de verhoren van Bert. Deze verslagen, gemaakt aan de hand van bandopnamen, tonen zijns inziens aan dat Bert zeer bexc3xafnvloedbaar is. De rechter: ‘Het is wel een beetje veel, om dat nu nog door te lezen. Ik kan snel lezen, maar dit…’ Advocaat Verdoorn: ‘Het verbaast mij dat dit niet bij de stukken zat.’ De Officier van Justitie vindt het ‘eerder eigenaardig om stukken te voegen bij een zaak die nog niet is afgerond.’ Niettemin moet de zitting worden geschorst, de rechters trekken zich terug. Na twintig minuten zijn ze eruit: de betreffende punten zullen later worden behandeld.

Rechter: (tegen Bert) Begrijpt u wat er gaande is?

Bert: Niet helemaal precies.

Rechter: (legt het uit)

Bert: Ik kan xc3xa9xc3xa9n ding zeggen: de verklaringen die ik heb afgegeven, dat heb ik gedaan onder druk. Ik heb niet de tijd gehad om de wettelijke waarheid op tafel te leggen. De politie zei dat mijn verklaringen er toch al lagen, wat die anderen hadden verklaard, en dat ik het daarom ook maar zo moest verklaren. En ik heb het gedaan omdat ik 100 procent zeker was dat ik met deze hele zaak niets te doen heb.

Rechter: Is u duidelijk, meneer Van Zalk, wat de verwijten zijn?

Bert: Niet precies.

Rechter: Dat u hebt deelgenomen aan seksfeesten, groepsseks, waarbij Jolanda betrokken was, tegen haar wil, en waarbij geweld is gebruikt.

Bert: Naar mijn zeggen ben ik daar niet bijgeweest en dat zal ik ook hxc3xa9xc3xa9l goed volhouden!

Rechter: Kwam u wel eens in Elburg bij Jolanda?

Bert: Ja, xc3xa9xc3xa9n keer. Met Ad en Sofie, en Rob.

Rechter: Wat ging u daar dan doen?

Bert: Kennismaken. Later ben ik er nooit en nooit meer geweest.

Rechter: Waarom moest u daar kennismaken?

Bert: We gingen een eindje rijden, hoe ‘t precies is gegaan weet ik niet meer.

Rechter: Hoe laat was het?

Bert: Dat weet ik niet precies meer.

Rechter: Wat hebt u daar gedaan?

Bert: Gezellig koffie gedronken en gepraat. Ze hadden twee kinderen, Dino en Petra, en een herdershond.

Rechter: Geen derde kind?

Bert: Dat weet ik niet meer, daar heb ik niet op gelet.

Rechter: En daarna?

Bert: Zijn we weggegaan. Ik vraag me of hoe ze er in godsnaam bij komt, waarom ze mij erbij heeft gelapt.

Rechter: Wie waren er nog meer?

Bert: Jolanda en Wouter. Wouter speelde in een band.

Rechter: Wat bedoelt u daarmee?

Bert: Dat zei hij.

Rechter: Was dit de enige keer dat u daar was?

Bert: Ja. Daarna heb ik haar nooit en nooit meer gezien.

Rechter: Hoe kan het dan dat u bij de politie heeft verklaard dat u wel vaker naar Elburg bent geweest?

Bert: Ze wisten het toch al. Dat werd mij meerdere malen gezegd. Ik heb direct de eerste keer ook gezegd dat ik er maar xc3xa9xc3xa9n keer was geweest. Maar wat ik verklaarde, dat maakte hen niet uit. Ik moest en zou vertellen. Ik werd toch niet geloofd.

Rechter: Toen bent u maar wat gaan verzinnen.

Bert: Ja, ik heb ze van alles verteld.

Rechter: "Jolanda en Wouter waren er, Ad en Sofie, Rob en ik," lees ik hier.

Bert: Dat is wettelijk niet zo. Ik heb alleen een oudere vrouw gezien en nog een iets minder oude vrouw en een man. Verder niemand. Ik dacht dat die oude vrouw de moeder van Evelien was.

Rechter: Omdat de politie zei: alles ligt toch al vast, bent u maar gaan verklaren.

Bert: Ze zeiden elke keer met een smoes: "Wij komen niet voor de zaak-Elburg, maar voor de familie Hermans." Ik vind: als je daar niet voor komt, dan moet je ‘t daar ook niet over hebben. Dat van Elburg, daar weet ik niks van, alleen van die ene dag dat ik er geweest ben. Toen is er wettelijk op seksgebied niks gebeurd.

Rechter: Het blijft toch curieus wat u verklaart. Dat u in Epe bij Evelien en Rieks bent geweest, dat er groepsseks is geweest en dat Petra in die periode, in Epe, toekeek terwijl er groepsseks werd gedaan. Petra was nog niet eens geboren, Jolanda en Wouter waren toen net verloofd!

Bert: Zo werd het mij onder de neus gewreven.

Rechter: U weet wat Rob heeft verklaard over seksfuiven.

LEES MEER

In de jacht op de moordenaar van de Belgische Annick van Uytsel zet de politie een bijzonder opsporingsmiddel in: geluidsfragmenten van telefoongesprekken. Annick verdween toen ze ‘s avonds laat alleen naar huis fietste. Het laatste signaal van haar mobiel werd aangestraald door de telefoonmast op de foto. Dat heeft overigens niet directe te maken met de geluidsopnames, die zijn gemaakt van iemand die de politie belt. De fragmenten staan hier

De laatste keer dat ik er hier iets over schreef was op 13 mei

Ik heb er nog een reportage over, maar ik heb nu geen tijd meer die online te zetten. Komt nog. Morgen of zo.

                                                                     *

Het zal een rustig weekendje worden: de criminelen trekken naar de sneeuw, ze zijn niet zo dol op carnaval. Veel te gevaarlijk. En wie treffen ze daar, op de besneeuwde berghellingen van Oostenrijk, Zwitserland en Frankrijk? Advocaten. Die nemen het er in deze tijd van het jaar vaak ook even van. In het zuiden heb je rond deze tijd sowieso niks te zoeken. Een paar jaar geleden kwam ik op een carnavalsmaandag op het politiebureau in Heerlen. De deuren waren open, maar er was in geen velden of wegen een woordvoerder of bode te bekennen. Wel hingen overal slingers.

Het blijft voor een noorderling een merkwaardig gebeuren. Ik herinner me ook nog een carnavalsmaandagmiddag in Stampersgat. Het was behoorlijk koud, de straten waren leeg, maar wel hier en daar versierd. Af en toe zag je een paar kinderen of verklede ouders huiverend naar een feestzaaltje lopen. Laten we zo zeggen: ik kreeg niet direct de behoefte aan te sluiten bij de polonaise (of doen ze dat tegenwoordig niet meer?)

Vraag me nog wel af: merken onze getraliede vrienden onder de rivieren nog iets van het alaaf-gebeuren?

Over advocaten en criminelen op wintersport: het is niet wat men denkt. De advocaten gaan naar de ‘gewone’ locaties, de criminelen glijden op de eerste rang en zitten in de duurste hotels. Wintersport is een van de mooiste manieren om zwart geld sneeuwwit te maken (al is dan niet meer van hun). En er zijn meer buiten-Europese ski-gebieden dan je zo denkt.

Komt natuurlijk de vraag: wat moest jij op carnavalsmaandag in Stampersgat? Ik heb het even nagekeken: ik was op weg naar Wemeldinge, in Zeeland. Een oud-plaatsgenoot van mij, Klaas Bisschop uit Rouveen, was tegelijk met twee jongens uit Zeeland, Marcel en Jacco, tijdens een duikvakantie op de Filipijnen spoorloos verdwenen. Klaas woonde in dezelfde flat als een goede collega van mij. En die collega woonde in Stampersgat. Duidelijk? De reportage heet Verdwenen in het paradijs

                                                                              *

Het raadseltje van gisteren houd ik nog maar even warm, het is lastiger dan men denkt. De vraag is: wat is het verband tussen wat er gebeurt als je hier klikt en het boek over Thea Moear? Een kleine hint: het heeft iets te maken met degene voor wie dit lied geschreven is. Een hele mooie meid. Hans van Eijck moet haast verliefd op haar zijn geweest. Wat ook weer wordt betwijfeld. Wie het verband als eerste goed raadt (direct betrokkenen uitgesloten!) krijgt het boek gratis! Als het goed is komt het boek in april uit.

Bij het uitzoeken van wat dingetjes hieromtrent zag ik dat de zanger van de Tee Set, Peter Tetteroo, in 2002 al overleden is. Ik zal het toen zeker hebben opgemerkt, maar het was me niet bijgebleven.

Update 19.00 uur:

Over Jesse R. en Rick Holshuijsen komen verschillende berichten binnen. "Volgens mij is die Holshuijsen ook een keer betrokken geweest bij een schietpartij waar iemand in zijn been is geschoten en dat been is later geamputeerd." Een ander meldt, vanuit het gevang, dat hij zich niet kan herinneren Jesse ooit met een bodyguard te hebben gezien. Terwijl hij ‘m toch behoorlijk goed kent. Klopt, bedoeld was dat hij lijfwacht was van Greg R., de vader van Jesse. Hij zou de naam van Greg op zijn rug hebben getatoeeerd.

Zou dat nou toeval zijn? Jesse R. is amper terug in het vaderland (afgelopen donderdag) of er is al weer een liquidatie. Als we ervan uitgaan dat de handgranaat in cafxc3xa9 Familia inderdaad voor gewezen freefighter Rick Holshuijsen (44) bestemd was. Wat volgens mij verder niemand weet – althans, ik heb het nog niet gelezen – is dat Holshuijsen lijfwacht was van Jesse R. Zou een motief kunnen zijn. Toch? In de loop van de dag hoop ik nog wat meer gegevens te krijgen. Hoorde ook nog een ander opmerkelijk verhaal over iets uit zijn verleden, maar dat moet nog even onder ons blijven: de concurrentie ligt immers altijd op de loer! Bijgaande foto heb ik even geleend van www.crimesite.nl dat uiteraard ook het nodige bericht over deze zaak.

                              *

"In Nederland gebeurt alles vijftig jaar later dan in de Verenigde Staten." Dat schiet me nog wel eens te binnen. Over het televisie-aanbod, de claimcultuur, het anti-roken, hoe lang duurt het nog voor ook wij een tweepartijenstelsel krijgen? Maar vooral natuurlijk als het gaat over criminaliteit. Gisteren was in Alkmaar een rechtszaak over een moord die wij ons dertig (twintig, tien?) jaar geleden hooguit in de VS konden voorstellen. Op 30 april 2007 reed Emiel T. (37) uit Bovenkarspel. in Zwaagdijk-Oost de 16-jarige Pascal Keijzer met opzet dood. Een getuige zag hoe een blauwgrijze Chevrolet Beretta een paar keer over een jongen heenreed. Bestuurder Emiel T. en zijn maat Michel van B. hadden T.xe2x80x99s vaste drugsdealer, Pascal, even daarvoor opgepikt.

Het verslag in het Algemeen Dagblad:

"T. zou nog een appeltje te schillen hebben gehad met Pascal, omdat de jongen hem versneden cocaxc3xafne had geleverd. De mannen stoppen op de Parallelweg. Daar trekt T., volgens justitie, Pascal uit het raam naar buiten. Wat er vervolgens gebeurt, is onduidelijk, omdat de verdachten elkaar tegenspreken. Volgens Van B. roept Pascal: xe2x80x98Genade, genade, ik geef het je welxe2x80x99. Als het stil is, ligt de jongen in de berm met een negen centimeter diepe steekwond in zijn hals. Hij leeft nog. Van B. graait vervolgens drugs en geld uit Pascals zakken. Daarna rijdt T. een paar keer over Pascal heen, tot hij een andere auto ziet. Het duo spurt weg om de rest van de avond in de coffeeshop te blowen.

‘Ik krijg er gewoon een kick van,’xe2x80x99 zou T. daar hebben gezegd. Volgens getuigen had hij al eens gezegd dealertjes te willen xe2x80x98rippenxe2x80x99 en te overrijden: ‘Dan rip ik ze voor een paar pakjes en rijd ik ze dood.’"

En die andere ‘vijftig-jaar-later-ervaring’ was toen ik Arnold Karskens bij Pauw & Witteman hoorde over de bombardementen door het Nederlandse leger in Afghanistan. Hebben wij nu ons eigen Vietnam?

                                                      *

Een uitermate curieus bericht op een nieuwspagina van het Algemeen Dagblad: vrienden van Nina Brink vegen de vloer aan met een artikel in de Telegraaf van 26 januari. Maar is het een advertentie? Staat er niet bij. Om het bericht te lezen, klik op het tekstblok links. Rechts is te zien hoe het bericht op de krantenpagina staat. Het lijkt mij dat de mededeling nuttiger zou zijn voor de Telegraaflezers, maar die krant zal deze tekst ongetwijfeld niet vrijwillig plaatsen.

Het bericht staat ook in de Volkskrant, maar ik heb alleen een online-abonnement, ik kan niet lezen wat erboven staat, het is wel duidelijk dat het geen redactionele tekst is. En gisteren in NRC, als ‘Ingezonden mededeling’. Als je het artikel in de Telegraaf bekijkt bekruipt je (mij) de vraag: is deze ingezonden mededeling geheel op vrijwillige basis en eigen initiatief tot stand gekomen, of hebben betrokkenen een hint gekregen?

Het gaat dan om het forensisch onderzoeksbureau 4itrust. De ondertekenaars van het stuk zijn medewerkers van dit bedrijf. Nina was betrokken bij een doorstart, de ondertekenaars zeggen nu dat ze niks negatiefs over haar hebben gezegd. De Volkskrant schrijft dat het ‘opmerkelijk is dat de foto bij het artikel is gemanipuleerd. Het trio poseerde voor een witte muur.Op de foto bij het stuk hangt een portret van Brink achter hen aan de muur. De Telegraaf gaf dinsdag in de krant toe dat dit beeldelement was toegevoegd.’

Dat is niet zo opmerkelijk, het staat er ook gewoon onder: "Gexc3xabnsceneerde foto." De link naar het stuk uit de Telegraaf staat hier

"Drie mannen zijn vanoc htend even over half zeven een huis aan de Stibbe in Nieuwkoop binnengedrongen," meldt het Algemeen Dagblad. "De drie bedreigden de 19-jarige bewoner met een vuurwapen en eisten geld. Uiteindelijk zijn de daders er met een onbekend bedrag en de auto van het slachtoffer vandoor gegaan. Bij de overval is de bewoner gewond geraakt aan het gezicht. De auto is rond 11.00 uur teruggevonden op de Oostkanaalweg in Aarlanderveen ter hoogte van het kruispunt met de N207. De politie zoekt getuigen die de mannen uit de auto hebben zien stappen."

Wat het interessant maakt: het zou gaan om het huis van Johan Woudstra, die bijna een jaar geleden in Venezuela is vermoord. Een vorig bericht over die raadselachtige moord op Island Margarita staat hier

Wit geld kennen we allemaal. Zwart geld: sommigen. Maar bruin geld? Mijn tipgevers komen uit alle hoeken en gaten van de samenleving, nu maakte iemand mij attent op een persberichtje van het Ministerie van Financixc3xabn.

"De Douane Schiphol heeft eind vorig jaar in samenwerking met de FIOD-ECD een vrouw aangehouden die 90 bollen met geld had geslikt. In totaal smokkelde de vrouw circa 350.000 euro. De Argentijnse vrouw werd gecontroleerd kort voor ze aan boord wilde gaan van een vliegtuig naar de Dominicaanse Republiek. In haar rugzak trof de douane xc3xa9xc3xa9n bol aan, bedoeld om te slikken, gevuld met geld. Verder werden nog acht bollen op haar lichaam gevonden. Verder bleek de vrouw nog eens negentig bollen geslikt te hebben. De meeste bolletjes bevatten zeven briefjes van 500 euro. De totale waarde bedroeg circa 350.000 euro."

De vrouw is aangehouden op verdenking van witwassen…

Een berisping voor advocaat Bram Moszkowicz. Ik heb zelden de behoefte de beste man te verdedigen, maar in dit geval… Je zal maar zo’n clixc3xabnt hebben. Neseth T. heeft zijn ex-vrouw op gruwelijke wijze afgeslacht. Jaloezie, bezitsdrang, in combinatie met een gestoorde persoonlijkheid. Maar zo iemand heeft ook recht op een advocaat. Moszkowicz zal de dag betreuren dat hij deze klus aannam, maar xc3xa9xc3xa9n ding moet gezegd: Neseth T. is zxc3xa9xc3xa9r volhardend. En tijdrovend. En lastig. Kom daar maar eens van af, ik weet zelf hoe moeilijk dat was met deze man.

Voor een advocaat is er aan zo’n zaak weinig eer te behalen. Je zou eens moeten uitrekenen hoeveel geld deze querulant de samenleving inmiddels heeft gekost, alleen door de klachten die hij allemaal heeft ingediend. Het is op z’n minst zuur dat het Hof van Discipline zo iemand ook nog deels gelijk geeft. Een berisping is vervelend voor een advocaat, maar in dit geval zullen degenen die van de hoed en de rand weten Moszkowicz niet veel euvel duiden.

Meer hierover: zie de berichten van gisteren.

                                                               *   

Dinsdag=bepsterdag. Op www.bepster.com staat vanaf nu mijn nieuwe wekelijkse column. Dit keer gaat het over ‘Boer zoekt vrouw. Bah.’ Bevat tevens een tip voor een nieuw EO-programma, gebaseerd op het boerenbedrog, eh, boerensucces. Een datingprogramma voor vrijgezelle predikanten, onder de titel: ‘Herder zoekt zich lam.’

                                                *

Bij de rechtbank in Zwolle speelt een proces tegen Nigerianen die worden verdacht van mensensmokkel. Minderjarige vrouwen werden via asielzoekerscentra in Nederland doorgesluisd naar andere landen, waar ze te werk werden gesteld in de prostitutie. De meisjes waren in hun thuisland bewerkt door voodoo-priesters. Als ze niet meewerkten, zouden er de meest vreselijke dingen gebeuren. Wij geloven niet in die onzin (toch? Behalve kijkers naar SBS). Maar die meisjes helaas wel en hen kun je dat moeilijk kwalijk nemen.

Het echte schandaal is dat men bij justitie drommels goed op de hoogte was van deze praktijken. Ik heb er zelf een jaar of tien geleden nog een reportage over gemaakt. Maar de opvang van asielzoekers was in handen van halfzachte politici en goedbedoelende geitenwollen sokken, die het onder hun onvoorstelbaar naxc3xafeve ogen zagen gebeuren maar niks deden. Ook wat dat betreft is er niet veel nieuws onder de zon.

De reportage over Nigeriaanse voodoo-hoertjes in Nederland, uit 1999, staat hier

Update 20.45 uur:

Op de website van de Telegraaf:

"Jesse R. probeerde lange tijd te voorkomen dat hij zou worden uitgeleverd. Hij trouwde in Marokko ondermeer met een Marokkaanse. Afgelopen dinsdag werd hij echter door een team rechercheurs opgehaald uit Rabat. Het Openbaar Ministerie bevestigde gisteren de uitlevering. Jesse R. is vrijdag voorgeleid aan de rechter-commissaris. Volgens officier van justitie Hanneke Festen mag de verdachte op geen enkele manier contact met de buitenwereld."

Dat is ja komisch: als het OM het gisteren al bevestigde, waarom stond dat vanmorgen dan nog niet op de site maar pas vanavond? Terwijl ik er vanmorgen wel al melding van maakte. Of zou het daar zo slordig gaan dat John van den Heuvel een bericht maakt voor de krant van morgen en dat ze dat zonder te kijken op de site flikkeren? Erg alert zijn ze daar trouwens toch al niet: ik heb ook nog steeds geen antwoord op de vraag waarom ik de krant met mijn mobiel niet online kan lezen.

                                                *

De 22-jarige Els C. uit Ternat, de enige verdachte voor de parachutemoord op Els Van Doren uit Ranst, is vandaag vrijgelaten, maar ze moet zich ter beschikking houden van de onderzoekers, ze moet alle contact vermijden met personen die in het dossier genoemd worden en ze moet ook alle contact vermijden met personen uit het valschermmilieu. Sinds 17 januari 2007 zat ze in voorhechtenis voor de moord op haar collega-parachutiste. Beide dames hadden een verhouding met een Nederlands lid van de springclub. Jaloezie zou Els C. ertoe hebben gedreven de parachute van haar liefdesrivale te saboteren, waarna deze te pletter sloeg. (foto links: Els C. wordt naar de raadkamer vervoerd, foto rechts: slachtoffer Els Van Doren)

                                                          *

In Nederland heeft het Hof van Discipline vandaag uitspraak gedaan in de zaak tegen Bram Moszkowicz. Een voormalig clixc3xabnt heeft een hele serie klachten tegen hem ingediend. Onterecht, volgens Moszkowicz zelf. Eerder gaf de Amsterdamse raad van discipline de ontevreden clixc3xabnt gelijk. Moszkowicz zou zijn clixc3xabnt nooit een gespecificeerde rekening hebben gestuurd. Hij kreeg daarvoor "een enkele waarschuwing" maar daar nam de klant geen genoegen mee. Hij is zowel door de rechtbank als in hoger beroep veroordeeld voor de moord op zijn vrouw en beschuldigt Moszkowicz er onder meer van dat hij bij de behandeling van zijn rechtszaak in 1999 en 2000 nooit zelf aanwezig was. Moszkowicz gaf toe dat vervangers voor hem hebben waargenomen, maar dat hij bij de behandeling in hoger beroep wel steeds aanwezig was.

De klager beweert ook dat hij 280.000 gulden heeft betaald. Moszkowicz zegt dat hij met de man vooraf de afspraak gemaakt dat hij van hem 16.000 gulden zou krijgen. Veel te weinig voor het werk dat hij voor hem heeft verricht.

Het Hof acht meer klachten gegrond dan de Raad. ‘Deels gegrond’ is de klacht dat Moszkowicz bij de rechtbank geen enkele keer zelf aanwezig was. Ook gegrond: onvoldoende overleg met clixc3xabnt gevoerd. De klacht dat Moszkowicz geen gespecificeerde rekeningen had gestuurd en die eerder door de raad van discipline gegrond was verklaard, blijft ook in hoger beroep overeind. De betaling van 280.000 gulden acht het Hof niet bewezen, wel dat hij geen gespecificeerde rekeningen had gestuurd.

Het gaat om een clixc3xabnt van Turkse afkomst, Neset T., die veroordeeld is voor de moord op zijn ex-vrouw. Hij ontkent te hebben gehandeld uit eerwraak.

Het verbaast mij enigszins dat de klachten zijn gehonoreerd. Ik heb zelf ook het een en ander te stellen gehad met die meneer T. Laten we zo zeggen: als ik advocaat was, had ik ‘m liever niet als klant. Op 6 maart 2006 schreef ik er het volgende berichtje over:

"Advocaat Bram Moszkowicz heeft mijn zaak jarenlang in de doofpot gestopt, in opdracht van de AIVD. Terwijl ik hem honderdduizenden euro’s, van mijn drugsgeld, heb betaald. Hij heeft bewijzen verdoezeld, de deken van de advocaten weet ervan. Hij zegt: deze man hangt."

Deze op zichzelf schokkende mededelingen kreeg ik via een telefoontje uit de gevangenis. De beller reageerde op het artikel in Nieuwe Revu over de zaak-Holleeder. Het zal niemand verbazen dat Moszkowicz zwart betaald is. En het gaat ook om staatsgeheimen.

Tja. Het telefoontje kwam binnen via het secretariaat van Nieuwe Revu. "Ik heb die man weer aan de lijn. Jij hebt hem toch vaker gesproken?" Er was geen ontkomen aan, ik heb het maar even aangehoord, ik wist alleen niet meer waar hij precies voor zat: een dubbele moord of een gewone. Ik kon me nog wel herinneren dat Panorama-collega Gerard Trentelman een reportage over de man had gemaakt.

Gerard wordt weer kwaad als hij eraan terugdenkt. Hij had veel moeite gedaan er een goed verhaal van te maken, maar uiteraard kon hij niet helemaal om de negatieve aspecten heen met als gevolg dat de man, Neseth T., het toch ‘een kutverhaal’ vond en vervolgens allerlei andere journalisten benaderde met zijn verhaal. Waar – voorzover ik weet – niemand meer serieus op ingegaan is. Neseth T., een Turkse man, had zijn Turkse vrouw op een afgrijselijke manier vermoord, met een mes. Daar kon hij moeilijk omheen, maar in zijn visie was het haar eigen schuld omdat ze geheime contacten onderhield met de politie (vandaar het ‘staatsgeheim’).

Het is allemaal onzin, de man lijdt aan achtervolgingswaan, maar zo iemand kost onze rechtsstaat wel heel veel tijd en geld, door alle procedures. Volgende week belt hij weer."