Update 13.15 uur:
Is het maandagmiddag, blijk ik alweer twee afleveringen van Henk Strootman te hebben gemist! Hij heeft ook aandacht besteed aan die rare ontvoeringszaak van de familie Videler op Isla Margarita. Schrijft hij hier over. In zijn laatste column tipt hij de moord op Isabelle Pongs in Landgraaf even aan. Daar hoorde ik pas ook iets over, dat de politie daar in eerste instantie een ongelooflijke blunder mee heeft begaan, ze hebben de daders op een suffige manier over het hoofd gezien, het was allemaal veel dichterbij dan ze dachten.
Maar had ik daar nou al iets over geschreven? Ik kan het niet vinden en ik weet ook niet meer precies hoe het zat. Ik begrijp van Henk Strootman dat de aangehouden verdachten vrijgelaten zijn omdat er ondeugdelijke verhoormethodes zijn toegepast. Henk vindt dat zuur voor zijn oud-collega’s. Het lijkt mij vooral zuur voor de nabestaanden, dat de moordenaars vrijuit gaan omdat de politie twee keer achter elkaar domme fouten maakt. Het schijnt daar in Limburg qua opsporing sowieso een zootje te zijn (hoor ik wel eens).
*
Voor wie het nog niet had gezien: het verslag van de zitting van maandag 8 oktober, met Paja M., staat hier Ik was van plan vandaag te gaan bunkeren, maar het komt er even niet van, misschien morgen. Er is meer in het leven dan Holleeder. By the way: is er al een t-shirt met ‘Trots Op Holleeder’?
*

Hoe heeft minister Gerda Verburg het gisteren gedaan in Peking, op de marathon? Ze is mij te snel af: ze heeft ruim een kwartier minder nodig voor een marathon dan ik, in Drenthe liep ze 3:17.
(uitslag Peking inmiddels bekend: 3.27, lijkt me goed onder die omstandigheden. Las ook nog dat Luc Krotwaar van mening is dat de mens ongeschikt is voor het lopen van een marathon)
Ik heb zelf vrijdag nog 35 kilometer gehobbeld. Je denkt wat af, tijdens het lopen. Ook over politiek. Ik kwam een bordje tegen van een kwekerij, waarbij de achternaam mij deed denken aan iemand die later in de plaatselijke politiek actief werd. Vooral lokale politiek haalt het slechtste in de mens naar boven. Ik zat enige tijd met die persoon in een bestuurtje (van Veronica). Breek me de bek niet open.
In de Zwolse Courant, aka de Stentor, stond zaterdag ook een woestmakend verhaal over politiek. Over het boek ‘De Val Van Een Burgemeesterxe2x80x99 door journalist Boudewijn Warbroek. Het gaat over burgemeester Alex Bolhuis van Raalte en de commissaris van de koningin in Overijssel, Geert Jansen. Hele foute mannen, die elkaar dekken en tot in Den Haag gedekt worden.
Het begint in 2003, als commissaris Jansen op een mooi perceel in Heino, gemeente Raalte, in afwijking van de geldende rexc2xadgels, een huis wil laten bouwen. Het gemeentexc2xadbestuur wil er wel aan meewerken. Hoeft niemand van op te kijken, leer mij die Veluwse dorpspolitici kennen, die doen niet anders. Gelukkig waren er in dit geval de SP en de Zwolse Courant, en de commissaris droop met de staart tussen de benen af.
Diezelfde commissaris Jansen is verantwoordelijk voor het debxc3xa2cle met de burgemeester van Raalte, Alex Bolhuis. Bolhuis was wethouder in Apeldoorn en speelde daar een dubieuze rol bij een paar uitermate onfrisse zaakjes. Commissaris Jansen had dat moeten melden aan de vertrouwenscommissie toen Bolhuis solliciteerde naar de functie van burgemeester in Raalte. Dat deed hij dus niet, integendeel: toen er het een en ander uitlekte had de boodschapper het gedaan. Uiteindelijk moest Bolhuis opkrassen, maar de commissaris lijkt er nog weinig van te hebben geleerd. Hij zit nog, gedekt uit den hoge.
Ik heb het boek nog niet gelezen, maar dit is wat ons drijft: zulke foute mannen ontmaskeren. Als gezegd: lokale en ook regionale politiek brengt het slechtste in de mens naar boven, vooral omdat er op die niveaus te weinig controle is. Gelukkig is er soms een regionale krant die gaat blaffen.
*
Bij SBS begon gisteravond de serie ‘Gevangen in het buitenland’. Om menig reden interessant, leer mij de ma(a)k(st)ers kennen. In een stukje vooraf las ik iets over Astrid, een moeder van vier volxc2xadwassen kinderen, oma van drie kleinkinderen, en haar dochter Edith, die al sinds de arxc2xadrestatie van haar moeder voor vrijxc2xadlating vecht. Edith weet het zeker: mams is naxc3xafef geweest, Astrid ging vol goede bedoelingen naar Ecuador, om te kijken of ze daar een weeshuis kon opzetten. Op straat kwam ze een man met zijn verwaarloosde kinderen texc2xadgen. Ze bood aan nieuwe kleren te regelen, en als dank kreeg ze van de vader flesjes bodylotion. Geprexc2xadpareerd met drugs, bleek toen Asxc2xadtrid op het vliegveld uit de rij werd geplukt. Edith: "Mijn moexc2xadder gelooft erg in de goedheid van de mens. Ze is gebruikt als afleixc2xadding, opgeofferd. De kleine wordt gepakt, de grote loopt door."
Tja. Hier moeten wij van de afdeling misdaad eigenlijk een beetje om lachen (of huilen). Dit is onzin uit tv-series en foute boekjes. Er wordt maar heel weinig onschuldig gezeten. Maar de twijfelgevallen zijn wel het leukst. Zie eventueel: Adriana’s trip naar Trinidad