Maandag 6 augustus: Ina Post

Een paar maanden geleden was er een merkwaardige actie op Aruba: huiszoeking bij de familie Van der Sloot en de gebroeders Kalpoe. Ik wilde het toen niet verklappen, om het onderzoek niet in de wielen te rijden, maar het was wel duidelijk dat dit een trucje was om afluisterapparatuur aan te brengen. Joran, verdacht van betrokkenheid bij de vermissing van Natalee Holloway, zou een weekje op Aruba doorbrengen. Helaas, hij kwam niet en alle moeite was vergeefs. Henk Strootman schrijft erover op zijn web-log. En over die andere bekende vermissing, Maddie McCann. Wel zo makkelijk, hoef ik het niet te doen. Henk staat hier

                                                                         *

Gerechtelijke dwalingen gaan er tegenwoordig in als (Deventer) koek. Nieuwe Revu heeft deze zomer een serie ‘Zomermisdaden’ waarvan ik er xc3xa9xc3xa9n heb gemaakt (over Carina Reid, komt nog wel een keer online). Stan de Jong had als onderwerp gekozen de veroordeling van Ina Post.

Sprak mij natuurlijk erg aan. Ik heb destijds het eerste verhaal over Ina Post gemaakt, voor Panorama. Het was toen nog niet zo ‘in’, die gerechtelijke dwalingen. Het heeft ook wel wat moeite gekost dat verhaal rond te krijgen, er was veel scepsis. Ik was benaderd door iemand van het Leger des Heils, die overtuigd was van Ina’s onschuld.

Nadat ik het hele verhaal had aangehoord, was ik tot de conclusie gekomen dat hier sprake was van onrecht, maar het was ook duidelijk: er was niets tegen te doen. Behalve dan haar verhaal te publiceren. Het heeft me altijd wel beziggehouden, maar de macht van de pers is in dit soort zaken toch vrij beperkt. Met ‘de Twee van Putten’ was het van hetzelfde laken een pak, maar wat kun je meer doen dan er een aantal keren over schrijven. Uiteindelijk is het bij Peter de Vries terechtgekomen (met een bemiddelend rolletje van mij), maar zonder diens niet aflatende inspanningen waren Die Twee nimmer vrijgekomen, dat staat voor mij als een paal boven water.

Even tussendoor: de foto’s met tekst, van rechercheurs die ‘de zaak-Post’ hebben gedraaid, heb ik een keer gemaakt van een documentaire, ik denk van Twee Vandaag, maar ik kan het zo niet meer terughalen. Dit zijn die rechercheurs die Ina tot haar ‘bekentenis’ hebben gedwongen.

Stan de Jong brengt in zijn Ina-Post-verhaal iets naar voren dat tot nu toe weinig aandacht heeft gekregen. Twee jaar vxc3xb3xc3xb3r de moord waarvan Ina wordt verdacht (Kolstee) was het stoffelijk overschot van een andere bewoonster van de bejaardenflat in Leidschendam aangetroffen: mevrouw Veira. Het vertoont frappante overeenkomsten met die van Kolstee. Er zijn geen sporen van braak en er worden gestolen cheques gexc3xafnd. De dief (en wellicht moordenaar) moet iemand zijn geweest die goed de weg wist in haar woning.

"Wanneer de nabestaanden van Veira van de moord op mevrouw Kolstee horen, stellen zij de politie dan ook meteen op de hoogte. En wat blijkt? Het handschrift op de bij Veira gestolen cheques en die bij Kolstee zijn xe2x80x98met een zeer hoge graad van waarschijnlijkheidxe2x80x99 van dezelfde persoon! Fantastisch nieuws natuurlijk voor de politie, want de hoogst verdachte Ina Post kan nu ook nog eens gelinkt worden aan het ontvreemden van cheques bij een andere bejaarde en misschien wel aan een tweede moord of doodslag. Zoxe2x80x99n buitenkansje laat je als rechercheur uiteraard niet lopen. Bovendien kan men de oude zaak van mevrouw Veira eindelijk oplossen. Maar er gebeurt wonderlijk genoeg helemaal niets met deze informatie."

Wie er meer over wil weten: het hele artikel staat op de site van Stan de Jong (hier)

Afgelopen jaar heb ik nog een stukje over Ina Post gemaakt, voor Panorama Verdacht. Over ‘de eerste dag’: gedetineerden die na lange tijd voor het eerst weer in de buitenwereld komen.

Wie? Ina Post(49)

Veroordeeld: wegens moord op bejaarde vrouw. Panorama besteedde destijds als eerste aandacht aan wat inmiddels algemeen wordt erkend als een gerechtelijke dwaling

Wanneer? Van 1986 tot 1990

Eerste indruk: ik dacht dat heel Nederland uit stoplichten bestond. Als er niemand bij me was geweest, was ik zo onder een auto gelopen. Ik vond de mensenmassa heel bedreigend en ik had het gevoel dat op mijn voorhoofd te lezen stond waar ik vandaan kwam. De eerste dag heb ik helemaal ontdaan bij mijn moeder thuis gezeten. Ik durfde eerst niet in de auto te rijden en in de stad was ik bang om te verdwalen.

Meest gemist: dat je kunt niks zelfstandig kunt beslissen. Je krijgt eten voor je neus en of je lekker vindt of niet, dat is het. Ik heb vooral een gewone bruine boterham met roomboter en rookvlees het meest gemist. Het brood in de gevangenis is van zeer minne kwaliteit, het eten smaakte me niet. Het is ook wat je gewend bent. Voor de verslaafden die toch al niet voor zichzelf zorgden ligt het misschien anders, maar ik was een gewoon burgerleven gewend met verse groente, warm eten en gezond brood.

Veranderingen: ik vond het heel vreemd dat je geld uit de muur kon halen en dat alle grammofoonplaten verdwenen waren. Toen ik erin ging kocht je nog platen, toen ik eruit kwamen waren er alleen nog cdxe2x80x99s. Ik heb in de gevangenis nog wel iets meegekregen van de beginnende computertijd, maar het was toen nog niet zo dat iedereen er al xc3xa9xc3xa9n had, dat was toen nog meer in de werksfeer.

                                                                *

Tja, Marleen. Dat was niet zo moeilijk (dankzij de ‘eigenschappen’ van de foto). Maar de ware herkenning is nog niet tot stand gekomen. Werpt deze tweede foto meer licht op de zaak? Ik kan ook nog wel melden dat ze per dag meer criminelen spreekt dan ik.