Dagboek van zaterdag 25 november

"Op de beelden is te zien hoe de vrouw voor haar leven vecht." De doodssprong van parachutiste Els Vandoren (foto links) is gefilmd. Nadat eerst de hoofdparachute dienst weigert, blijkt ook het reservevalscherm dienst te weigeren. De ervaren parachutiste, moeder van twee kinderen, stort met een snelheid van 200 km/u in een achtertuin in Opglabbbeek (foto rechts). Zal ze in die laatste minuten hebben beseft dat er iemand was die het op haar leven had gemunt?

Het staat wel vast dat er met haar parachute is geknoeid, door iemand die er veel verstand van had. Het treklint van de hoofdparachute was doorgesneden, het koordje van de reserveparachute was onbereikbaar. Het moet gebeurd zijn in het para-centrum, kort nadat ze al een sprong had gemaakt. Uit de filmbeelden blijkt dat er dingen wegspringen die mogelijk met de sabotage te maken hebben. Daar wordt nog naar gezocht, vooral in de omgeving waar ze is neergestort (foto rechts).

Er zijn twee mogelijkheden: of het was een vergissing en de dader had het verkeerde valscherm, of het was inderdaad voor Els bedoeld. Dat laatste is het meest waarschijnlijk en dan zal het ongetwijfeld iemand in de relatiesfeer zijn, al is daar op dit moment nog geen duidelijkheid over. Vanmorgen om tien uur is ze gecremeerd. De familie vermoedt dat de moordenaar gezocht moet worden in het parachutistenwereldje. De foto links komt van een videofilm die gemaakt is in Gap, waar Els meedeed aan het WK, een van haar laatste wedstrijden voor haar club, ze wilde zich toeleggen op een andere vorm van springen, free-style.

Over de persoonlijke omstandigheden van het slachtoffer wordt weinig vermeld. In Belgische kranten worden drie verschillende leeftijden genoemd: 32, 37 en 38 jaar.

Ik ben al een hele tijd aan het zoeken naar een artikel van een jaar of tien geleden: toen is er in Duitsland op een vergelijkbare manier een parachutist of parachutiste vermoord, door een jaloerse ex. Het zou ergens op mijn harde schijf moeten staan, maar de zoekfuncties reageren nog niet. Ik kwam wel een ander verhaal tegen, over een Engelsman, die ook op zo’n manier te pletter viel.

                                                    *******

Geweldige uitzending van Tros Vermist, gisteravond. Complimenten voor Loes Leemans, de drijvende kracht achter het programma, ik denk dat het vooral aan haar te danken is dat Marion Jacobse (foto rechts) exclusief en eenmalig hier het verhaal over haar zo lang vermiste zus Monique vertelde. In elk geval hebben we nu eindelijk ook een fatsoenlijke foto van Monique. Jammer dat ze niet even het gebouw in Utrecht noemde waar Marion als kunstenares in levensgrote letters ‘Ik hou van jou’ liet plaatsen, nog voordat ze de boodschap dat Monique nog leefde wereldkundig kon maken. Weet iemand waar dit is?

Er is al veel over geschreven, ik ben zelf nog steeds tamelijk verbijsterd, er is destijds toch door menig deskundige zonder veel twijfel vastgesteld dat Monique dood was. Wel heel treurig: haar moeder verhuisde naar Amerika in de hoop dat de weggelopen dochter op een dag zomaar haar keuken binnen zou komen. Toen vastgesteld was dat Monique dood was, keerde ze terug naar Nederland. Monique weigert dna af te staan, uit angst dat de pers achter haar verblijfplaats zal komen. Daar hoeft ze helemaal niet bang voor te zijn: ook zonder dat dna wordt ze heus wel opgespoord.

Rob Hendriks, schrijver van een boek over Marjo Winkens, acht het zeer goed mogelijk dat zij het onbekende lijk is (zie reacties dagboek van gisteren). Een andere naam die in dit verband steeds wordt genoemd, is Henny Maas. Ik moet het nog even nakijken, maar volgens mij heb ik vooral over Henny Maas nogal veel uitgezocht, ooit. Seriemoordenaar Willem S. werd (en wordt) verdacht van de moord op haar: hij was de laatste die haar in leven zag, had een raar soort afspraakje met haar. Zoek ik nog even op.