misdaadjournalistblog

De kruitdampen van de oorlog in de Amsterdamse onderwereld zijn nog niet opgetrokken of een nieuw strijdtoneel dient zich aan: de hoerenbuurt aan de Achterdam in Alkmaar. Het ziet er naar uit dat twee groepen hier een strijd op leven en dood gaan uitvechten. Het om vele redenen opmerkelijke bezoek van Willem Holleeder aan top-crimineel Mink K., in de gevangenis in Scheveningen, moet ook in dit rosse licht worden gezien. Aktueel sprak met Mink die zich vooral opwindt over het bericht dat zijn oude boezemvriend Stanley H. hem op de dodenlijst heeft gezet.

(reportage uit november 2006)

"Het gaat hier donderen," zeggen insiders uit het Alkmaarse rosse circuit.

LEES MEER

Terwijl HJK voor ongetwijfeld "geheime activiteiten" waar hij vast "later op zal terugkomen"  in de Cariben vertoeft, zal ik zo nu en dan een stukje aan dit log toevertrouwen. Misschien zal niet iedereen dit toejuichen (HJK heeft wel erg veel fans!), maar die moeten maar zo denken: een log waar twee weken lang geen letter aan wordt toegevoegd is ook niet alles. Op dit moment ontbreekt het me even aan tijd om een uitgebreide bijdrage te leveren (deadline Aktueel, borrel van de zaak, etentje van de zaak etc.) maar ik heb al wel wat ideetjes. Kom ik, om het Hendrik Jan te spreken, later op terug…

Aangemaakt door Henk Strootman

To Trinidad of To Bago, dat is de vraag. Is toch nog een heel gedoe, zo’n ander land. De Haagse mevrouw die ik in de gevangenis op wil zoeken, kwam ook helemaal verkeerd terecht. Niet zo vreemd, ik had zelf per ongeluk ook een hotel geboekt op Tobago, terwijl ik naar Trinidad moest. Voor wie ‘t niet weet: Tobago is het veilige vakantie-eiland (dit jaar nog maar zes moorden), Trinidad is het gevaarlijke werk-eiland (dit jaar al 340 moorden, op een bevolking van 1,3 miljoen). Van een drugssmokkelaar(ster) meer of minder kijken ze daar niet op: vorige week zijn er weer twee Nederlandse meisjes opgepakt, er zitten nu 19 Nederlanders in Trinidad in de gevangenis. Foto links: Tobago.

Het is hier, in Port of Spain, nu kwart voor vijf ‘s middags. Met veel moeite een internetcafe kunnen vinden. Was een druk dagje, gisteren zag het er allemaal even niet zo goed uit. Bij de gevangenis stond een groep vrouwelijk personeel mij haast lachend op te wachten: you’re the man from te newspaper? Dat was nou net niet de bedoeling, ik moest eerst toestemming hebben van de ambassade en van de gevangenisdirectie. Ze gaven me weinig kans. Later op de dag verschillende autoriteiten gesproken, maar het leek een onmogelijke missie: geen verslaggevers in de gevangenis. Niet zo verwonderlijk, in Nederland mag het ook niet altijd. En ook de Suriname-reis leek lastig te worden: tot verbazing van menigeen moet je daar als Nederlander een visum voor hebben. Niet dat ze dat bij de vliegtuigmaatschappij erbij zeggen of zo, ik hoorde het toevallig van een paar Surinamers die in het vliegtuig zaten.

Dus vanmorgen om kwart over acht naar de Surinaamse ambassade in Trinidad. Voor de kosten moet je naar een speciale bank (waar je in zo’n Efteling-rij belandt), je moet een pasfoto laten maken en dan kun je terugkomen.  Viel achteraf nog mee, het is gelukt, maar het is wel een heel gedoe. Tussendoor twee keer naar de administratie van de gevangenis om te vragen of er toch nog een mogelijkheid is voor een bezoek. Misschien, maar dan moeten ze mijn paspoort hebben. Tja, da’s nou vervelend, dat ligt net even op de Surinaamse ambassade. Dus: later terugkomen. Maar uiteindelijk zegt er iemand: je kunt vanmiddag om half twee naar haar toe. (Foto rechts: Trinidad)

Ik weet nog niet waar ik het aan te danken heb, misschien ander personeel, toevallig net even niemand die wist van die verslaggever die zou komen, hoe dan ook: na een spannend halfuurtje sta ik toch nog oog in oog met de mevrouw waar het allemaal om draait.

Gisteravond heb ik Wim Rijsbergen gesproken, zo meteen is er een kampioenschap van scholen waar hij bij aanwezig is, het is nu ideaal weer voor foto’s, dus ik hoop dat ik daar nog op tijd kan komen. Het verkeer is nogal druk hier. Later vanavond heb ik nog een afspraak met mensen die mijn Haagse mevrouw goed kennen.

In het vliegtuig heb ik nog wat stukjes zitten tikken. Staan hieronder, maar zijn dus een beetje gedateerd.

                                             ********************

Ik merk dat menigeen bij het horen van Trinidad niet direct iets heeft van: o ja, dat ligt daar, veel over gehoord. Had ik zelf ook niet. Mijn eerste associatie is met het liedje van Sean Elliott, als ik het goed spel, ik tik dit in het vliegtuig en heb even geen google tot mijn beschikking. Het heet ‘Shame and scandal in the family’ en behandelt een typisch Caribisch probleem. In Trinidad wenst een jongeman te trouwen. Hij   bespreekt dit nobele voornemen met zijn vader. Die moet hem teleurstellen: ‘This girl is your sister but your mama don’t know’.

Dat gaat zo een aantal keren aan, steeds blijkt een nieuwe uitverkoren geliefde een halfzus. Ten einde raad wendt hij zich tot zijn moeder, die hem kan troosten zoals alleen een moeder dat kan: ‘Go marry that girl! Your daddy ain’t your dady but your daddy don’t know!’ Dat noem je nog eens een koekje van eigen deeg.

En verder heeft niemand minder dan Leo Beenhakker Trinidad en het bijbehorende bounty-eilandje Tobago op de kaart gezet: dit jaar deed het nationale voetbalteam onder zijn leiding mee aan het WK. De cruciale wedstrijd was tegen aartsrivaal Engeland. Ik was zelf die middag op weg naar Maastricht,  de eerste helft heb ik gezien in een dorpscafxc3xa9 ergens in Noord-Limburg, de tweede helft in een Van der Valkmotel bij Geleen. Omdat ik toen al met dit Trinidad-verhaal bezig was, was ik erg vxc3xb3xc3xb3r de Caribische broeders. En ze hielden het nog lang vol. Helaas, diep in de tweede helft sneuvelden ze alsnog.

Wim Rijsbergen was toen assistent van bondscoach Beenhakker. Dat is hem en Trinidad blijkbaar goed bevallen: Rijsbergen is er nu bondscoach. Ik heb hem al even telefonisch gesproken, ik neem aan dat er genoeg gelegenheid is om een fraai portret te schetsen van zijn avontuur in de tropen.

                                                                ***********

Stukje twee:

Onderweg zat ik mijn notitieboekjes wat na te kijken, ik kwam nog een paar aardige dingetjes tegen die ik had genoteerd bij het laatste proces in de zaak Mink Kok, xc3xa9xc3xa9n dag voor de verkiezingen. Een van de verklaringen die tegen Kok worden gebruikt, komt van een vrouwelijke getuige, wier complete naam ik niet zal noemen, laten we xe2x80x99t houden op Klein-V. Zij was een vriendin van de Belgische xtc-dokter Danny Leclere, die in 1993 werd geliquideerd. John van den Heuvel had een gesprek met haar, dat resulteerde in een opzienbarend stuk in De Telegraaf. Volgens Van den Heuvel had ze gezegd dat Mink Kok en Jan Femer de moord op drugshandelaar Jaap van der Heijden hadden gepleegd. Dat is de aanslag waarvoor Kok nu vastzit, dus dit is een vrij cruciaal punt. Die mevrouw Klein-V. heeft bij de politie ook een verklaring afgelegd, maar daarin noemt ze Kok niet in verband met die aanslag, alleen Femer. Kok speelde volgens haar een ondergeschikte rol. Volgens Adxc3xa8le van der Plas, de advocate van Kok, is die laatste uitspraak doelbewust buiten het dossier gehouden.

Mevrouw Klein-V. ontkent ook dat ze tegen John van den Heuvel heeft gezegd dat Kok ook bij de aanslag betrokken was. Kok is dus nogal boos op Van den Heuvel.
De vraag is natuurlijk: heeft die mevrouw het echt niet gezegd, of heeft John het een beetje verkeerd begrepen, of schrok ze nogal toen ze xe2x80x99t in de krant las?

Wat voor mij ook nieuw was, is dat de vriendin  van Mink in 2005 een aanbod heeft gekregen om in een getuigenbeschermingsprogramma te worden opgenomen. In ruil daarvoor zou ze natuurlijk wel xc3¡lles moeten vertellen wat ze weet. Waarbij het natuurlijk de vraag is of ze zoveel weet.

Tijdens de zitting in Rotterdam maakte advocate Van der Plas zich ook nogal boos over het uitlekken van stukken. Zo zijn gesprekken van Mink Kok tijdens het bezoek zonder toezicht afgeluisterd, met een microfoon die in het matras was verstopt. xe2x80x9cHoe kan het toch dat citaten uit die vertrouwelijke stukken wxc3xa9l in het boek van Harry Lensink staan, maar dat ik ze nog steeds niet heb gekregen?

Het gaat ondermeer deze twee citaten (uit xe2x80x98Stille Willemxe2x80x99):

Op 2 augustus 2004 zegt Kok bijvoorbeeld het volgende: xe2x80x98Nee,

luister lieverd. Ik zal vertellen wat er aan de hand is, hxc3xa8, maar het is

een lang verhaal, maar xe2x80x99t komt hier op neer: je hebt, je hebt dus nu,

heb je die ouwe, Willem Holleeder, ja, en en Dino, ja, die drie zeg

maar, okey, nou die zitten op een eiland, daar omheen staan allemaal

mensen, die willen hun allemaal dood, ja? Dat heb ik een jaar

of drie geleden ook al verteld.xe2x80x99

Op 6 september 2004 zegt hij tegen zijn vriendin: xe2x80x98Je moet xc3xa9xc3xa9n

ding niet vergeten […] Alles is in beslag genomen dus, dus volledige

administratie is in beslaggenomen. […] Ja dan heb je een probleem.

[…] Nou, wat is de strategie van de familie op dit moment…

dat we gewoon met zxe2x80x99n allen pech hebben.xe2x80x99

Terwijl HJK voor ongetwijfeld "geheime activiteiten" waar hij vast "later op zal terugkomen"  in de Cariben vertoeft, zal ik zo nu en dan een stukje aan dit log toevertrouwen. Misschien zal niet iedereen dit toejuichen (HJK heeft wel erg veel fans!), maar die moeten maar zo denken: een log waar twee weken lang geen letter aan wordt toegevoegd is ook niet alles. Op dit moment ontbreekt het me even aan tijd om een uitgebreide bijdrage te leveren (deadline Aktueel, borrel van de zaak, etentje van de zaak etc.) maar ik heb al wel wat ideetjes. Kom ik, om het Hendrik Jan te spreken, later op terug…

Aangemaakt door Henk Strootman

To Trinidad of To Bago, dat is de vraag. Is toch nog een heel gedoe, zo’n ander land. De Haagse mevrouw die ik in de gevangenis op wil zoeken, kwam ook helemaal verkeerd terecht. Niet zo vreemd, ik had zelf per ongeluk ook een hotel geboekt op Tobago, terwijl ik naar Trinidad moest. Voor wie ‘t niet weet: Tobago is het veilige vakantie-eiland (dit jaar nog maar zes moorden), Trinidad is het gevaarlijke werk-eiland (dit jaar al 340 moorden, op een bevolking van 1,3 miljoen). Van een drugssmokkelaar(ster) meer of minder kijken ze daar niet op: vorige week zijn er weer twee Nederlandse meisjes opgepakt, er zitten nu 19 Nederlanders in Trinidad in de gevangenis. Foto links: Tobago.

Het is hier, in Port of Spain, nu kwart voor vijf ‘s middags. Met veel moeite een internetcafe kunnen vinden. Was een druk dagje, gisteren zag het er allemaal even niet zo goed uit. Bij de gevangenis stond een groep vrouwelijk personeel mij haast lachend op te wachten: you’re the man from te newspaper? Dat was nou net niet de bedoeling, ik moest eerst toestemming hebben van de ambassade en van de gevangenisdirectie. Ze gaven me weinig kans. Later op de dag verschillende autoriteiten gesproken, maar het leek een onmogelijke missie: geen verslaggevers in de gevangenis. Niet zo verwonderlijk, in Nederland mag het ook niet altijd. En ook de Suriname-reis leek lastig te worden: tot verbazing van menigeen moet je daar als Nederlander een visum voor hebben. Niet dat ze dat bij de vliegtuigmaatschappij erbij zeggen of zo, ik hoorde het toevallig van een paar Surinamers die in het vliegtuig zaten.

Dus vanmorgen om kwart over acht naar de Surinaamse ambassade in Trinidad. Voor de kosten moet je naar een speciale bank (waar je in zo’n Efteling-rij belandt), je moet een pasfoto laten maken en dan kun je terugkomen.  Viel achteraf nog mee, het is gelukt, maar het is wel een heel gedoe. Tussendoor twee keer naar de administratie van de gevangenis om te vragen of er toch nog een mogelijkheid is voor een bezoek. Misschien, maar dan moeten ze mijn paspoort hebben. Tja, da’s nou vervelend, dat ligt net even op de Surinaamse ambassade. Dus: later terugkomen. Maar uiteindelijk zegt er iemand: je kunt vanmiddag om half twee naar haar toe. (Foto rechts: Trinidad)

Ik weet nog niet waar ik het aan te danken heb, misschien ander personeel, toevallig net even niemand die wist van die verslaggever die zou komen, hoe dan ook: na een spannend halfuurtje sta ik toch nog oog in oog met de mevrouw waar het allemaal om draait.

Gisteravond heb ik Wim Rijsbergen gesproken, zo meteen is er een kampioenschap van scholen waar hij bij aanwezig is, het is nu ideaal weer voor foto’s, dus ik hoop dat ik daar nog op tijd kan komen. Het verkeer is nogal druk hier. Later vanavond heb ik nog een afspraak met mensen die mijn Haagse mevrouw goed kennen.

In het vliegtuig heb ik nog wat stukjes zitten tikken. Staan hieronder, maar zijn dus een beetje gedateerd.

                                             ********************

Ik merk dat menigeen bij het horen van Trinidad niet direct iets heeft van: o ja, dat ligt daar, veel over gehoord. Had ik zelf ook niet. Mijn eerste associatie is met het liedje van Sean Elliott, als ik het goed spel, ik tik dit in het vliegtuig en heb even geen google tot mijn beschikking. Het heet ‘Shame and scandal in the family’ en behandelt een typisch Caribisch probleem. In Trinidad wenst een jongeman te trouwen. Hij   bespreekt dit nobele voornemen met zijn vader. Die moet hem teleurstellen: ‘This girl is your sister but your mama don’t know’.

Dat gaat zo een aantal keren aan, steeds blijkt een nieuwe uitverkoren geliefde een halfzus. Ten einde raad wendt hij zich tot zijn moeder, die hem kan troosten zoals alleen een moeder dat kan: ‘Go marry that girl! Your daddy ain’t your dady but your daddy don’t know!’ Dat noem je nog eens een koekje van eigen deeg.

En verder heeft niemand minder dan Leo Beenhakker Trinidad en het bijbehorende bounty-eilandje Tobago op de kaart gezet: dit jaar deed het nationale voetbalteam onder zijn leiding mee aan het WK. De cruciale wedstrijd was tegen aartsrivaal Engeland. Ik was zelf die middag op weg naar Maastricht,  de eerste helft heb ik gezien in een dorpscafxc3xa9 ergens in Noord-Limburg, de tweede helft in een Van der Valkmotel bij Geleen. Omdat ik toen al met dit Trinidad-verhaal bezig was, was ik erg vxc3xb3xc3xb3r de Caribische broeders. En ze hielden het nog lang vol. Helaas, diep in de tweede helft sneuvelden ze alsnog.

Wim Rijsbergen was toen assistent van bondscoach Beenhakker. Dat is hem en Trinidad blijkbaar goed bevallen: Rijsbergen is er nu bondscoach. Ik heb hem al even telefonisch gesproken, ik neem aan dat er genoeg gelegenheid is om een fraai portret te schetsen van zijn avontuur in de tropen.

                                                                ***********

Stukje twee:

Onderweg zat ik mijn notitieboekjes wat na te kijken, ik kwam nog een paar aardige dingetjes tegen die ik had genoteerd bij het laatste proces in de zaak Mink Kok, xc3xa9xc3xa9n dag voor de verkiezingen. Een van de verklaringen die tegen Kok worden gebruikt, komt van een vrouwelijke getuige, wier complete naam ik niet zal noemen, laten we xe2x80x99t houden op Klein-V. Zij was een vriendin van de Belgische xtc-dokter Danny Leclere, die in 1993 werd geliquideerd. John van den Heuvel had een gesprek met haar, dat resulteerde in een opzienbarend stuk in De Telegraaf. Volgens Van den Heuvel had ze gezegd dat Mink Kok en Jan Femer de moord op drugshandelaar Jaap van der Heijden hadden gepleegd. Dat is de aanslag waarvoor Kok nu vastzit, dus dit is een vrij cruciaal punt. Die mevrouw Klein-V. heeft bij de politie ook een verklaring afgelegd, maar daarin noemt ze Kok niet in verband met die aanslag, alleen Femer. Kok speelde volgens haar een ondergeschikte rol. Volgens Adxc3xa8le van der Plas, de advocate van Kok, is die laatste uitspraak doelbewust buiten het dossier gehouden.

Mevrouw Klein-V. ontkent ook dat ze tegen John van den Heuvel heeft gezegd dat Kok ook bij de aanslag betrokken was. Kok is dus nogal boos op Van den Heuvel.
De vraag is natuurlijk: heeft die mevrouw het echt niet gezegd, of heeft John het een beetje verkeerd begrepen, of schrok ze nogal toen ze xe2x80x99t in de krant las?

Wat voor mij ook nieuw was, is dat de vriendin  van Mink in 2005 een aanbod heeft gekregen om in een getuigenbeschermingsprogramma te worden opgenomen. In ruil daarvoor zou ze natuurlijk wel xc3¡lles moeten vertellen wat ze weet. Waarbij het natuurlijk de vraag is of ze zoveel weet.

Tijdens de zitting in Rotterdam maakte advocate Van der Plas zich ook nogal boos over het uitlekken van stukken. Zo zijn gesprekken van Mink Kok tijdens het bezoek zonder toezicht afgeluisterd, met een microfoon die in het matras was verstopt. xe2x80x9cHoe kan het toch dat citaten uit die vertrouwelijke stukken wxc3xa9l in het boek van Harry Lensink staan, maar dat ik ze nog steeds niet heb gekregen?

Het gaat ondermeer deze twee citaten (uit xe2x80x98Stille Willemxe2x80x99):

Op 2 augustus 2004 zegt Kok bijvoorbeeld het volgende: xe2x80x98Nee,

luister lieverd. Ik zal vertellen wat er aan de hand is, hxc3xa8, maar het is

een lang verhaal, maar xe2x80x99t komt hier op neer: je hebt, je hebt dus nu,

heb je die ouwe, Willem Holleeder, ja, en en Dino, ja, die drie zeg

maar, okey, nou die zitten op een eiland, daar omheen staan allemaal

mensen, die willen hun allemaal dood, ja? Dat heb ik een jaar

of drie geleden ook al verteld.xe2x80x99

Op 6 september 2004 zegt hij tegen zijn vriendin: xe2x80x98Je moet xc3xa9xc3xa9n

ding niet vergeten […] Alles is in beslag genomen dus, dus volledige

administratie is in beslaggenomen. […] Ja dan heb je een probleem.

[…] Nou, wat is de strategie van de familie op dit moment…

dat we gewoon met zxe2x80x99n allen pech hebben.xe2x80x99

Terwijl HJK voor ongetwijfeld "geheime activiteiten" waar hij vast "later op zal terugkomen"  in de Cariben vertoeft, zal ik zo nu en dan een stukje aan dit log toevertrouwen. Misschien zal niet iedereen dit toejuichen (HJK heeft wel erg veel fans!), maar die moeten maar zo denken: een log waar twee weken lang geen letter aan wordt toegevoegd is ook niet alles. Op dit moment ontbreekt het me even aan tijd om een uitgebreide bijdrage te leveren (deadline Aktueel, borrel van de zaak, etentje van de zaak etc.) maar ik heb al wel wat ideetjes. Kom ik, om het Hendrik Jan te spreken, later op terug…

Aangemaakt door Henk Strootman

To Trinidad of To Bago, dat is de vraag. Is toch nog een heel gedoe, zo’n ander land. De Haagse mevrouw die ik in de gevangenis op wil zoeken, kwam ook helemaal verkeerd terecht. Niet zo vreemd, ik had zelf per ongeluk ook een hotel geboekt op Tobago, terwijl ik naar Trinidad moest. Voor wie ‘t niet weet: Tobago is het veilige vakantie-eiland (dit jaar nog maar zes moorden), Trinidad is het gevaarlijke werk-eiland (dit jaar al 340 moorden, op een bevolking van 1,3 miljoen). Van een drugssmokkelaar(ster) meer of minder kijken ze daar niet op: vorige week zijn er weer twee Nederlandse meisjes opgepakt, er zitten nu 19 Nederlanders in Trinidad in de gevangenis. Foto links: Tobago.

Het is hier, in Port of Spain, nu kwart voor vijf ‘s middags. Met veel moeite een internetcafe kunnen vinden. Was een druk dagje, gisteren zag het er allemaal even niet zo goed uit. Bij de gevangenis stond een groep vrouwelijk personeel mij haast lachend op te wachten: you’re the man from te newspaper? Dat was nou net niet de bedoeling, ik moest eerst toestemming hebben van de ambassade en van de gevangenisdirectie. Ze gaven me weinig kans. Later op de dag verschillende autoriteiten gesproken, maar het leek een onmogelijke missie: geen verslaggevers in de gevangenis. Niet zo verwonderlijk, in Nederland mag het ook niet altijd. En ook de Suriname-reis leek lastig te worden: tot verbazing van menigeen moet je daar als Nederlander een visum voor hebben. Niet dat ze dat bij de vliegtuigmaatschappij erbij zeggen of zo, ik hoorde het toevallig van een paar Surinamers die in het vliegtuig zaten.

Dus vanmorgen om kwart over acht naar de Surinaamse ambassade in Trinidad. Voor de kosten moet je naar een speciale bank (waar je in zo’n Efteling-rij belandt), je moet een pasfoto laten maken en dan kun je terugkomen.  Viel achteraf nog mee, het is gelukt, maar het is wel een heel gedoe. Tussendoor twee keer naar de administratie van de gevangenis om te vragen of er toch nog een mogelijkheid is voor een bezoek. Misschien, maar dan moeten ze mijn paspoort hebben. Tja, da’s nou vervelend, dat ligt net even op de Surinaamse ambassade. Dus: later terugkomen. Maar uiteindelijk zegt er iemand: je kunt vanmiddag om half twee naar haar toe. (Foto rechts: Trinidad)

Ik weet nog niet waar ik het aan te danken heb, misschien ander personeel, toevallig net even niemand die wist van die verslaggever die zou komen, hoe dan ook: na een spannend halfuurtje sta ik toch nog oog in oog met de mevrouw waar het allemaal om draait.

Gisteravond heb ik Wim Rijsbergen gesproken, zo meteen is er een kampioenschap van scholen waar hij bij aanwezig is, het is nu ideaal weer voor foto’s, dus ik hoop dat ik daar nog op tijd kan komen. Het verkeer is nogal druk hier. Later vanavond heb ik nog een afspraak met mensen die mijn Haagse mevrouw goed kennen.

In het vliegtuig heb ik nog wat stukjes zitten tikken. Staan hieronder, maar zijn dus een beetje gedateerd.

                                             ********************

Ik merk dat menigeen bij het horen van Trinidad niet direct iets heeft van: o ja, dat ligt daar, veel over gehoord. Had ik zelf ook niet. Mijn eerste associatie is met het liedje van Sean Elliott, als ik het goed spel, ik tik dit in het vliegtuig en heb even geen google tot mijn beschikking. Het heet ‘Shame and scandal in the family’ en behandelt een typisch Caribisch probleem. In Trinidad wenst een jongeman te trouwen. Hij   bespreekt dit nobele voornemen met zijn vader. Die moet hem teleurstellen: ‘This girl is your sister but your mama don’t know’.

Dat gaat zo een aantal keren aan, steeds blijkt een nieuwe uitverkoren geliefde een halfzus. Ten einde raad wendt hij zich tot zijn moeder, die hem kan troosten zoals alleen een moeder dat kan: ‘Go marry that girl! Your daddy ain’t your dady but your daddy don’t know!’ Dat noem je nog eens een koekje van eigen deeg.

En verder heeft niemand minder dan Leo Beenhakker Trinidad en het bijbehorende bounty-eilandje Tobago op de kaart gezet: dit jaar deed het nationale voetbalteam onder zijn leiding mee aan het WK. De cruciale wedstrijd was tegen aartsrivaal Engeland. Ik was zelf die middag op weg naar Maastricht,  de eerste helft heb ik gezien in een dorpscafxc3xa9 ergens in Noord-Limburg, de tweede helft in een Van der Valkmotel bij Geleen. Omdat ik toen al met dit Trinidad-verhaal bezig was, was ik erg vxc3xb3xc3xb3r de Caribische broeders. En ze hielden het nog lang vol. Helaas, diep in de tweede helft sneuvelden ze alsnog.

Wim Rijsbergen was toen assistent van bondscoach Beenhakker. Dat is hem en Trinidad blijkbaar goed bevallen: Rijsbergen is er nu bondscoach. Ik heb hem al even telefonisch gesproken, ik neem aan dat er genoeg gelegenheid is om een fraai portret te schetsen van zijn avontuur in de tropen.

                                                                ***********

Stukje twee:

Onderweg zat ik mijn notitieboekjes wat na te kijken, ik kwam nog een paar aardige dingetjes tegen die ik had genoteerd bij het laatste proces in de zaak Mink Kok, xc3xa9xc3xa9n dag voor de verkiezingen. Een van de verklaringen die tegen Kok worden gebruikt, komt van een vrouwelijke getuige, wier complete naam ik niet zal noemen, laten we xe2x80x99t houden op Klein-V. Zij was een vriendin van de Belgische xtc-dokter Danny Leclere, die in 1993 werd geliquideerd. John van den Heuvel had een gesprek met haar, dat resulteerde in een opzienbarend stuk in De Telegraaf. Volgens Van den Heuvel had ze gezegd dat Mink Kok en Jan Femer de moord op drugshandelaar Jaap van der Heijden hadden gepleegd. Dat is de aanslag waarvoor Kok nu vastzit, dus dit is een vrij cruciaal punt. Die mevrouw Klein-V. heeft bij de politie ook een verklaring afgelegd, maar daarin noemt ze Kok niet in verband met die aanslag, alleen Femer. Kok speelde volgens haar een ondergeschikte rol. Volgens Adxc3xa8le van der Plas, de advocate van Kok, is die laatste uitspraak doelbewust buiten het dossier gehouden.

Mevrouw Klein-V. ontkent ook dat ze tegen John van den Heuvel heeft gezegd dat Kok ook bij de aanslag betrokken was. Kok is dus nogal boos op Van den Heuvel.
De vraag is natuurlijk: heeft die mevrouw het echt niet gezegd, of heeft John het een beetje verkeerd begrepen, of schrok ze nogal toen ze xe2x80x99t in de krant las?

Wat voor mij ook nieuw was, is dat de vriendin  van Mink in 2005 een aanbod heeft gekregen om in een getuigenbeschermingsprogramma te worden opgenomen. In ruil daarvoor zou ze natuurlijk wel xc3¡lles moeten vertellen wat ze weet. Waarbij het natuurlijk de vraag is of ze zoveel weet.

Tijdens de zitting in Rotterdam maakte advocate Van der Plas zich ook nogal boos over het uitlekken van stukken. Zo zijn gesprekken van Mink Kok tijdens het bezoek zonder toezicht afgeluisterd, met een microfoon die in het matras was verstopt. xe2x80x9cHoe kan het toch dat citaten uit die vertrouwelijke stukken wxc3xa9l in het boek van Harry Lensink staan, maar dat ik ze nog steeds niet heb gekregen?

Het gaat ondermeer deze twee citaten (uit xe2x80x98Stille Willemxe2x80x99):

Op 2 augustus 2004 zegt Kok bijvoorbeeld het volgende: xe2x80x98Nee,

luister lieverd. Ik zal vertellen wat er aan de hand is, hxc3xa8, maar het is

een lang verhaal, maar xe2x80x99t komt hier op neer: je hebt, je hebt dus nu,

heb je die ouwe, Willem Holleeder, ja, en en Dino, ja, die drie zeg

maar, okey, nou die zitten op een eiland, daar omheen staan allemaal

mensen, die willen hun allemaal dood, ja? Dat heb ik een jaar

of drie geleden ook al verteld.xe2x80x99

Op 6 september 2004 zegt hij tegen zijn vriendin: xe2x80x98Je moet xc3xa9xc3xa9n

ding niet vergeten […] Alles is in beslag genomen dus, dus volledige

administratie is in beslaggenomen. […] Ja dan heb je een probleem.

[…] Nou, wat is de strategie van de familie op dit moment…

dat we gewoon met zxe2x80x99n allen pech hebben.xe2x80x99

"Ik ga op reis en ik neem mee…" Nederlanders in den vreemde willen haring, chocoladeletters, pindakaas en drop. Mijn Haagse dame, in Trinidad, wil ook graag een speciaal soort zeep, Buoy Life Soap. Ik had er nog nooit van gehoord, maar die lucht raak ik nooit meer kwijt. Haar zoon had twee pakjes gekocht. Mijn hele tas ruikt er naar, het is een soort ontsmettingsgeur van heel vroeger. Thuis heb ik de pakjes in een plastic zak in de garage geparkeerd, maar zelfs daar overstemde het alle andere luchten. Ik heb ze nu in zeer luchtdicht plastic gewikkeld, in een plastic zak, in mijn loopschoenen. Ik vraag me af of ik er zo mee door de douane kom (een beetje vreemde situatie: ik schrijf dit op maandagavond, als het goed is ben ik allang in Trinidad). Wie meer wil weten over deze oude zeep: hier staat meer.

De komende weken zal dit ‘dagboek’ een iets ander karakter krijgen: ik ga voor verschillende onderwerpen richting Caribisch gebied (Trinidad en Suriname). Behalve de heen- en terugreis ligt er nog niet veel vast. Hoofdonderwerp is het bezoeken van een Haagse mevrouw die al ruim twee jaar in een Trinidadse cel zucht. Men vraagt zich af: onschuldig? En zo ja, dan zeggen sommigen: dichterbij heb je ze toch ook zo voor ‘t grijpen, waarom zou je dan zo’n tamelijk verre reis maken? Tja. Bovendien: wat is onschuldig?

Ik hoop wel vrijwel dagelijks deze site bij te houden, ik moet sowieso de Nederlandse kranten lezen, de vraag is alleen hoe toegankelijk de internetcafxc3xa9s zijn. Als het goed is land ik morgenmiddag tegen vijf uur op Tobago, vandaar hoop ik nog een klein vliegtuigje te kunnen halen naar Trinidad, maar ik denk niet dat ik vanavond al online ben, ik heb geloof ik niet zo’n duur onderkomen geboekt. Maar gelukkig biedt de techniek de mogelijkheid een stukje vooruit te maken. En verder staat Henk Strootman op scherp om de actuele misdragingen in den lande zo snel mogelijk aan de kaak te stellen.

"Joran van der Sloot is ziek". Uiteindelijk is deze uitspraak van een van zijn beste vrienden de kern van de hele uitzending van gisteravond, van Peter de Vries, over de zaak Natalee Holloway. Ik vind het overtuigend. Ik dacht eerst ook dat een normale jongen van zeventien die je aan strenge politieverhoren onderwerpt, wel door zal slaan. Maar Joran is niet zo normaal. Ik had destijds ook al wat twijfels bij die rare website van hem, maar dat hij en zijn vader zo doortrapt zouden zijn als ze nu werden afgeschilderd kon ik toen nog niet bevroeden. Wel vreemd dat al die Amerikaanse verslaggevers niks zinnigs boven water wisten te krijgen, hoe professioneel zijn die Amerikaanse journalisten eigenlijk? Of hebben ze hier alleen hun sensatiepoot voor laten uitrukken?

Ik ben ook erg benieuwd wat Revu-collega Zvetzana, die bezig is met een boek over de affaire, van de uitzending vindt. Zij heeft veel contact gehad met de familie Van der Sloot. Ik heb haar inmiddels even gebeld en uiteraard heeft ze met veel interesse gekeken, maar ze mag er niks over zeggen, van de uitgever. Off the record hebben we nog wel wat gebabbeld, dat blijft uiteraard onder de pet. Haar boek komt in april uit. Foto rechts: de gemanipuleerde foto die Joran van zichzelf en Natalee liet maken en waaruit zou moeten blijken dat hij bij Natalee thuis is geweest.

                                                 *********                                                     

Gerrie Ketting (foto links) is overleden, zo meldt een reageerder. Vorig jaar al, in oktober, op 86-jarige leeftijd. Hij was een kleurrijk lid van de oude Amsterdamse penose. Ik sprak hem in 2005, voor mijn boek over de aanslag op Rob Scholte. Ketting was ingeschakeld door de boekhouder van Scholte, die bedreigd was door een aantal buitenlandse types en daarover op Tenerife het een en ander aan de kunstenaar wilde vertellen. Ketting reisde naar Tenerife, waar Scholte en echtgenote Micky Hoogendijk wat vreemd aankeken tegen deze representant van een toch geheel andere cultuur.

                                        ********

De heren Dankbaar en De Hond geven de moed nog niet op. Afgelopen week bood Dankbaar mij en Peter de Vries een aanzienlijk geldbedrag als we ‘onweerlegbaar’ iets kunnen bewijzen over een aantal namen onder de handschriftproef in de Deventer moordzaak. Ik heb het stille vermoeden dat ‘onweerlegbaar bewijs’ een moeilijk hanteerbaar begrip is, dus afgezien van allerlei andere redenen (zoals tijdgebrek) heb ik niet de geringste aanvechting van ook maar een begin van enig animo op dit punt. Het probleem met de Louwes-gelovigen is dat ze zich totaal verliezen in randverschijnselen en details die niet ter zake doen.

Ik ben op dit moment wat bezig met mensen die mijns inziens echt ten onrechte zijn veroordeeld. Stel: Maurice de Hond en Wim Dankbaar hebben samen een uitstapje gemaakt naar een Antil. Ze keren terug op Schiphol en rara: er zit cocaxc3xafne in hun bagage. Er is geknoeid met de labels, ergens heeft iemand toegang gehad tot hun koffers, er iets uitgehaald wat wxc3xa9l van de heren was en er iets ingestopt wat nxc3xadet van hen was. Zijn ze dan onschuldig? Ik denk het wel. Maar ze verdwijnen zonder meer achter de tralies.

Terecht? Wie vindt van niet, schare zich achter de Louwes-gelovigen, maar die heeft – mijns inziens- een iets te romantische opvatting van wetgeving. Lex Dura: de wet is hard. Zeer persoonlijk gesproken vind ik dat bij twijfel moet worden vrijgesproken. Die twijfels heb ik bij Louwes nog steeds. Een beetje. Maar zo is de wet niet, die gaat niet zo over zeer persoonlijke voorkeuren van individuen. Misschien heeft Louwes onvoorstelbaar veel pech gehad, maar een fractie van wat bij hem bewezen is verklaard is in tal van andere zaken al meer dan genoeg als wettig en overtuigend bewijs. En verder ga ik dus niet meer in discussie met figuren als Dankbaar en De Hond die zonder enige vorm van proces en op basis van emotie en overtuiging een zondebok zoeken en daar al hun aandacht op richten.

"Joran van der Sloot is ziek". Uiteindelijk is deze uitspraak van een van zijn beste vrienden de kern van de hele uitzending van gisteravond, van Peter de Vries, over de zaak Natalee Holloway. Ik vind het overtuigend. Ik dacht eerst ook dat een normale jongen van zeventien die je aan strenge politieverhoren onderwerpt, wel door zal slaan. Maar Joran is niet zo normaal. Ik had destijds ook al wat twijfels bij die rare website van hem, maar dat hij en zijn vader zo doortrapt zouden zijn als ze nu werden afgeschilderd kon ik toen nog niet bevroeden. Wel vreemd dat al die Amerikaanse verslaggevers niks zinnigs boven water wisten te krijgen, hoe professioneel zijn die Amerikaanse journalisten eigenlijk? Of hebben ze hier alleen hun sensatiepoot voor laten uitrukken?

Ik ben ook erg benieuwd wat Revu-collega Zvetzana, die bezig is met een boek over de affaire, van de uitzending vindt. Zij heeft veel contact gehad met de familie Van der Sloot. Ik heb haar inmiddels even gebeld en uiteraard heeft ze met veel interesse gekeken, maar ze mag er niks over zeggen, van de uitgever. Off the record hebben we nog wel wat gebabbeld, dat blijft uiteraard onder de pet. Haar boek komt in april uit. Foto rechts: de gemanipuleerde foto die Joran van zichzelf en Natalee liet maken en waaruit zou moeten blijken dat hij bij Natalee thuis is geweest.

                                                 *********                                                     

Gerrie Ketting (foto links) is overleden, zo meldt een reageerder. Vorig jaar al, in oktober, op 86-jarige leeftijd. Hij was een kleurrijk lid van de oude Amsterdamse penose. Ik sprak hem in 2005, voor mijn boek over de aanslag op Rob Scholte. Ketting was ingeschakeld door de boekhouder van Scholte, die bedreigd was door een aantal buitenlandse types en daarover op Tenerife het een en ander aan de kunstenaar wilde vertellen. Ketting reisde naar Tenerife, waar Scholte en echtgenote Micky Hoogendijk wat vreemd aankeken tegen deze representant van een toch geheel andere cultuur.

                                        ********

De heren Dankbaar en De Hond geven de moed nog niet op. Afgelopen week bood Dankbaar mij en Peter de Vries een aanzienlijk geldbedrag als we ‘onweerlegbaar’ iets kunnen bewijzen over een aantal namen onder de handschriftproef in de Deventer moordzaak. Ik heb het stille vermoeden dat ‘onweerlegbaar bewijs’ een moeilijk hanteerbaar begrip is, dus afgezien van allerlei andere redenen (zoals tijdgebrek) heb ik niet de geringste aanvechting van ook maar een begin van enig animo op dit punt. Het probleem met de Louwes-gelovigen is dat ze zich totaal verliezen in randverschijnselen en details die niet ter zake doen.

Ik ben op dit moment wat bezig met mensen die mijns inziens echt ten onrechte zijn veroordeeld. Stel: Maurice de Hond en Wim Dankbaar hebben samen een uitstapje gemaakt naar een Antil. Ze keren terug op Schiphol en rara: er zit cocaxc3xafne in hun bagage. Er is geknoeid met de labels, ergens heeft iemand toegang gehad tot hun koffers, er iets uitgehaald wat wxc3xa9l van de heren was en er iets ingestopt wat nxc3xadet van hen was. Zijn ze dan onschuldig? Ik denk het wel. Maar ze verdwijnen zonder meer achter de tralies.

Terecht? Wie vindt van niet, schare zich achter de Louwes-gelovigen, maar die heeft – mijns inziens- een iets te romantische opvatting van wetgeving. Lex Dura: de wet is hard. Zeer persoonlijk gesproken vind ik dat bij twijfel moet worden vrijgesproken. Die twijfels heb ik bij Louwes nog steeds. Een beetje. Maar zo is de wet niet, die gaat niet zo over zeer persoonlijke voorkeuren van individuen. Misschien heeft Louwes onvoorstelbaar veel pech gehad, maar een fractie van wat bij hem bewezen is verklaard is in tal van andere zaken al meer dan genoeg als wettig en overtuigend bewijs. En verder ga ik dus niet meer in discussie met figuren als Dankbaar en De Hond die zonder enige vorm van proces en op basis van emotie en overtuiging een zondebok zoeken en daar al hun aandacht op richten.

"Joran van der Sloot is ziek". Uiteindelijk is deze uitspraak van een van zijn beste vrienden de kern van de hele uitzending van gisteravond, van Peter de Vries, over de zaak Natalee Holloway. Ik vind het overtuigend. Ik dacht eerst ook dat een normale jongen van zeventien die je aan strenge politieverhoren onderwerpt, wel door zal slaan. Maar Joran is niet zo normaal. Ik had destijds ook al wat twijfels bij die rare website van hem, maar dat hij en zijn vader zo doortrapt zouden zijn als ze nu werden afgeschilderd kon ik toen nog niet bevroeden. Wel vreemd dat al die Amerikaanse verslaggevers niks zinnigs boven water wisten te krijgen, hoe professioneel zijn die Amerikaanse journalisten eigenlijk? Of hebben ze hier alleen hun sensatiepoot voor laten uitrukken?

Ik ben ook erg benieuwd wat Revu-collega Zvetzana, die bezig is met een boek over de affaire, van de uitzending vindt. Zij heeft veel contact gehad met de familie Van der Sloot. Ik heb haar inmiddels even gebeld en uiteraard heeft ze met veel interesse gekeken, maar ze mag er niks over zeggen, van de uitgever. Off the record hebben we nog wel wat gebabbeld, dat blijft uiteraard onder de pet. Haar boek komt in april uit. Foto rechts: de gemanipuleerde foto die Joran van zichzelf en Natalee liet maken en waaruit zou moeten blijken dat hij bij Natalee thuis is geweest.

                                                 *********                                                     

Gerrie Ketting (foto links) is overleden, zo meldt een reageerder. Vorig jaar al, in oktober, op 86-jarige leeftijd. Hij was een kleurrijk lid van de oude Amsterdamse penose. Ik sprak hem in 2005, voor mijn boek over de aanslag op Rob Scholte. Ketting was ingeschakeld door de boekhouder van Scholte, die bedreigd was door een aantal buitenlandse types en daarover op Tenerife het een en ander aan de kunstenaar wilde vertellen. Ketting reisde naar Tenerife, waar Scholte en echtgenote Micky Hoogendijk wat vreemd aankeken tegen deze representant van een toch geheel andere cultuur.

                                        ********

De heren Dankbaar en De Hond geven de moed nog niet op. Afgelopen week bood Dankbaar mij en Peter de Vries een aanzienlijk geldbedrag als we ‘onweerlegbaar’ iets kunnen bewijzen over een aantal namen onder de handschriftproef in de Deventer moordzaak. Ik heb het stille vermoeden dat ‘onweerlegbaar bewijs’ een moeilijk hanteerbaar begrip is, dus afgezien van allerlei andere redenen (zoals tijdgebrek) heb ik niet de geringste aanvechting van ook maar een begin van enig animo op dit punt. Het probleem met de Louwes-gelovigen is dat ze zich totaal verliezen in randverschijnselen en details die niet ter zake doen.

Ik ben op dit moment wat bezig met mensen die mijns inziens echt ten onrechte zijn veroordeeld. Stel: Maurice de Hond en Wim Dankbaar hebben samen een uitstapje gemaakt naar een Antil. Ze keren terug op Schiphol en rara: er zit cocaxc3xafne in hun bagage. Er is geknoeid met de labels, ergens heeft iemand toegang gehad tot hun koffers, er iets uitgehaald wat wxc3xa9l van de heren was en er iets ingestopt wat nxc3xadet van hen was. Zijn ze dan onschuldig? Ik denk het wel. Maar ze verdwijnen zonder meer achter de tralies.

Terecht? Wie vindt van niet, schare zich achter de Louwes-gelovigen, maar die heeft – mijns inziens- een iets te romantische opvatting van wetgeving. Lex Dura: de wet is hard. Zeer persoonlijk gesproken vind ik dat bij twijfel moet worden vrijgesproken. Die twijfels heb ik bij Louwes nog steeds. Een beetje. Maar zo is de wet niet, die gaat niet zo over zeer persoonlijke voorkeuren van individuen. Misschien heeft Louwes onvoorstelbaar veel pech gehad, maar een fractie van wat bij hem bewezen is verklaard is in tal van andere zaken al meer dan genoeg als wettig en overtuigend bewijs. En verder ga ik dus niet meer in discussie met figuren als Dankbaar en De Hond die zonder enige vorm van proces en op basis van emotie en overtuiging een zondebok zoeken en daar al hun aandacht op richten.

Ik vroeg gisteren: wie weet waar het kunstwerk van Marion Jacobse zich bevindt. Er kwamen veel reacties binnen. Zoals deze: "Het gaat om de gevel van het oude gebouw van de Sociale Dienst aan de Oudenoord in Utrecht. Daar is tegenwoordig een soort kunstenaarskollektief gevestigd. Zie http://www.detorenvanbabel.nl/ Kies: "Nederlands" en vervolgens "13e verdieping". Google Earth 52 05 55.90 N, 5 06 39.72 E. Je ziet de grote slagschaduw.

Ik zal er morgen even langs fietsen om te kijken of het kunstwerk er inderdaad/nog steeds zit."

Vandaag is hij er langs gefietst. Het zit er nog. Hartelijk dank.

                                             ******

In de Telegraaf scan ik de familieberichten op overledenen, in het Nederlands Dagblad op geborenen. Ik weet niet wat het meest verrassend is. In het kader van het laatste herinner ik mij nog moeiteloos het onsterfelijke: ‘God gaf ons Jan. We noemen hem Marcel’. Was in Bergentheim. Gisteren weer een mooie. Een dochter krijgt de doopnamen Grietje Trijntje. Roepnaam? Tatum…

Waarom noemen gereformeerde ouders hun kind Tatum? Naar Tatum Dagelet, van Brutale Meiden? Of naar Tatum O’Neal, dochter van Ryan ‘Love Story’ O’Neal? En hoe gaan ze dit (in Delfzijl) uitspreken? Tettum, of Taatxc3xb9m, of Txc3¡xc3¡xc3¡eeetum, op z’n Gronings?